|
|
|||||||||||||
Wygląd torrentów:
Kategoria:
Muzyka
Gatunek:
Heavy Metal
Ilość torrentów:
275
Opis
.::INFO::.
Artist: Various Artists Album: Junkshop Pop Year: 2024 Genre: Pop Format: mp3 320 kbps .::TRACKLIST::. 01. Harpo - Baby Boomerang 02. Mud - Hypnosis 03. Racey - Some Girls 04. Chris Spedding - Motor Bikin’ 05. Kenny - Baby I Love You, Ok! 06. Cozy Powell - Na Na Na 07. The Monkees - Mary, Mary 08. Tommy James & The Shondells - I Think We're Alone Now 09. Alvin Stardust - Twenty Flight Rock 10. Faces - Borstal Boys 11. Matchbox - C'mon Let's Go 12. Maxine Nightingale - One Last Ride 13. The Arrows - Touch Too Much 14. Heavy Metal Kids - She's No Angel 15. Matt Bianco - Get Out of Your Lazy Bed 16. Hilly Michaels - Calling All Girls 17. Red Box - For America 18. Dollar - Oh L'amour 19. Nick Kamen - Tell Me 20. T-Connection - Do What You Wanna Do 21. Hot Chocolate - Bump and Dilly Down 22. Kenny - Fancy Pants 23. Harpo - Horoscope 24. Mud - The Cat Crept In 25. Wizzard - Ball Park Incident 26. The Monkees - (I'm Not Your) Steppin' Stone Orginalna kategoria:Muzyka » Pop
Seedów: 78
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-05-05 19:21:42
Rozmiar: 192.24 MB
Peerów: 10
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Są zespoły, często uznane nazwy, na których nowe albumy jednak nie oczekuję jakoś specjalnie. A są zespoły, których premier wypatruję z niecierpliwością. Nie ma ich wiele, ale jednym z nich jest chyba właśnie Malokarpatan. Strasznie lubię ten ich przyczerstwiony blackowy heavy metal i gdy już wyjdzie to słucham i słucham. Szczęście me – jestem redaktorem w poczytnym webzinie i zdarza się, że mam przyjemność wałkowania albumów na chwilę przed premierą. Stad też od równego miesiąca dzień rozpoczynam lub kończę albumem „Vertumnus Caesar”. I jest mi z tym wspaniale. Bo to wspaniała płyta. Porównując ją do poprzedniczki, czyli „Krupinske ohne” jest chyba jeszcze bardziej heavy metalowa. I chyba jeszcze bardziej retro. Malokarpatan jak to Malokarpatan, inspiruje się muzyką sprzed czterdziestu, pięćdziesięciu i sześćdziesięciu lat – hard rockiem, rockiem, heavy metalem czy muzyką filmową. Do wszystkiego dodaje sporo black metalowego feelingu (rozumianego głównie jako pierwszą falę), trochę przestarzałych pomysłów na zastosowanie klawiszy i elektroniki – ot i mamy przepis na kolejny doskonały album Słowaków. Wprawne ucho wychwyci to multum smaczków, zapożyczeń i cytatów, również i z naszego Kata. Nie muszę chyba dodawać, że poszczególne kawałki zapadają w pamięć i można sobie je spokojnie nucić acapella? Brzmienie „Vertumnus Caesar” sprzyja z kolei zagłębianiu się w tę muzykę, bo wydaje mi się, że jest ona surowsza od poprzedniczki, jeszcze mocniej trąci hard rockowym feelingiem, co w przypadku Malokarpatan wychodzi mocno na plus. Tak więc niby nic nowego tutaj nie ma, a jednak człowiek jest usatysfakcjonowany. Warto czekać na ten krążek, szczególnie jeśli podobały wcześniejsze produkcje. Nie zaprzeczam, że w którymś momencie ta formuła się im wyczerpie, ale to jeszcze zdecydowanie nie ten moment. Oracle When I was in high school we had a Czech exchange student. He was way into the Swedish black metal of the time, stuff like Marduk and Dark Funeral. He had picked Sweden as the country probably expecting Swedish high schools to be littered with corpse painted church burners that he could form a band with. Sadly that wasn’t really the reality in our school. Anyhow I saw him sitting alone in the cafeteria with a Burzum shirt and struck up conversation. I was excited to talk to a Czech metalhead because I loved Master's Hammer and was eager to geek out about them and Root. Alas he wasn’t much familiar with old metal and I couldn’t care less about Marduk. Anyhow, from one slightly awkward Czechoslovakian/Swedish encounter to another: I've been a fan of Malokarpatan since the first album. The. dedication to their aesthetic and a genuine interest in how their work is presented make them stick out like a shining beacon in the field of overstuffed satanic posers and boneheaded neo-nazi bedroom warriors in the black metal field. The Slovakian’s 4th album centers around once Holy Roman Emperor Rudolf II. The eccentric, paranoid Habsburg king obsessed with fine art, magik and alchemy. His actions are said to have led directly to the Thirty Years War, the devastating conflict that plunged much of Europe into absolute hell. The aftermath of the war would see Swedish troops thoroughly looting Rudolf's kunstkammer of its vast collection of arts. Malokarpatan however seems to have flipped the script and gone ”reverse Viking”. From the cover artist, to the guest musicians, the mixer and even the new drummer have been looted from up North! Looks like Malokarpatan has been Sweded. Being Slovaks, the comparisons to Master's Hammer have always circled Malokarpatan. It's not surprising, they’re the most well known of the region’s black metal legends. But really beyond the similarities of the Czech and Slovak languages the specific influence wasn’t that pronounced. Until now! Tracks like ”Maharal a Golem” and ”Mnohoraké útrapy milostpána Kelleyho” feature swirling riffs that clearly recall the Prague legends (and do it well!). Necrocock and legendary MH timpani player Silenthell even lend their contributions to the latter. Here we have another connection between Czechoslovakia and Sweden. In that Master's Hammer was undoubtedly one of the very first bands to worship at the altar of Quorthon and Bathory, being an absolutely crucial stepping stone from them to Norwegian trendsetters like Enslaved, Emperor and Burzum. Surely MH's seminal gothic concept album "Jilemnický okultista" is a size-able influence on the ”Caesar”? Yes, evocatively cumbersome song titles like "The Carriage Moves Southwest Through the Dark-Blue Distances" almost guarantee it. The album proudly takes its place next to the aforementioned Occultist and a handful of other great works in the pantheon of twisted, archaic and blackened narratives like; Negative Plane's 'The Pact', Funereal Presence's 'Achatius' and Sabbat's 'The Dwelling'. The legacy of King Diamond lives on in its twisted corridors and mingles with the influences of classic progressive rock like Gentle Giant, Popol Vuh and Tangeringe Dream. The 70's influence is much more than a gimmick here and does much to ground the album in the atmosphere of European folk-infused horror like the Popol Vuh scored Nosferatu from '79, or the gorgeous gothic horror of Czechoslovakian films like Valerie and Her Week of Wonders and Juraj Herz's Beauty and the Beast. Indeed the synths (mostly operated by the Templar of Hands of Orlac with whom they share drummer Axel Johansson) are a show stealer whenever they show up. Influences of dark progressive icons like Goblin or Black Widow aren't uncommon in metal these days but rarely do they fit as neatly into the sound and actually elevate it like they do on Vertumnus Caesar. I have no idea where the band will go next for inspiration and production, but given how successful the flirtations with Italy have been here, maybe further south? Just an idea! Overall there’s plenty to love in all of the album’s eight tracks. From the sleazy Darkthrone-like groove that hits 5 minutes into 'Maheral a Golem’ to the lovely, fuzzy hangout vibes in ”Vovnútri chlácholivého útočišta kunstkamru” that makes me want to kick back with Rudolf and his alchemists and smoke whatever they were cooking up in those flasks. Perhaps my favorite track in their entire discography! The Mercyful Fate/Death SS-inspired "ooooooohs" 2:30 into ”Mnohoraké útrapy milostpána Kelleyho” leads into an absolutely lovely epic metal riff in the vein of Lordian Guard! I wonder if the influence of Finland's premier epic metallers Chevalier (with whom they also share drummer Johansson) is rubbing off? Another possible nod to epic heavy metal comes with the Manilla Roadian dreamlike atmosphere that kicks off the final track. It is absolutely gorgeous and segues into a triumphant pastoral riff that brings to mind fellow travelers like Hällas. The album is an absolute blast to sit through, no song ever overstaying its welcome and I’ve found myself listening through the whole thing several times in a row. The performances and production too are phenomenal, there’s not a note that sounds out of place here. I am beyond excited that Malokarpatan has continued to grow to the extent they have and frankly it makes me think that this is a band of Darkthrone's calibre. For whom there's enough of a dedication to a core aesthetic (and tastefulness) that they're never at risk of their curiosity landing them in the excessive buffoonery of later era Ghost. It's not edgy, or hateful but instead incredibly effective at transporting the listener into a world of cobwebbed castle corridors, wherein the air is thick with alchemic fumes and outside the stained glass windows the Golem stalks the ancient dark alleys of Praha. As for our exchange student, he did finally find a local black metal band to play with and he was gurgling blood and chewing down bible pages on stage in no time. All’s well that ends well! Mechabarbarian https://theoldcoffinspirit.com/malokarpatan-vertumnus-caesar-adv-cd-2023/ ..::TRACK-LIST::.. 1. Na okraji priepaste otevíra sa hviezdny zámek 01:06 2. Kočár postupuje temnomodrými dálavami na juhozápad 06:15 3. Vertumnus Caesar 06:03 4. Vovnútri chlácholivého útočišta kunstkamru 05:52 5. Panstvo salamandrov jest v kavernách zeme 06:31 6. Maharal a Golem 05:25 7. Mnohoraké útrapy milostpána Kelleyho 04:40 8. I hle, tak zachádza imperiálna hviezda 10:11 ..::OBSADA::.. Vladimír Moravčík - Vocals (lead, choirs) Adam Sičák - Guitars (lead, rhythm, acoustic), Keyboards, Delicia, Glockenspiel, Stylophone, Melody harp, Lyrics, Songwriting (tracks 2-8) Peter Szentpéteri - Bass Axel Johansson - Drums, Tambourine, Bongos, Guitars (acoustic), Tubular bells, Mellotron, Keyboards, Delicia, Songwriting (tracks 1, 8 (outro)) https://www.youtube.com/watch?v=f74wfgTODWA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 7
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-05-01 09:06:13
Rozmiar: 107.79 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Są zespoły, często uznane nazwy, na których nowe albumy jednak nie oczekuję jakoś specjalnie. A są zespoły, których premier wypatruję z niecierpliwością. Nie ma ich wiele, ale jednym z nich jest chyba właśnie Malokarpatan. Strasznie lubię ten ich przyczerstwiony blackowy heavy metal i gdy już wyjdzie to słucham i słucham. Szczęście me – jestem redaktorem w poczytnym webzinie i zdarza się, że mam przyjemność wałkowania albumów na chwilę przed premierą. Stad też od równego miesiąca dzień rozpoczynam lub kończę albumem „Vertumnus Caesar”. I jest mi z tym wspaniale. Bo to wspaniała płyta. Porównując ją do poprzedniczki, czyli „Krupinske ohne” jest chyba jeszcze bardziej heavy metalowa. I chyba jeszcze bardziej retro. Malokarpatan jak to Malokarpatan, inspiruje się muzyką sprzed czterdziestu, pięćdziesięciu i sześćdziesięciu lat – hard rockiem, rockiem, heavy metalem czy muzyką filmową. Do wszystkiego dodaje sporo black metalowego feelingu (rozumianego głównie jako pierwszą falę), trochę przestarzałych pomysłów na zastosowanie klawiszy i elektroniki – ot i mamy przepis na kolejny doskonały album Słowaków. Wprawne ucho wychwyci to multum smaczków, zapożyczeń i cytatów, również i z naszego Kata. Nie muszę chyba dodawać, że poszczególne kawałki zapadają w pamięć i można sobie je spokojnie nucić acapella? Brzmienie „Vertumnus Caesar” sprzyja z kolei zagłębianiu się w tę muzykę, bo wydaje mi się, że jest ona surowsza od poprzedniczki, jeszcze mocniej trąci hard rockowym feelingiem, co w przypadku Malokarpatan wychodzi mocno na plus. Tak więc niby nic nowego tutaj nie ma, a jednak człowiek jest usatysfakcjonowany. Warto czekać na ten krążek, szczególnie jeśli podobały wcześniejsze produkcje. Nie zaprzeczam, że w którymś momencie ta formuła się im wyczerpie, ale to jeszcze zdecydowanie nie ten moment. Oracle When I was in high school we had a Czech exchange student. He was way into the Swedish black metal of the time, stuff like Marduk and Dark Funeral. He had picked Sweden as the country probably expecting Swedish high schools to be littered with corpse painted church burners that he could form a band with. Sadly that wasn’t really the reality in our school. Anyhow I saw him sitting alone in the cafeteria with a Burzum shirt and struck up conversation. I was excited to talk to a Czech metalhead because I loved Master's Hammer and was eager to geek out about them and Root. Alas he wasn’t much familiar with old metal and I couldn’t care less about Marduk. Anyhow, from one slightly awkward Czechoslovakian/Swedish encounter to another: I've been a fan of Malokarpatan since the first album. The. dedication to their aesthetic and a genuine interest in how their work is presented make them stick out like a shining beacon in the field of overstuffed satanic posers and boneheaded neo-nazi bedroom warriors in the black metal field. The Slovakian’s 4th album centers around once Holy Roman Emperor Rudolf II. The eccentric, paranoid Habsburg king obsessed with fine art, magik and alchemy. His actions are said to have led directly to the Thirty Years War, the devastating conflict that plunged much of Europe into absolute hell. The aftermath of the war would see Swedish troops thoroughly looting Rudolf's kunstkammer of its vast collection of arts. Malokarpatan however seems to have flipped the script and gone ”reverse Viking”. From the cover artist, to the guest musicians, the mixer and even the new drummer have been looted from up North! Looks like Malokarpatan has been Sweded. Being Slovaks, the comparisons to Master's Hammer have always circled Malokarpatan. It's not surprising, they’re the most well known of the region’s black metal legends. But really beyond the similarities of the Czech and Slovak languages the specific influence wasn’t that pronounced. Until now! Tracks like ”Maharal a Golem” and ”Mnohoraké útrapy milostpána Kelleyho” feature swirling riffs that clearly recall the Prague legends (and do it well!). Necrocock and legendary MH timpani player Silenthell even lend their contributions to the latter. Here we have another connection between Czechoslovakia and Sweden. In that Master's Hammer was undoubtedly one of the very first bands to worship at the altar of Quorthon and Bathory, being an absolutely crucial stepping stone from them to Norwegian trendsetters like Enslaved, Emperor and Burzum. Surely MH's seminal gothic concept album "Jilemnický okultista" is a size-able influence on the ”Caesar”? Yes, evocatively cumbersome song titles like "The Carriage Moves Southwest Through the Dark-Blue Distances" almost guarantee it. The album proudly takes its place next to the aforementioned Occultist and a handful of other great works in the pantheon of twisted, archaic and blackened narratives like; Negative Plane's 'The Pact', Funereal Presence's 'Achatius' and Sabbat's 'The Dwelling'. The legacy of King Diamond lives on in its twisted corridors and mingles with the influences of classic progressive rock like Gentle Giant, Popol Vuh and Tangeringe Dream. The 70's influence is much more than a gimmick here and does much to ground the album in the atmosphere of European folk-infused horror like the Popol Vuh scored Nosferatu from '79, or the gorgeous gothic horror of Czechoslovakian films like Valerie and Her Week of Wonders and Juraj Herz's Beauty and the Beast. Indeed the synths (mostly operated by the Templar of Hands of Orlac with whom they share drummer Axel Johansson) are a show stealer whenever they show up. Influences of dark progressive icons like Goblin or Black Widow aren't uncommon in metal these days but rarely do they fit as neatly into the sound and actually elevate it like they do on Vertumnus Caesar. I have no idea where the band will go next for inspiration and production, but given how successful the flirtations with Italy have been here, maybe further south? Just an idea! Overall there’s plenty to love in all of the album’s eight tracks. From the sleazy Darkthrone-like groove that hits 5 minutes into 'Maheral a Golem’ to the lovely, fuzzy hangout vibes in ”Vovnútri chlácholivého útočišta kunstkamru” that makes me want to kick back with Rudolf and his alchemists and smoke whatever they were cooking up in those flasks. Perhaps my favorite track in their entire discography! The Mercyful Fate/Death SS-inspired "ooooooohs" 2:30 into ”Mnohoraké útrapy milostpána Kelleyho” leads into an absolutely lovely epic metal riff in the vein of Lordian Guard! I wonder if the influence of Finland's premier epic metallers Chevalier (with whom they also share drummer Johansson) is rubbing off? Another possible nod to epic heavy metal comes with the Manilla Roadian dreamlike atmosphere that kicks off the final track. It is absolutely gorgeous and segues into a triumphant pastoral riff that brings to mind fellow travelers like Hällas. The album is an absolute blast to sit through, no song ever overstaying its welcome and I’ve found myself listening through the whole thing several times in a row. The performances and production too are phenomenal, there’s not a note that sounds out of place here. I am beyond excited that Malokarpatan has continued to grow to the extent they have and frankly it makes me think that this is a band of Darkthrone's calibre. For whom there's enough of a dedication to a core aesthetic (and tastefulness) that they're never at risk of their curiosity landing them in the excessive buffoonery of later era Ghost. It's not edgy, or hateful but instead incredibly effective at transporting the listener into a world of cobwebbed castle corridors, wherein the air is thick with alchemic fumes and outside the stained glass windows the Golem stalks the ancient dark alleys of Praha. As for our exchange student, he did finally find a local black metal band to play with and he was gurgling blood and chewing down bible pages on stage in no time. All’s well that ends well! Mechabarbarian https://theoldcoffinspirit.com/malokarpatan-vertumnus-caesar-adv-cd-2023/ ..::TRACK-LIST::.. 1. Na okraji priepaste otevíra sa hviezdny zámek 01:06 2. Kočár postupuje temnomodrými dálavami na juhozápad 06:15 3. Vertumnus Caesar 06:03 4. Vovnútri chlácholivého útočišta kunstkamru 05:52 5. Panstvo salamandrov jest v kavernách zeme 06:31 6. Maharal a Golem 05:25 7. Mnohoraké útrapy milostpána Kelleyho 04:40 8. I hle, tak zachádza imperiálna hviezda 10:11 ..::OBSADA::.. Vladimír Moravčík - Vocals (lead, choirs) Adam Sičák - Guitars (lead, rhythm, acoustic), Keyboards, Delicia, Glockenspiel, Stylophone, Melody harp, Lyrics, Songwriting (tracks 2-8) Peter Szentpéteri - Bass Axel Johansson - Drums, Tambourine, Bongos, Guitars (acoustic), Tubular bells, Mellotron, Keyboards, Delicia, Songwriting (tracks 1, 8 (outro)) https://www.youtube.com/watch?v=f74wfgTODWA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-05-01 09:02:27
Rozmiar: 335.89 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Zaczyna się od orientalnych dźwięków, ale już po chwili obcujemy z typowym stylem niemieckich klasyków heavy metalu. Szybkie tempo, atak riffów i zdzierający gardło (jeszcze bliżej maniery Udo Dirkschneidera niż dekadę temu) Mark Tornillo. Dostajemy to, czego od Accept oczekujemy, ale ze świeżością i niezwykłą chwytliwością, także w solówkach gitarowych, na przykład Southside Of Hell. Mocny numer tytułowy traktuje o hybrydzie człowieka i maszyny, dumnie głoszącej, że jest niezniszczalna, w tekście podkreślono uzależnienie dzisiejszego społeczeństwa od technologii, lecz nie jest to concept album. Frankenstein śpiewany jest z perspektywy znienawidzonego przez otoczenie monstrum doktora Frankensteina, które tu ma ludzkie odczucia. A utwór rewelacyjnie przebojowy. Podobnie jak Man Up, gdzie te słowa służą za refren – i od razu masz go w głowie. Podobnie w The Reckoning, o biblijnym końcu świata. I Unbreakable – o więzi grupy z fanami, nawet z koncertowym okrzykiem i chwilą wrzawy tłumu. Będzie śpiewane przez publiczność, będzie! Odmianę nastroju wprowadza Ravages Of Time, spokojniejszy, refleksyjny. Z kolei Straight Up Jack lokuje się blisko stylu AC/DC. Tylko jeden numer, Mind Games, w stronę lat 80., jest trochę nijaki. A kończą tę świetną płytę jednym z najbardziej agresywnych numerów, wspomnianym Southside Of Hell. Paweł Brzykcy ..::TRACK-LIST::.. 1. Diving Into Sin (4:01) 2. Humanoid (4:35) 3. Frankenstein (4:15) 4. Man Up (5:08) 5. The Reckoning (4:34) 6. Nobody Gets Out Alive (4:07) 7. Ravages Of Time (4:15) 8. Unbreakable (4:53) 9. Mind Games (4:05) 10. Straight Up Jack (3:27) 11. Southside Of Hell (4:56) ..::OBSADA::.. Wolf Hoffmann - lead guitar, backing vocals Mark Tornillo - lead vocals Uwe Lulis - rhythm guitar Christopher Williams - drums Martin Motnik - bass Philip Shouse - guitar https://www.youtube.com/watch?v=LYPFFZFBBYY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-04-25 16:35:32
Rozmiar: 352.69 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. 'Attic are back with their furious third album entitled 'Return Of The Witchfinder'. The german five piece presents dark and sinister heavy metal with a slight black metal influence - fierce and evil as it can possibly get. ' This album is both back to the roots and also more extreme compared to 'The Invocation' and 'Sanctimonious', vocalist Meister Cagliostro states.' It's the traditional Attic sound meeting some new and even heavier elements." Follow the Witchfinder's call or burn at the stake!" German heavy metal occultists Attic are finally back! After two majestic albums, the third in this unholy discography is now due to be released by long-term label Van Records on April 5th. “The Covenant” begins our journey with haunting orchestral atmospherics. Rather than giving a dull overused beginning, this sets the tone for the ominous but grandiose experience that lies in wait for us. I must admit that I have listened to the lead single “Darkest Rites” quite a few times since the music video was unleashed. The way this cuts right in from that introduction sets the massive feeling of the record in motion. Huge melodies from the guitars with eerily chilling vocals bounce along rhythmic pounding on the drums and bass, firing on all cylinders across the board. Of course the resemblances to King Diamond and Mercyful Fate are redundant but this is more than worship, this is pure sacrilegious ecstasy. Attic write truly spellbinding music with is sonically enchanting and proficiently delivered with a stunning production and terrifying cover to match. The way the drums pop through the mix and the soaring guitars don’t overshadow the rest feels so naturally grand and allows the utterly momentous listen to be truly appreciated from the get-go. Opening with sublime excellence, “Return Of The Witchfinder” is looking to be a truly epic listen. Between all of the emotive, powerful and vibrant concoctions of darkness there is a reliance on only masterful musicianship and soulfully driven songwriting. Each piece feels like it is coming from the heart and played with inarguable potency. The chilling effect is palpable. Although creepy, blasphemous and secretive, there is a quality to this record that all heavy metal should have; the desire to blast it louder than hell. These galloping 80s melodies barrel into blasting ferocity with seamless transitions, ensuring every second is thrilling and the dynamics never suffer. Tempests of extremity with the warmth of the melodies collide to orgasmically sumptuous sonic effect, showcasing a band whose third offering is another true masterpiece (as are the previous works) that cannot be overstated. Punchy bass gives the bottom end to the dagger-like guitars and the boom of the snare and toms fills out the space between. The spectrum of musicality is full of sheer wonder and the cinematic, theatrical delivery of the vocals ties it all together so gorgeously. The witchfinder’s return is in nothing but greatness. This is without a doubt Attic’s heaviest record to date. The intensity and delivery are on overdrive. But those classic feelings of cult heavy metal from the prior LP’s are still here in abundance and nothing feels lost or lacking identity. Rather, the natural push forward while keeping both feet planted firmly on their own territory is a healthy one. Taking their consistent strengths and offering us something inspired, new and refreshing with all of the qualities we loved is something all fans of the band are going to appreciate. Equally, new listeners will surely be floored by the luminescent grandeur of “Return Of The Witchfinder” when they find just how much this band has to offer on so many levels. Sonically, aesthetically and musically magnificent, nobody can deny the might of Attic who clearly forge forth with every confidence in the world. Deservedly so. Some moments feel familiar, some totally estranged, but all of them are absolutely marvellous. I cannot cover my excitement about this record, nor do I intend to. The bar and my hopes were set ridiculously high, a damn tough criteria to achieve when I expected so much from this band. Still, they knock it out of the park with a blinding flash. Any song, let alone the entire experience should be evidence enough of why. Rise! Join this infernal night! Unholy, mystical and sincerely phenomenal heavy metal continues to triumph on Attic’s brilliant new opus. Another enchanting tale of evil and the occult delivered through some of the best music you will feast upon this year. Although the wait has been considerable by modern standards at seven years, there is no denying this was worth every moment and clearly the time was not spent in vain. No, Attic obviously have been distilling the perfect blend of their satanic heavy metal and refining it until it is no less that what we hear here, total dark majesty. Join the coven... Nattskog7 Even though I have been aware of the German heavy metal band Attic and their status as one of the spiritual successors to King Diamond and Mercyful Fate alongside Portrait and Them, I have sadly never had the chance to properly check out the band even though I am a huge fan of both Mercyful Fate and King Diamond. For quite some time, I was so busy with Portrait's discography that I just made a huge mistake by overlooking Attic entirely. However, I am willing to fix that mistake by taking a look at their recently released third full-length album Return of the Witchfinder. The album has been out for some time now, and now with much anticipation and excitement, I have decided to willingly enter the dark age world of Attic, where witches burn and zealots gather, to witness the return of the witchfinder. From the very get-go, whispers and haunting tales set the mood of the album, in a faithful ghostly fashion, followed by spooky and occult heavy metal that immediately screams out in pure King Diamond/Mercyful Fate style. Heavy banging guitar riffs, superb melodies, spectacular solos, relentless drumming and King Diamond styled vocals of Meister Cagliostro, all dominate throughout the entire album, while leaving open space to include other interesting bits like the surprising blast beats on the tracks "Hailstorm and Tempest" and "Synodus Horrenda", clean guitar sections and horrific organ keyboards. While being completely immersed in the album, you will feel that it has a powerful and fluent progression as it goes from one track to another, with a strong emphasis on the storytelling aspect with concepts that include demons, rituals, witch burning and other occult horror themes. The horror elements contribute a lot to the atmospheric side of Attic's music, creating an aura that will definitely evoke images of these horrific events in your head as you just let yourself go. It's got such a powerful transition between tracks, that once it reaches the conclusion with the final song "Synodus Horrenda", it simply gives you this sense of epic closure where you are satisfied with the journey you just embraced. The songwriting is undoubtedly dynamic all the way through and each song is filled with plenty of progression, providing a very fun rollercoaster of ideas in this thrillride. With everything this album has to offer, from the music to the stories, as well as the awesome choruses, it is simply impossible to not be engaged from start to finish, especially since the album has such a strong mesmerizing quality to it. These fun inclusions such as blast beats and borderline black metal moments have proven to be incredibly effective by expanding the band's sound and keeping you constantly on edge. Attic is just unmistakable in their game because they just continue being a great successor to Mercyful Fate/King Diamond's style and sound, checking all the marks that this band satisfies the requirements. Whether you prefer Attic over Portrait, or the other way around, you just can't deny that both bands manage to take all the best elements of Mercyful Fate and King Diamond, and then effectively incorporate them in their albums, while both of them still remain in their own unique realm. The cover art by Daniel Valeriani in my opinion perfectly conveys the essence of the album in its pure form, giving this horrific depiction a lot of depth and style that it just captures every bit of Attic's storytelling through music. On the final note, the production of this album is also pretty great and I really like the sound, especially since it's so clean and pristine while still maintaining that level of heaviness in the music. From what I have come to expect from the Return of The Witchfinder, I have to say that this is indeed a magnificent album that checks all the marks for me. To put it shortly, it's an "all killer no filler" album with lots of great stuff to be found, and not a desperate and lazy rip-off attempt of King Diamond and Mercyful Fate. It is definitely a faithful spiritual successor to both bands, but also a great exemplary album on its own. Attic has without a doubt nailed this one, and I am very pleased with the end result. VladimirCokorilo ..::TRACK-LIST::.. 1. The Covenant 01:47 2. Darkest Rites 05:35 3. Hailstorm And Tempest 05:32 4. The Thief's Candle 06:16 5. Return Of The Witchfinder 05:40 6. Offering To Baalberith 06:35 7. Azrael 04:56 8. Up In The Castle 01:06 9. The Baleful Baron 05:06 10. Synodus Horrenda 07:33 ..::OBSADA::.. JP - Drums Meister Cagliostro - Vocals Max Povver - Guitars Chris - Bass Katte - Guitars https://www.youtube.com/watch?v=dxCdDMsFoLk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-04-23 16:07:33
Rozmiar: 116.07 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. 'Attic are back with their furious third album entitled 'Return Of The Witchfinder'. The german five piece presents dark and sinister heavy metal with a slight black metal influence - fierce and evil as it can possibly get. ' This album is both back to the roots and also more extreme compared to 'The Invocation' and 'Sanctimonious', vocalist Meister Cagliostro states.' It's the traditional Attic sound meeting some new and even heavier elements." Follow the Witchfinder's call or burn at the stake!" German heavy metal occultists Attic are finally back! After two majestic albums, the third in this unholy discography is now due to be released by long-term label Van Records on April 5th. “The Covenant” begins our journey with haunting orchestral atmospherics. Rather than giving a dull overused beginning, this sets the tone for the ominous but grandiose experience that lies in wait for us. I must admit that I have listened to the lead single “Darkest Rites” quite a few times since the music video was unleashed. The way this cuts right in from that introduction sets the massive feeling of the record in motion. Huge melodies from the guitars with eerily chilling vocals bounce along rhythmic pounding on the drums and bass, firing on all cylinders across the board. Of course the resemblances to King Diamond and Mercyful Fate are redundant but this is more than worship, this is pure sacrilegious ecstasy. Attic write truly spellbinding music with is sonically enchanting and proficiently delivered with a stunning production and terrifying cover to match. The way the drums pop through the mix and the soaring guitars don’t overshadow the rest feels so naturally grand and allows the utterly momentous listen to be truly appreciated from the get-go. Opening with sublime excellence, “Return Of The Witchfinder” is looking to be a truly epic listen. Between all of the emotive, powerful and vibrant concoctions of darkness there is a reliance on only masterful musicianship and soulfully driven songwriting. Each piece feels like it is coming from the heart and played with inarguable potency. The chilling effect is palpable. Although creepy, blasphemous and secretive, there is a quality to this record that all heavy metal should have; the desire to blast it louder than hell. These galloping 80s melodies barrel into blasting ferocity with seamless transitions, ensuring every second is thrilling and the dynamics never suffer. Tempests of extremity with the warmth of the melodies collide to orgasmically sumptuous sonic effect, showcasing a band whose third offering is another true masterpiece (as are the previous works) that cannot be overstated. Punchy bass gives the bottom end to the dagger-like guitars and the boom of the snare and toms fills out the space between. The spectrum of musicality is full of sheer wonder and the cinematic, theatrical delivery of the vocals ties it all together so gorgeously. The witchfinder’s return is in nothing but greatness. This is without a doubt Attic’s heaviest record to date. The intensity and delivery are on overdrive. But those classic feelings of cult heavy metal from the prior LP’s are still here in abundance and nothing feels lost or lacking identity. Rather, the natural push forward while keeping both feet planted firmly on their own territory is a healthy one. Taking their consistent strengths and offering us something inspired, new and refreshing with all of the qualities we loved is something all fans of the band are going to appreciate. Equally, new listeners will surely be floored by the luminescent grandeur of “Return Of The Witchfinder” when they find just how much this band has to offer on so many levels. Sonically, aesthetically and musically magnificent, nobody can deny the might of Attic who clearly forge forth with every confidence in the world. Deservedly so. Some moments feel familiar, some totally estranged, but all of them are absolutely marvellous. I cannot cover my excitement about this record, nor do I intend to. The bar and my hopes were set ridiculously high, a damn tough criteria to achieve when I expected so much from this band. Still, they knock it out of the park with a blinding flash. Any song, let alone the entire experience should be evidence enough of why. Rise! Join this infernal night! Unholy, mystical and sincerely phenomenal heavy metal continues to triumph on Attic’s brilliant new opus. Another enchanting tale of evil and the occult delivered through some of the best music you will feast upon this year. Although the wait has been considerable by modern standards at seven years, there is no denying this was worth every moment and clearly the time was not spent in vain. No, Attic obviously have been distilling the perfect blend of their satanic heavy metal and refining it until it is no less that what we hear here, total dark majesty. Join the coven... Nattskog7 Even though I have been aware of the German heavy metal band Attic and their status as one of the spiritual successors to King Diamond and Mercyful Fate alongside Portrait and Them, I have sadly never had the chance to properly check out the band even though I am a huge fan of both Mercyful Fate and King Diamond. For quite some time, I was so busy with Portrait's discography that I just made a huge mistake by overlooking Attic entirely. However, I am willing to fix that mistake by taking a look at their recently released third full-length album Return of the Witchfinder. The album has been out for some time now, and now with much anticipation and excitement, I have decided to willingly enter the dark age world of Attic, where witches burn and zealots gather, to witness the return of the witchfinder. From the very get-go, whispers and haunting tales set the mood of the album, in a faithful ghostly fashion, followed by spooky and occult heavy metal that immediately screams out in pure King Diamond/Mercyful Fate style. Heavy banging guitar riffs, superb melodies, spectacular solos, relentless drumming and King Diamond styled vocals of Meister Cagliostro, all dominate throughout the entire album, while leaving open space to include other interesting bits like the surprising blast beats on the tracks "Hailstorm and Tempest" and "Synodus Horrenda", clean guitar sections and horrific organ keyboards. While being completely immersed in the album, you will feel that it has a powerful and fluent progression as it goes from one track to another, with a strong emphasis on the storytelling aspect with concepts that include demons, rituals, witch burning and other occult horror themes. The horror elements contribute a lot to the atmospheric side of Attic's music, creating an aura that will definitely evoke images of these horrific events in your head as you just let yourself go. It's got such a powerful transition between tracks, that once it reaches the conclusion with the final song "Synodus Horrenda", it simply gives you this sense of epic closure where you are satisfied with the journey you just embraced. The songwriting is undoubtedly dynamic all the way through and each song is filled with plenty of progression, providing a very fun rollercoaster of ideas in this thrillride. With everything this album has to offer, from the music to the stories, as well as the awesome choruses, it is simply impossible to not be engaged from start to finish, especially since the album has such a strong mesmerizing quality to it. These fun inclusions such as blast beats and borderline black metal moments have proven to be incredibly effective by expanding the band's sound and keeping you constantly on edge. Attic is just unmistakable in their game because they just continue being a great successor to Mercyful Fate/King Diamond's style and sound, checking all the marks that this band satisfies the requirements. Whether you prefer Attic over Portrait, or the other way around, you just can't deny that both bands manage to take all the best elements of Mercyful Fate and King Diamond, and then effectively incorporate them in their albums, while both of them still remain in their own unique realm. The cover art by Daniel Valeriani in my opinion perfectly conveys the essence of the album in its pure form, giving this horrific depiction a lot of depth and style that it just captures every bit of Attic's storytelling through music. On the final note, the production of this album is also pretty great and I really like the sound, especially since it's so clean and pristine while still maintaining that level of heaviness in the music. From what I have come to expect from the Return of The Witchfinder, I have to say that this is indeed a magnificent album that checks all the marks for me. To put it shortly, it's an "all killer no filler" album with lots of great stuff to be found, and not a desperate and lazy rip-off attempt of King Diamond and Mercyful Fate. It is definitely a faithful spiritual successor to both bands, but also a great exemplary album on its own. Attic has without a doubt nailed this one, and I am very pleased with the end result. VladimirCokorilo ..::TRACK-LIST::.. 1. The Covenant 01:47 2. Darkest Rites 05:35 3. Hailstorm And Tempest 05:32 4. The Thief's Candle 06:16 5. Return Of The Witchfinder 05:40 6. Offering To Baalberith 06:35 7. Azrael 04:56 8. Up In The Castle 01:06 9. The Baleful Baron 05:06 10. Synodus Horrenda 07:33 ..::OBSADA::.. JP - Drums Meister Cagliostro - Vocals Max Povver - Guitars Chris - Bass Katte - Guitars https://www.youtube.com/watch?v=dxCdDMsFoLk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-04-23 16:04:24
Rozmiar: 379.96 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Doczekałem się. Doczekaliśmy się. Doczekaliście się. Świat się doczekał. Niepotrzebne skreślić. Oto mamy owoc powrotu tandemu Dickinson-Smith na łono Żelaznej Dziewicy. Owoc to soczysty i smakowity. "Brave New World" jest krążkiem pełnym niespodzianek. To zdecydowanie najbardziej progresywna płyta Maiden od czasu "Seventh Son Of The Seventh Son". Zaskakują "smaczki" w postaci futuryzująco-orientalizującego "The Nomad", czy smyczków w "Blood Brothers". Z radością stwierdzam, że kompozytorska machina z Harrisem na czele nie spoczęła na laurach i nie kopiuje samej siebie (co w przypadku zespołu o takich dokonaniach musi być przecież kuszącą perspektywą). Można powiedzieć, iż nowy album zakorzeniony jest w Maidenowej tradycji, czerpiąc z różnych okresów działalności zespołu, z żadnego jednak zbyt nachalnie. Trochę liczb. "Brave New World" jest o prawie 15 minut i całe dwa utwory dłuższa od swej poprzedniczki. Jeszcze wyraźniej niż na "Virtual IX" dominują tu utwory długie. Aż trzy trwają ponad 8 minut, a tylko trzy - krócej niż 5. W wolnych fragmentach niektórych utworów znać elementy stylistyki obecne na płycie sprzed dwóch lat (na przykład w "Brave New World", "Blood Brothers" czy "Dream Of Mirrors"). Ten ostatni kawałek rewelacyjnie "rozkręca się", tak że około siódmej minuty refren, wcześniej grany powoli, po Ironowsku pędzi jak najlepszy koń wyścigowy. Generalnie muzyce wypełniającej dwunasty studyjny album Dziewicy z pewnością nie można zarzucić szablonowości. Utwory, szczególnie te dłuższe, to przyspieszają, to zwalniają i rzadko który podporządkowany jest rygorystycznie schematowi zwrotka-refren (choć chwytliwych refrenów rzecz jasna nie brakuje, bo co by to wtedy było za Maiden!). Na płycie nie brakuje również mniej lub bardziej klasycznych "rockerów" spod znaku Żelaznej Dziewicy. Jest nim zdecydowanie promujący "Brave New World" utwór "The Wicker Man", są nimi także "Ghost Of The Navigator", "The Mercenary" czy "The Fallen Angel", przy czym ten ostatni, najostrzejszy z całej dziesiątki, przywodzi na myśl wspólne dokonania Dickinsona i Smitha na solowych wydawnictwach tego pierwszego. Podobnie jak na "Virtual XI", również i tym razem najgorzej wyszło Ironom zakończenie albumu. Zamykające krążek "Out Of The Silent Planet" i "The Thin Line Between Love & Hate" są (mimo kilku ciekawych rozwiazań w drugim z tych utworów) najsłabszymi kawałkami spośród wszystkich dziesięciu. Słów kilka o wykonaniu. Właściwie mógłbym się ograniczyć do stwierdzenia, że nie mam żadnych zastrzeżeń. Warto jednak zwrócić uwagę na fakt, iż obecność w zespole trzech gitarzystów umożliwiła nagranie albumu na żywo (to pierwszy materiał Maiden, który powstał w ten sposób). Ci, którzy po trzech wiosłach spodziewali się "frontalnego ataku" i ściany dźwięku mogą się czuć zawiedzeni. Efekt rozszerzenia składu jest bowiem słyszalny raczej w postaci licznych "smaczków" ukrytych w utworach, następujących po sobie solówkach itp. Interesująca jest także praca perkusji i pojawiająca się tu i ówdzie kanonada na dwie centrale. Linia basu jak zwykle doskonała, choć tym razem może mniej wyeksponowana. I wreszcie wokal. Swoim śpiewem na "Brave New World" Bruce Dickinson udowodnił, że jest prawowitym gardłowym Iron Maiden i pozostanie nim (miejmy nadzieję) po wsze czasy. O ile dotychczas porównywanie go z Blazem Bayley'em miało charakter "spoglądania wstecz", teraz, dzięki jego powrotowi, każdy, kto dotychczas miał jakiekolwiek wątpliwości, szybko się ich pozbędzie. Maiden z Brucem przy mikrofonie odzyskała energię, której brakowało jej przez ostatnie lata. Wygląda na to, że napisałem niebywale długą recenzję. Więc chociaż zakończę krótko: Up The Irons! Więcej nie trzeba. Rafał 'Negrin' Lisowski Druga połowa lat 90. nie była dobrym okresem dla Iron Maiden. Odejście charyzmatycznego wokalisty Bruce'a Dickinsona i niefortunna decyzja zastąpienia go dysponującym znacznie mniejszą skalą Blazem Bayleyem, okazały się dla zespołu destrukcyjne. Sprzedaż płyt zmalała, a zespół nie mógł nadrobić strat koncertami - z powodu problemów z głosem Bayleya trzeba było odwoływać całe trasy. Mimo że na początku 1999 roku podjęto decyzję o odprawieniu wokalisty, szanse na powrót poprzedniego frontmana wydawały się znikome. Szczególnie biorąc pod uwagę, co obie strony mówiły o sobie mediom (Steve Harris twierdził np. że Bruce nagrałby album w stylu country, gdyby uznał, że takie coś się sprzeda; Dickinson krytykował zespół za granie ciągle tego samego). A jednak, już w marcu 1999 roku wydano zaskakujące i ekscytujące oświadczenie - Bruce Dickinson powrócił do Iron Maiden. Co więcej, wraz z nim wrócił także Adrian Smith (od kilku lat wspierający Dickinsona na jego solowych albumach). Tym samym, zespół stał się sekstetem, gdyż nikt nie chciał wyrzucać z zespołu Janicka Gersa (który dekadę wcześniej zastąpił Smitha). Odrodzony zespół wyruszył w krótką trasę, a następnie rozpoczął pracę nad nowym materiałem. W kwietniu 2000 roku "Brave New World" trafił do sklepów. Nie będzie chyba przesadą, jeśli napiszę, że był to najbardziej wyczekiwany album zespołu w całej jego karierze. W końcu, po ośmioletnim kryzysie, nadeszła nadzieja na powrót do formy. A szansa, że nowy album podała oczekiwaniom, była naprawdę spora - zwłaszcza, ze zespół nigdy wcześniej nie miał tak mocnego składu. Przynajmniej jeżeli chodzi o kompozytorów: Dickinson i Smith napisali przecież w latach 80. wspólnie kilka przebojów, a na solowych albumach pierwszego z nich udowodnili, że wciąż są w tym nieźli; z kolei Gers był współtwórcą większości najlepszych utworów z ostatnich czterech albumów. Harris może i opuścił się w ostatnich latach jako kompozytor, ale tylko pod jednym utworem z tego albumu jest podpisany samodzielnie ("Blood Brothers"). Uaktywnił się za to nieczęsto piszący muzykę Dave Murray, który jest tutaj współtwórcą trzech utworów (i to trzech najlepszych: tytułowego, "The Nomad" i "The Thin Line Between Love and Hate"). Co jednak ciekawe, nie wszystkie utwory powstały po zmianie składu - cztery z nich to odrzuty z poprzedniego longplaya, "Virtual XI" (tytuły trzech z nich zdradził Smith - "Dream of Mirrors", "The Mercenary" i "The Nomad" - twierdząc, że ostatniego nie pamięta). Album został bardzo dobrze przyjęty przez fanów, z których wielu do dziś wymienia go jako jedno z największych osiągnięć Iron Maiden. Ja jednak zacząłem słuchać tego zespołu kilka lat później i nigdy nie miałem żadnych sentymentów związanych z "Brave New World". Początek jest całkiem obiecujący. Rozpędzony "The Wicker Man", w którym nie brakuje ani odpowiednio mocnego brzmienia, ani chwytliwej melodii, to niemal stare, dobre Maiden. Co prawda utwór brzmi nieco niespójnie (zwrotka, refren i okropone chóralne zaśpiewy w końcówce brzmią jak posklejane fragmenty trzech różnych utworów), ale za to idealnie sprawdził się jako pierwszy singiel, a jeszcze lepiej na koncertach - bo jego refren rewelacyjnie nadaje się do wspólnego śpiewania z publicznością (doświadczyłem tego na warszawskim koncercie w 2011 roku). Utwór może jednak wprowadzić w błąd, ponieważ później na albumie takich konkretnych metalowych czadów jest jak na lekarstwo. Już kolejny utwór, "Ghost of the Navigator", utrzymany jest w wolniejszym tempie i trwa prawie siedem minut, mimo że tak naprawdę niewiele się w nim dzieje, ciągle powtarzane są te same motywy. Co innego tytułowy "Brave New World" - niewiele krótszy, ale mający znacznie więcej do zaoferowania. Uwagę przykuwa już od pierwszych sekund balladowego wstępu, w którym Dickinson przejmująco śpiewa wersy w stylu Dying swans twisted wings, beauty not needed here... Po chwili oczywiście następuje zaostrzenie, jednak utwór zachowuje świetną melodię. Jedynie monotonny refren nieco zaniża poziom - ale to problem większości kompozycji z tego albumu (a właściwie z całej dyskografii Iron Maiden). Dość kontrowersyjnym utworem jest "Blood Brothers" - wyjątkowo łagodny, jak na ten zespół, oparty na walcowej melodii, z dość tandetną klawiszową orkiestracją w tle. A jednak ma swoje zalety - przede wszystkim świetnie sprawdza się na żywo, budując poczucie wspólnoty między zespołem i fanami (kolejne doświadczenie z koncertu w 2011 roku). "The Mercenary" to w końcu coś krótszego, nieprzekraczającego pięciu minut. Niestety, jest to utwór bardzo przeciętny i, mimo krótkiego czasu trwania, rażący monotonią, schematami i toporną grą. Najdłuższy na albumie, niemal dziesięciominutowy "Dream of Mirrors", to kompozycja o najbardziej zmarnowanym potencjale. Znów powraca wrażenie posklejania kilku utworów w jeden. Ostry wstęp ma się nijak do tego, co dzieje się po chwili: utwór zmienia się w wolną balladę, o akustycznym brzmieniu i bardzo chwytliwej melodii, z fajnym zaostrzeniem w refrenie. Jednak po którymś z kolei refrenie następuje niespodziewane przyśpieszenie, które znów ma się nijak do poprzedniej części utworu. W dodatku fragment ten brzmi jakoś tak sztucznie, jakby ktoś przyśpieszył tempo już po nagraniu - ale tylko podkładu instrumentalnego, bo Dickinson wyraźnie za nim nie nadąża! Brzmi to po prostu amatorsko. To przyśpieszenie ma jednak jedną zaletę - świetny jest fragment, kiedy utwór nagle zwalnia przed ostatnim refrenem. Mimo wszystko, z wolniejszych fragmentów "Dream of Mirrors" można było zrobić około pięciominutowy przebój (w dobrym tego słowa znaczeniu), a zamiast tego rozciągnięto go w jakiś pseudo-prog rock. Wrażenia nie poprawia "The Fallen Angel" - trzeci i ostatni z krótszych utworów - najcięższy i najbardziej intensywny na albumie, ale zarazem strasznie chaotyczny. "The Nomad", jak już wspominałem, należy do najlepszych fragmentów longplaya. Tym razem monotonność jest zaletą - wraz z orientalizującymi partiami gitar tworzy ciekawy, hipnotyzujący klimat. Trudno nie skojarzyć tego utworu z "Powerslave", ale to nie zarzut - oba należą do bardziej udanych w dyskografii zespołu. Monotonia zupełnie nie służy natomiast utworowi "Out of the Silent Planet", który już na samym początku odpycha ośmiokrotnie (!) powtórzonym tytułem. Z niewiadomych względów wypuszczono go na drugim singlu, za to na żywo został zagrany dosłownie kilka razy - widocznie nie spotkał się z dobrym przyjęciem publiczności. Za to na zakończenie albumu pojawia się najlepsza kompozycja - "The Thin Line Between Love and Hate". Tym razem zmiany tempa i nastroju wyszły naprawdę fantastycznie i wszystko idealnie do siebie pasuje. Utwór posiada świetną melodię i bardzo chwytliwy refren - wyjątkowo nie polegający na bezsensownym powtarzaniu w kółko tytułu lub innej frazy. Zdecydowanie niedoceniony utwór, udowadniający, że zespół stać na znacznie więcej, niż sztampowe metalowe galopady, z których jest znany. "Brave New World" to bardzo nierówny album, zawierający zarówno bardzo dobre, jak i zwyczajnie kiepskie kompozycje. Co więcej, muzycy chcą udowodnić jacy to są progresywni i na siłę wydłużają większość utworów, poprzez powtarzanie ciągle tych samych motywów. A rock progresywny bynajmniej nie na tym polega. Ciężko mi przesłuchać te 67 minut muzyki bez odczucia znużenia w co najmniej kilku momentach. Paweł Pałasz W roku 2000 ukazał się jeden z najbardziej oczekiwanych albumów Iron Maiden. Powrót do zespołu Bruce'a Dickinsona i Adriana Smitha rodził ogromne nadzieje na to, że po średnich jak na Maiden albumach wydanych w latach 90-tych (z wyjątkiem niedocenionego przez większość "The X Factor" i trochę przecenionego "Fear Of The Dark") zespołowi uda się nagrać płytę na miarę ich dokonań z lat 80-tych. Nadzieje były tym większe, gdyż Bruce na swoich dwóch ostatnich solowych albumach pokazał że jest w najwyższej formie. Czy Żelazna Dziewica spełniła oczekiwania fanów? Owszem, ale więcej o tym później, na razie przyjrzyjmy się bliżej temu albumowi. Na tym, że zespół ma teraz trzech gitarzystów (bo po powrocie Adriana nie wyrzucono Janicka Gersa) nowości się nie kończą. Wprowadzono klawisze, które obsługuje Steve Harris oraz elementy orkiestrowe (szkoda że tylko w 2 utworach). Album otwiera "The Wicker Man", który ukazał się wcześniej na singlu. Budzi on mieszane uczucia, dla jednych jest jednym z gorszych elementów płyty, dla innych wręcz przeciwnie. Mnie bardzo się podoba, jest szybki i dynamiczny, jeden z lepszych otwieraczy nagranych przez Iron Maiden. Akustyczne intro zwiastuje drugi kawałek na płycie - "Ghost Of The Navigator". Kawałek ten szybko nabiera tempa i jest jednym z najcięższych na tym krążku. I jednym z najlepszych. Na szczególną uwagę zasługuje długi refren i część instrumentalna. Tytułowy "Brave New World" to także kompozycja najwyższej klasy. Napisana na podstawie powieści Aldous'a Huxley'a; zaczyna się podobnie podobnie jak "Ghost Of The Navigator" - bardzo spokojnie. Tyle że tutaj cała pierwsza zwrotka jest utrzymana w takim klimacie, dopiero po niej następuje znaczna zmiana tempa. Bardzo dobry, dający do myślenia tekst, świetny refren i niezwykle udane solówki tworzą wybuchową mieszankę. Na pewno jeden z najbardziej udanych tytułowych kawałków w dorobku zespołu. Nie ukrywam, że czwarty na płycie "Blood Brothers" to według mnie najlepszy utwór Ironów. Jest po prostu piękny, głos Bruce'a jest tak przepełniony emocjami jak wcześniej chyba tylko w "Hallowed Be Thy Name". Refren po prostu powala i jest idealny na koncerty, klawisze i orkiestra też robią swoje, idealnie komponując się w doskonałą całość. Po tych trzech killerach czas na małe zaniżenie poziomu. Jednak tylko małe, bowiem "The Mercenary" mimo że jest moim zdaniem najgorszym kawałkiem na płycie, wciąż jest dobry. Choć nie zostało to potwierdzone, prawdopodobnie utwór ten nawiązuje do filmu "Predator". Jest to krótki i szybki przerywnik pomiędzy wspaniałymi, rozbudowanymi numerami. "Dream Of Mirrors" to dla wielu najmocniejszy atut tej płyty, nawiązuje do poprzednich piosenek Ironów - "Deja Vu" i "Infinite Dreams". I choć nie przebija tego drugiego to trzeba przyznać że jest to kolejny majstersztyk na "Brave New World". Trwa ponad 9 minut i jest bogaty w niesamowite zmiany tempa. A refren jest po prostu cudowny. Czas na trzeci i ostatni krótki kawałek. Należy również dodać że najcięższy i najlepszy. "The Fallen Angel" zgniata "Wicker Mana", "Mercenary" i zdecydowaną większość utworów Maiden tego typu. Jeśli komuś nie podobał się niemal 3 minutowy spokojny wstęp do "Dream Of Mirrors" to tu chyba już nie będzie wybrzydzać. 3 solówki pod rząd również robią wrażenie. Jeśli ktoś nie uważa "Dream Of Mirrors" za najlepszy kawałek na płycie to przeważnie ta rola przypada ósmej piosence: "The Nomad". I całkiem słusznie gdyż jest to prawdziwe arcydzieło, choć mimo to, dla mnie numer 3 na tym albumie. Wspaniale została stworzona pustynna atmosfera, podobnie jak kiedyś w "To Tame A Land". Znowu 3 solówki z rzędu, później zwrotka, refren i mniej więcej w połowie następuje długa część instrumentalna z udziałem orkiestry. Dzieło wieńczy ostatnia zwrotka i refren. Wielka szkoda że nie zagrali tego kawałka na "Brave New World Tour". "Out Of The Silent Planet" wydany później na singlu to już przedostania piosenka na tym wspaniałym albumie. I znów bardzo dobra robota, ponownie delikatny wstęp po którym następuje znaczne przyspieszenie. Jedyne co bym tu zmienił to refren pod sam koniec, który podobnie jak w "Mercenary" jest jak na mój gust za dużo razy powtórzony. Płytę wieńczy "The Thin Line Between Love & Hate". Jest to wspaniały utwór na zakończenie albumu, długi i refleksyjny. Posiada aż 4 solówki (tym razem wszystkie zagrane przez Dave'a Murray'a). I tak kończy się "Brave New World", album genialny; poza wspaniałym głosem Bruce'a i sprawną jak zawsze grą gitarzystów i sekcji rytmicznej posiada on świetny klimat i bardzo dobre teksty. Czas odpowiedzieć szerzej na pytanie zadane na początku - jak się ma ta płyta do poprzednich dokonań zespołu? Powiem tak - moim skromnym zdaniem miażdży produkcje z lat 90-tych i jest minimalnie lepsza od najbardziej udanych według mnie nagrań lat 80-tych: "Seventh Son Of A Seventh Son" i "The Number Of The Beast". I choć dla większości fanów Maiden właśnie jeden z tych dwóch albumów (lub inny z lat 80-tych z Brucem) jest ciągle niedoścignionym wzorem w dorobku zespołu, to jednak mało kto spośród nich nie uważa "Brave New World" za płytę wybitną. A jest i spora grupa dla których właśnie ta produkcja jest najlepsza. Płyta ta nie ma moim zdaniem słabych punktów, wszystkie utwory są dobre/bardzo dobre/genialne. Myślę, że panom z Iron Maiden udało się to zrobić wcześniej tylko na "Seventh Son Of A Seventh Son", inne albumy zawierały jeden lub kilka kawałków które były średnie lub słabe. Są oczywiście tacy którym płyta ta nie podchodzi, jednak według mnie są to przeważnie ludzie, którzy z jakichś powodów są uprzedzeni do tego zespołu lub są zbyt zapatrzeni na wielkie lata 80-te i nie dadzą sobie powiedzieć że Maiden potrafi nagrać jeszcze płytę pierwszej klasy. A potrafi i zrobił to. Wydany 3 lata później "Dance Of Death" również jest udany, choć (mimo bardziej zróżnicowanego materiału) według mnie już mniej. Jako że jest to najlepszy album jaki dane mi było usłyszeć, moja ocena nie może być inna jak maksymalna. Chciałbym zaznaczyć że nie oceniam płyt w wygórowany sposób, spośród wielu które przewinęły się przez moją wieże, wystawiam taką notę tylko pięciu. Ramza ..::TRACK-LIST::.. 1. The Wicker Man 4:35 2. Ghost Of The Navigator 6:50 3. Brave New World 6:18 4. Blood Brothers 7:14 5. The Mercenary 4:42 6. Dream Of Mirrors 9:21 7. The Fallen Angel 4:00 8. The Nomad 9:06 9. Out Of The Silent Planet 6:25 10. The Thin Line Between Love And Hate 8:26 ..::OBSADA::.. Bruce Dickinson - vocals Dave Murray - guitars Janick Gers - guitars Adrian Smith - guitars Steve Harris - bass, keyboards Nicko McBrain - drums https://www.youtube.com/watch?v=X5P_muGUJR4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-04-18 16:49:06
Rozmiar: 155.30 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Doczekałem się. Doczekaliśmy się. Doczekaliście się. Świat się doczekał. Niepotrzebne skreślić. Oto mamy owoc powrotu tandemu Dickinson-Smith na łono Żelaznej Dziewicy. Owoc to soczysty i smakowity. "Brave New World" jest krążkiem pełnym niespodzianek. To zdecydowanie najbardziej progresywna płyta Maiden od czasu "Seventh Son Of The Seventh Son". Zaskakują "smaczki" w postaci futuryzująco-orientalizującego "The Nomad", czy smyczków w "Blood Brothers". Z radością stwierdzam, że kompozytorska machina z Harrisem na czele nie spoczęła na laurach i nie kopiuje samej siebie (co w przypadku zespołu o takich dokonaniach musi być przecież kuszącą perspektywą). Można powiedzieć, iż nowy album zakorzeniony jest w Maidenowej tradycji, czerpiąc z różnych okresów działalności zespołu, z żadnego jednak zbyt nachalnie. Trochę liczb. "Brave New World" jest o prawie 15 minut i całe dwa utwory dłuższa od swej poprzedniczki. Jeszcze wyraźniej niż na "Virtual IX" dominują tu utwory długie. Aż trzy trwają ponad 8 minut, a tylko trzy - krócej niż 5. W wolnych fragmentach niektórych utworów znać elementy stylistyki obecne na płycie sprzed dwóch lat (na przykład w "Brave New World", "Blood Brothers" czy "Dream Of Mirrors"). Ten ostatni kawałek rewelacyjnie "rozkręca się", tak że około siódmej minuty refren, wcześniej grany powoli, po Ironowsku pędzi jak najlepszy koń wyścigowy. Generalnie muzyce wypełniającej dwunasty studyjny album Dziewicy z pewnością nie można zarzucić szablonowości. Utwory, szczególnie te dłuższe, to przyspieszają, to zwalniają i rzadko który podporządkowany jest rygorystycznie schematowi zwrotka-refren (choć chwytliwych refrenów rzecz jasna nie brakuje, bo co by to wtedy było za Maiden!). Na płycie nie brakuje również mniej lub bardziej klasycznych "rockerów" spod znaku Żelaznej Dziewicy. Jest nim zdecydowanie promujący "Brave New World" utwór "The Wicker Man", są nimi także "Ghost Of The Navigator", "The Mercenary" czy "The Fallen Angel", przy czym ten ostatni, najostrzejszy z całej dziesiątki, przywodzi na myśl wspólne dokonania Dickinsona i Smitha na solowych wydawnictwach tego pierwszego. Podobnie jak na "Virtual XI", również i tym razem najgorzej wyszło Ironom zakończenie albumu. Zamykające krążek "Out Of The Silent Planet" i "The Thin Line Between Love & Hate" są (mimo kilku ciekawych rozwiazań w drugim z tych utworów) najsłabszymi kawałkami spośród wszystkich dziesięciu. Słów kilka o wykonaniu. Właściwie mógłbym się ograniczyć do stwierdzenia, że nie mam żadnych zastrzeżeń. Warto jednak zwrócić uwagę na fakt, iż obecność w zespole trzech gitarzystów umożliwiła nagranie albumu na żywo (to pierwszy materiał Maiden, który powstał w ten sposób). Ci, którzy po trzech wiosłach spodziewali się "frontalnego ataku" i ściany dźwięku mogą się czuć zawiedzeni. Efekt rozszerzenia składu jest bowiem słyszalny raczej w postaci licznych "smaczków" ukrytych w utworach, następujących po sobie solówkach itp. Interesująca jest także praca perkusji i pojawiająca się tu i ówdzie kanonada na dwie centrale. Linia basu jak zwykle doskonała, choć tym razem może mniej wyeksponowana. I wreszcie wokal. Swoim śpiewem na "Brave New World" Bruce Dickinson udowodnił, że jest prawowitym gardłowym Iron Maiden i pozostanie nim (miejmy nadzieję) po wsze czasy. O ile dotychczas porównywanie go z Blazem Bayley'em miało charakter "spoglądania wstecz", teraz, dzięki jego powrotowi, każdy, kto dotychczas miał jakiekolwiek wątpliwości, szybko się ich pozbędzie. Maiden z Brucem przy mikrofonie odzyskała energię, której brakowało jej przez ostatnie lata. Wygląda na to, że napisałem niebywale długą recenzję. Więc chociaż zakończę krótko: Up The Irons! Więcej nie trzeba. Rafał 'Negrin' Lisowski Druga połowa lat 90. nie była dobrym okresem dla Iron Maiden. Odejście charyzmatycznego wokalisty Bruce'a Dickinsona i niefortunna decyzja zastąpienia go dysponującym znacznie mniejszą skalą Blazem Bayleyem, okazały się dla zespołu destrukcyjne. Sprzedaż płyt zmalała, a zespół nie mógł nadrobić strat koncertami - z powodu problemów z głosem Bayleya trzeba było odwoływać całe trasy. Mimo że na początku 1999 roku podjęto decyzję o odprawieniu wokalisty, szanse na powrót poprzedniego frontmana wydawały się znikome. Szczególnie biorąc pod uwagę, co obie strony mówiły o sobie mediom (Steve Harris twierdził np. że Bruce nagrałby album w stylu country, gdyby uznał, że takie coś się sprzeda; Dickinson krytykował zespół za granie ciągle tego samego). A jednak, już w marcu 1999 roku wydano zaskakujące i ekscytujące oświadczenie - Bruce Dickinson powrócił do Iron Maiden. Co więcej, wraz z nim wrócił także Adrian Smith (od kilku lat wspierający Dickinsona na jego solowych albumach). Tym samym, zespół stał się sekstetem, gdyż nikt nie chciał wyrzucać z zespołu Janicka Gersa (który dekadę wcześniej zastąpił Smitha). Odrodzony zespół wyruszył w krótką trasę, a następnie rozpoczął pracę nad nowym materiałem. W kwietniu 2000 roku "Brave New World" trafił do sklepów. Nie będzie chyba przesadą, jeśli napiszę, że był to najbardziej wyczekiwany album zespołu w całej jego karierze. W końcu, po ośmioletnim kryzysie, nadeszła nadzieja na powrót do formy. A szansa, że nowy album podała oczekiwaniom, była naprawdę spora - zwłaszcza, ze zespół nigdy wcześniej nie miał tak mocnego składu. Przynajmniej jeżeli chodzi o kompozytorów: Dickinson i Smith napisali przecież w latach 80. wspólnie kilka przebojów, a na solowych albumach pierwszego z nich udowodnili, że wciąż są w tym nieźli; z kolei Gers był współtwórcą większości najlepszych utworów z ostatnich czterech albumów. Harris może i opuścił się w ostatnich latach jako kompozytor, ale tylko pod jednym utworem z tego albumu jest podpisany samodzielnie ("Blood Brothers"). Uaktywnił się za to nieczęsto piszący muzykę Dave Murray, który jest tutaj współtwórcą trzech utworów (i to trzech najlepszych: tytułowego, "The Nomad" i "The Thin Line Between Love and Hate"). Co jednak ciekawe, nie wszystkie utwory powstały po zmianie składu - cztery z nich to odrzuty z poprzedniego longplaya, "Virtual XI" (tytuły trzech z nich zdradził Smith - "Dream of Mirrors", "The Mercenary" i "The Nomad" - twierdząc, że ostatniego nie pamięta). Album został bardzo dobrze przyjęty przez fanów, z których wielu do dziś wymienia go jako jedno z największych osiągnięć Iron Maiden. Ja jednak zacząłem słuchać tego zespołu kilka lat później i nigdy nie miałem żadnych sentymentów związanych z "Brave New World". Początek jest całkiem obiecujący. Rozpędzony "The Wicker Man", w którym nie brakuje ani odpowiednio mocnego brzmienia, ani chwytliwej melodii, to niemal stare, dobre Maiden. Co prawda utwór brzmi nieco niespójnie (zwrotka, refren i okropone chóralne zaśpiewy w końcówce brzmią jak posklejane fragmenty trzech różnych utworów), ale za to idealnie sprawdził się jako pierwszy singiel, a jeszcze lepiej na koncertach - bo jego refren rewelacyjnie nadaje się do wspólnego śpiewania z publicznością (doświadczyłem tego na warszawskim koncercie w 2011 roku). Utwór może jednak wprowadzić w błąd, ponieważ później na albumie takich konkretnych metalowych czadów jest jak na lekarstwo. Już kolejny utwór, "Ghost of the Navigator", utrzymany jest w wolniejszym tempie i trwa prawie siedem minut, mimo że tak naprawdę niewiele się w nim dzieje, ciągle powtarzane są te same motywy. Co innego tytułowy "Brave New World" - niewiele krótszy, ale mający znacznie więcej do zaoferowania. Uwagę przykuwa już od pierwszych sekund balladowego wstępu, w którym Dickinson przejmująco śpiewa wersy w stylu Dying swans twisted wings, beauty not needed here... Po chwili oczywiście następuje zaostrzenie, jednak utwór zachowuje świetną melodię. Jedynie monotonny refren nieco zaniża poziom - ale to problem większości kompozycji z tego albumu (a właściwie z całej dyskografii Iron Maiden). Dość kontrowersyjnym utworem jest "Blood Brothers" - wyjątkowo łagodny, jak na ten zespół, oparty na walcowej melodii, z dość tandetną klawiszową orkiestracją w tle. A jednak ma swoje zalety - przede wszystkim świetnie sprawdza się na żywo, budując poczucie wspólnoty między zespołem i fanami (kolejne doświadczenie z koncertu w 2011 roku). "The Mercenary" to w końcu coś krótszego, nieprzekraczającego pięciu minut. Niestety, jest to utwór bardzo przeciętny i, mimo krótkiego czasu trwania, rażący monotonią, schematami i toporną grą. Najdłuższy na albumie, niemal dziesięciominutowy "Dream of Mirrors", to kompozycja o najbardziej zmarnowanym potencjale. Znów powraca wrażenie posklejania kilku utworów w jeden. Ostry wstęp ma się nijak do tego, co dzieje się po chwili: utwór zmienia się w wolną balladę, o akustycznym brzmieniu i bardzo chwytliwej melodii, z fajnym zaostrzeniem w refrenie. Jednak po którymś z kolei refrenie następuje niespodziewane przyśpieszenie, które znów ma się nijak do poprzedniej części utworu. W dodatku fragment ten brzmi jakoś tak sztucznie, jakby ktoś przyśpieszył tempo już po nagraniu - ale tylko podkładu instrumentalnego, bo Dickinson wyraźnie za nim nie nadąża! Brzmi to po prostu amatorsko. To przyśpieszenie ma jednak jedną zaletę - świetny jest fragment, kiedy utwór nagle zwalnia przed ostatnim refrenem. Mimo wszystko, z wolniejszych fragmentów "Dream of Mirrors" można było zrobić około pięciominutowy przebój (w dobrym tego słowa znaczeniu), a zamiast tego rozciągnięto go w jakiś pseudo-prog rock. Wrażenia nie poprawia "The Fallen Angel" - trzeci i ostatni z krótszych utworów - najcięższy i najbardziej intensywny na albumie, ale zarazem strasznie chaotyczny. "The Nomad", jak już wspominałem, należy do najlepszych fragmentów longplaya. Tym razem monotonność jest zaletą - wraz z orientalizującymi partiami gitar tworzy ciekawy, hipnotyzujący klimat. Trudno nie skojarzyć tego utworu z "Powerslave", ale to nie zarzut - oba należą do bardziej udanych w dyskografii zespołu. Monotonia zupełnie nie służy natomiast utworowi "Out of the Silent Planet", który już na samym początku odpycha ośmiokrotnie (!) powtórzonym tytułem. Z niewiadomych względów wypuszczono go na drugim singlu, za to na żywo został zagrany dosłownie kilka razy - widocznie nie spotkał się z dobrym przyjęciem publiczności. Za to na zakończenie albumu pojawia się najlepsza kompozycja - "The Thin Line Between Love and Hate". Tym razem zmiany tempa i nastroju wyszły naprawdę fantastycznie i wszystko idealnie do siebie pasuje. Utwór posiada świetną melodię i bardzo chwytliwy refren - wyjątkowo nie polegający na bezsensownym powtarzaniu w kółko tytułu lub innej frazy. Zdecydowanie niedoceniony utwór, udowadniający, że zespół stać na znacznie więcej, niż sztampowe metalowe galopady, z których jest znany. "Brave New World" to bardzo nierówny album, zawierający zarówno bardzo dobre, jak i zwyczajnie kiepskie kompozycje. Co więcej, muzycy chcą udowodnić jacy to są progresywni i na siłę wydłużają większość utworów, poprzez powtarzanie ciągle tych samych motywów. A rock progresywny bynajmniej nie na tym polega. Ciężko mi przesłuchać te 67 minut muzyki bez odczucia znużenia w co najmniej kilku momentach. Paweł Pałasz W roku 2000 ukazał się jeden z najbardziej oczekiwanych albumów Iron Maiden. Powrót do zespołu Bruce'a Dickinsona i Adriana Smitha rodził ogromne nadzieje na to, że po średnich jak na Maiden albumach wydanych w latach 90-tych (z wyjątkiem niedocenionego przez większość "The X Factor" i trochę przecenionego "Fear Of The Dark") zespołowi uda się nagrać płytę na miarę ich dokonań z lat 80-tych. Nadzieje były tym większe, gdyż Bruce na swoich dwóch ostatnich solowych albumach pokazał że jest w najwyższej formie. Czy Żelazna Dziewica spełniła oczekiwania fanów? Owszem, ale więcej o tym później, na razie przyjrzyjmy się bliżej temu albumowi. Na tym, że zespół ma teraz trzech gitarzystów (bo po powrocie Adriana nie wyrzucono Janicka Gersa) nowości się nie kończą. Wprowadzono klawisze, które obsługuje Steve Harris oraz elementy orkiestrowe (szkoda że tylko w 2 utworach). Album otwiera "The Wicker Man", który ukazał się wcześniej na singlu. Budzi on mieszane uczucia, dla jednych jest jednym z gorszych elementów płyty, dla innych wręcz przeciwnie. Mnie bardzo się podoba, jest szybki i dynamiczny, jeden z lepszych otwieraczy nagranych przez Iron Maiden. Akustyczne intro zwiastuje drugi kawałek na płycie - "Ghost Of The Navigator". Kawałek ten szybko nabiera tempa i jest jednym z najcięższych na tym krążku. I jednym z najlepszych. Na szczególną uwagę zasługuje długi refren i część instrumentalna. Tytułowy "Brave New World" to także kompozycja najwyższej klasy. Napisana na podstawie powieści Aldous'a Huxley'a; zaczyna się podobnie podobnie jak "Ghost Of The Navigator" - bardzo spokojnie. Tyle że tutaj cała pierwsza zwrotka jest utrzymana w takim klimacie, dopiero po niej następuje znaczna zmiana tempa. Bardzo dobry, dający do myślenia tekst, świetny refren i niezwykle udane solówki tworzą wybuchową mieszankę. Na pewno jeden z najbardziej udanych tytułowych kawałków w dorobku zespołu. Nie ukrywam, że czwarty na płycie "Blood Brothers" to według mnie najlepszy utwór Ironów. Jest po prostu piękny, głos Bruce'a jest tak przepełniony emocjami jak wcześniej chyba tylko w "Hallowed Be Thy Name". Refren po prostu powala i jest idealny na koncerty, klawisze i orkiestra też robią swoje, idealnie komponując się w doskonałą całość. Po tych trzech killerach czas na małe zaniżenie poziomu. Jednak tylko małe, bowiem "The Mercenary" mimo że jest moim zdaniem najgorszym kawałkiem na płycie, wciąż jest dobry. Choć nie zostało to potwierdzone, prawdopodobnie utwór ten nawiązuje do filmu "Predator". Jest to krótki i szybki przerywnik pomiędzy wspaniałymi, rozbudowanymi numerami. "Dream Of Mirrors" to dla wielu najmocniejszy atut tej płyty, nawiązuje do poprzednich piosenek Ironów - "Deja Vu" i "Infinite Dreams". I choć nie przebija tego drugiego to trzeba przyznać że jest to kolejny majstersztyk na "Brave New World". Trwa ponad 9 minut i jest bogaty w niesamowite zmiany tempa. A refren jest po prostu cudowny. Czas na trzeci i ostatni krótki kawałek. Należy również dodać że najcięższy i najlepszy. "The Fallen Angel" zgniata "Wicker Mana", "Mercenary" i zdecydowaną większość utworów Maiden tego typu. Jeśli komuś nie podobał się niemal 3 minutowy spokojny wstęp do "Dream Of Mirrors" to tu chyba już nie będzie wybrzydzać. 3 solówki pod rząd również robią wrażenie. Jeśli ktoś nie uważa "Dream Of Mirrors" za najlepszy kawałek na płycie to przeważnie ta rola przypada ósmej piosence: "The Nomad". I całkiem słusznie gdyż jest to prawdziwe arcydzieło, choć mimo to, dla mnie numer 3 na tym albumie. Wspaniale została stworzona pustynna atmosfera, podobnie jak kiedyś w "To Tame A Land". Znowu 3 solówki z rzędu, później zwrotka, refren i mniej więcej w połowie następuje długa część instrumentalna z udziałem orkiestry. Dzieło wieńczy ostatnia zwrotka i refren. Wielka szkoda że nie zagrali tego kawałka na "Brave New World Tour". "Out Of The Silent Planet" wydany później na singlu to już przedostania piosenka na tym wspaniałym albumie. I znów bardzo dobra robota, ponownie delikatny wstęp po którym następuje znaczne przyspieszenie. Jedyne co bym tu zmienił to refren pod sam koniec, który podobnie jak w "Mercenary" jest jak na mój gust za dużo razy powtórzony. Płytę wieńczy "The Thin Line Between Love & Hate". Jest to wspaniały utwór na zakończenie albumu, długi i refleksyjny. Posiada aż 4 solówki (tym razem wszystkie zagrane przez Dave'a Murray'a). I tak kończy się "Brave New World", album genialny; poza wspaniałym głosem Bruce'a i sprawną jak zawsze grą gitarzystów i sekcji rytmicznej posiada on świetny klimat i bardzo dobre teksty. Czas odpowiedzieć szerzej na pytanie zadane na początku - jak się ma ta płyta do poprzednich dokonań zespołu? Powiem tak - moim skromnym zdaniem miażdży produkcje z lat 90-tych i jest minimalnie lepsza od najbardziej udanych według mnie nagrań lat 80-tych: "Seventh Son Of A Seventh Son" i "The Number Of The Beast". I choć dla większości fanów Maiden właśnie jeden z tych dwóch albumów (lub inny z lat 80-tych z Brucem) jest ciągle niedoścignionym wzorem w dorobku zespołu, to jednak mało kto spośród nich nie uważa "Brave New World" za płytę wybitną. A jest i spora grupa dla których właśnie ta produkcja jest najlepsza. Płyta ta nie ma moim zdaniem słabych punktów, wszystkie utwory są dobre/bardzo dobre/genialne. Myślę, że panom z Iron Maiden udało się to zrobić wcześniej tylko na "Seventh Son Of A Seventh Son", inne albumy zawierały jeden lub kilka kawałków które były średnie lub słabe. Są oczywiście tacy którym płyta ta nie podchodzi, jednak według mnie są to przeważnie ludzie, którzy z jakichś powodów są uprzedzeni do tego zespołu lub są zbyt zapatrzeni na wielkie lata 80-te i nie dadzą sobie powiedzieć że Maiden potrafi nagrać jeszcze płytę pierwszej klasy. A potrafi i zrobił to. Wydany 3 lata później "Dance Of Death" również jest udany, choć (mimo bardziej zróżnicowanego materiału) według mnie już mniej. Jako że jest to najlepszy album jaki dane mi było usłyszeć, moja ocena nie może być inna jak maksymalna. Chciałbym zaznaczyć że nie oceniam płyt w wygórowany sposób, spośród wielu które przewinęły się przez moją wieże, wystawiam taką notę tylko pięciu. Ramza ..::TRACK-LIST::.. 1. The Wicker Man 4:35 2. Ghost Of The Navigator 6:50 3. Brave New World 6:18 4. Blood Brothers 7:14 5. The Mercenary 4:42 6. Dream Of Mirrors 9:21 7. The Fallen Angel 4:00 8. The Nomad 9:06 9. Out Of The Silent Planet 6:25 10. The Thin Line Between Love And Hate 8:26 ..::OBSADA::.. Bruce Dickinson - vocals Dave Murray - guitars Janick Gers - guitars Adrian Smith - guitars Steve Harris - bass, keyboards Nicko McBrain - drums https://www.youtube.com/watch?v=X5P_muGUJR4 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-04-18 16:45:28
Rozmiar: 486.40 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. IRONBOUND w niezmienionym składzie ponownie w barwach polskiej wytwórni Ossuary Records z Warszawy przedstawi 16 marca swój drugi album. Był tradycyjny heavy metal i jest tradycyjny heavy i IRONBOUND to jeden z przedstawicieli tej nielicznej grupy polskiego heavy metalu klasycznego, który się nagle nie brutalizuje, ani nie przechodzi na jednoznaczne pozycje radiowej komercji. W sumie też w tym co grają nie zrobili ani kroku naprzód, ani wstecz. Typowe riffy, sprawnie odegrane znane i mniej znane, ale nie oryginalne motywy i te samy zalety i wady wokalu Łukasza Krauze. No, raczej występ w The New Dawn trudno jest mu zaliczyć do udanych. Brylują gitarzyści, zwłaszcza Michał Halamoda w finezyjnie zakręconych solach niemal wszystkich kompozycji i to dobrze wpływa na odbiór realnie średniej klasy kompozycyjnej takich numerów jak Doomsday to Come, Serpent's Kiss. Gdy coś tam się miejscami pojawia z muzycznej teki IRON MAIDEN (skromnie co prawda), to jest całkiem przyjemne w Holy Sinners - niby proste, ale wciąga i buja jak należy w heroicznym stylu. Długi The Destroyer of Worlds jako classic bojowy heavy metal wypada jakoś ogólnie blado, czeka się tu na jakieś bardziej interesujące rozwinięcie, ale mamy tylko umiarkowanie poetycką partię w instrumentalnym, wolniejszym, dostojnym stylu. Żwawiej i z ciekawszymi ozdobnikami gitarowymi grają w Forefathers' Rites, a potem jeszcze lepiej w gitarowo rozegranym wzorcowo szybkim i bojowym Vale of Tears. Gdyby tak jeszcze lepiej to uwypuklili w refrenie, to byłby taki killer z echami bardzo wczesnego IRON MAIDEN w ogólnej motoryce. No i sola wyborne po raz kolejny, także w unisono i w dialogach. No, a na koniec odważyli się na takiego epickiego mini kolosa na dziewięć minut z ładnym onirycznym rozpoczęciem z pięknym metalicznym basem i łagodną nostalgicznie sentymentalną narracją. Potem heavy metal dostojnie rozbujany w angielskim stylu i w końcu The Healer of Souls rozpędza się i nabiera dramatyzmu. Bardzo dużo w tym zespole znaczą gitarzyści. Ileż oni tu włożyli pasji i staranności aranżacyjnej! Mnóstwo. Wydaje się, że ta muzyka zabrzmiałaby lepiej, gdyby robiący mastering po raz drugi Daniel Arendarski dociążył nieco gitary. Jakoś często taka bojaźń w tym zakresie panuje w przypadku polskich realizatorów tradycyjnego heavy metalu i to jest taki nieco bardziej sterylny sound europejski heavy z lat 80tych. Czasem lepiej, gdy gitary gniotą, niż gdy świdrują. Dobre, bo polskie? Dobre, bo po prostu dobre, ale tylko dobre w reprezentowanej kategorii. Nadal Legion Włoski, ale już z wyższej półki niż poprzednio. Memorius ..::TRACK-LIST::.. 1. Doomsday to Come 05:00 2. Holy Sinners 04:00 3. Serpent's Kiss 06:16 4. The Destroyer of Worlds 07:45 5. The New Dawn 04:35 6. Forefathers' Rites 04:41 7. Vale of Tears 05:32 8. The Healer of Souls 08:50 ..::OBSADA::.. Zbigniew Bizoń - Bass Adam Całka - Drums Michał Halamoda - Guitars (lead) Krzysztof Całka - Guitars (rhythm) Łukasz Krauze - Vocals https://www.youtube.com/watch?v=Kf8bb912JYQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 8
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-04-09 16:41:56
Rozmiar: 110.77 MB
Peerów: 43
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. IRONBOUND w niezmienionym składzie ponownie w barwach polskiej wytwórni Ossuary Records z Warszawy przedstawi 16 marca swój drugi album. Był tradycyjny heavy metal i jest tradycyjny heavy i IRONBOUND to jeden z przedstawicieli tej nielicznej grupy polskiego heavy metalu klasycznego, który się nagle nie brutalizuje, ani nie przechodzi na jednoznaczne pozycje radiowej komercji. W sumie też w tym co grają nie zrobili ani kroku naprzód, ani wstecz. Typowe riffy, sprawnie odegrane znane i mniej znane, ale nie oryginalne motywy i te samy zalety i wady wokalu Łukasza Krauze. No, raczej występ w The New Dawn trudno jest mu zaliczyć do udanych. Brylują gitarzyści, zwłaszcza Michał Halamoda w finezyjnie zakręconych solach niemal wszystkich kompozycji i to dobrze wpływa na odbiór realnie średniej klasy kompozycyjnej takich numerów jak Doomsday to Come, Serpent's Kiss. Gdy coś tam się miejscami pojawia z muzycznej teki IRON MAIDEN (skromnie co prawda), to jest całkiem przyjemne w Holy Sinners - niby proste, ale wciąga i buja jak należy w heroicznym stylu. Długi The Destroyer of Worlds jako classic bojowy heavy metal wypada jakoś ogólnie blado, czeka się tu na jakieś bardziej interesujące rozwinięcie, ale mamy tylko umiarkowanie poetycką partię w instrumentalnym, wolniejszym, dostojnym stylu. Żwawiej i z ciekawszymi ozdobnikami gitarowymi grają w Forefathers' Rites, a potem jeszcze lepiej w gitarowo rozegranym wzorcowo szybkim i bojowym Vale of Tears. Gdyby tak jeszcze lepiej to uwypuklili w refrenie, to byłby taki killer z echami bardzo wczesnego IRON MAIDEN w ogólnej motoryce. No i sola wyborne po raz kolejny, także w unisono i w dialogach. No, a na koniec odważyli się na takiego epickiego mini kolosa na dziewięć minut z ładnym onirycznym rozpoczęciem z pięknym metalicznym basem i łagodną nostalgicznie sentymentalną narracją. Potem heavy metal dostojnie rozbujany w angielskim stylu i w końcu The Healer of Souls rozpędza się i nabiera dramatyzmu. Bardzo dużo w tym zespole znaczą gitarzyści. Ileż oni tu włożyli pasji i staranności aranżacyjnej! Mnóstwo. Wydaje się, że ta muzyka zabrzmiałaby lepiej, gdyby robiący mastering po raz drugi Daniel Arendarski dociążył nieco gitary. Jakoś często taka bojaźń w tym zakresie panuje w przypadku polskich realizatorów tradycyjnego heavy metalu i to jest taki nieco bardziej sterylny sound europejski heavy z lat 80tych. Czasem lepiej, gdy gitary gniotą, niż gdy świdrują. Dobre, bo polskie? Dobre, bo po prostu dobre, ale tylko dobre w reprezentowanej kategorii. Nadal Legion Włoski, ale już z wyższej półki niż poprzednio. Memorius ..::TRACK-LIST::.. 1. Doomsday to Come 05:00 2. Holy Sinners 04:00 3. Serpent's Kiss 06:16 4. The Destroyer of Worlds 07:45 5. The New Dawn 04:35 6. Forefathers' Rites 04:41 7. Vale of Tears 05:32 8. The Healer of Souls 08:50 ..::OBSADA::.. Zbigniew Bizoń - Bass Adam Całka - Drums Michał Halamoda - Guitars (lead) Krzysztof Całka - Guitars (rhythm) Łukasz Krauze - Vocals https://www.youtube.com/watch?v=Kf8bb912JYQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-04-09 16:38:02
Rozmiar: 353.48 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Był czas, kiedy stroniłem od wydawnictw koncertowych, stawiając ponad nie płyty studyjne. Wyjątkiem od zawsze była grupa IRON MAIDEN, których „Life After Death” uważałem za aksjomat – wzór jak powinna wyglądać koncertówka – i to zarówno w formie audio jak i wideo. Przez lata w tej materii niewiele się zmieniło, z tym że bardziej łaskawym okiem zacząłem patrzeć na zapisy koncertów. Moje ulubione zespołu z coraz bardziej przepastnymi dyskografiami, wracając do korzeni na żywo, brzmiały zazwyczaj nieco inaczej niż w wersjach pierwotnych. Obcowanie z koncertówkami zaczęło być po prostu w moim przypadku dużo bardziej ciekawe. Dość długo też „Life After Death” nie miał godnego rywala w moim prywatnym rankingu. Do czasu kiedy moją płytotekę zasilił „Rock in Rio”. Wyjątkowość tego wydawnictwa swoją genezę zawdzięcza niedawnej reaktywacji zespołu z Dickinsonem i Smithem. Niebagatelny był fakt, że nagrana wówczas płyta studyjna była po prostu kapitalna, a gro materiału na „Rock in Rio” pochodzi naturalnie z „Brave New World”. Ale jednym z czynników jest niezaprzeczalnie skok technologiczny. Pompa z jaką można było dopieścić ów koncert produkcyjnie. No i samo wydarzenie – wyjątkowe, spektakularne! Ten koncert prezentuje wszystko czym jest IRON MAIDEN! Monumentalna produkcja wizualna, światła, grafiki, potężne nagłośnienie… i metalowy zespół który daje na scenie z siebie wszystko! Dobór repertuaru? Strzał w dziesiątkę. Zespół (już wówczas) z bogatą dyskografią i mnóstwem klasyków na koncie ma zapewne nie lada zgryz aby zadowolić fanów. „Rock in Rio” zawiera, jak wspomniałem sporo nowego wówczas materiału. Po trzech kawałkach z nowej płyty przychodzi jednak czas na klasyk nad klasykami i sięgniecie wstecz do materiału z początku kariery, za sprawą „Wrathchild”. Zawsze podobało mi się że Maideni nie traktowali po macoszemu swoich korzeni, a Bruce Dickinson nie odcinał się od materiału współtworzonego przez swojego poprzednika. Zresztą tego wieczoru sięgają w te rejony ponownie za sprawą żelaznego repertuaru jakim jest „Sanctuary” i „Iron Maiden”. Miłym jest też że nie pominięto okresu działalności z Blazem i za sprawą „Sign of the Cross” oraz „Clansman” oddano hołd dwóm wcześniejszym wydawnictwom. Nie sposób również nie wspomnieć o utworach które zdefiniowały przez lata markę żelaznej dziewicy. Mamy więc oczywiście przekrojowy „voyage” i pojawiają się single niemal z każdej płyty. No bo chyba tylko „No prayer for the Dying” nie posiadało tak wyrazistego hitu. Ale oczywistym jest że nie mogło zabraknąć mocnej reprezentacji „Number of the beast”, nikt chyba nie wyobraża sobie również koncertu Maiden bez „The Trooper” czy „2 minutes to midnight”, albo „The Evil that Men Do”, czy „Fear of the Dark” który urósł do utworu bardziej charakterystycznego z wersji koncertowej niż studyjnej. A sam występ? To się po porostu świetnie ogląda. Panowie dają z siebie wszystko, zostawiają na scenie litry potu, ale uśmiechy nie schodzą z ich twarzy! To pierwsza koncertówka grupy zagrana na trzy gitary i tą przestrzeń tu słychać. Nie było bowiem konieczności rezygnacji nawet z bardziej zaawansowanych aranżacji. Scenografia, plus gumowy Eddie, wywołują uśmiech na twarzy każdego fana. To jest po prostu widowisko – to jest IRON MAIDEN! Kiedyś byłem skłonny bronić „Life After Death” własną piersią jako niedościgniony ideał. Obecnie twierdzę, że „Rock in Rio” wydany znacznie później stał się koncertowym symbolem kolejnej epoki. Jeśli jesteś fanem zespół, na pewno masz ten album na swojej półce. Jeżeli chciałbyś jednak posiadać przy sobie Maiden w pigułce, zaprezentować ich istotę komuś postronnemu… zabrać na bezludną wyspę tylko jeden album… Polecam „Rock in Rio”! Piotr Spyra Od premiery 'Rock In Rio' trwają zaciekłe dyskusje między fanami czy jest to album lepszy od kultowego, wydanego blisko 20 lat wcześniej 'Live After Death'. I faktycznie jest się o co spierać, bo to naprawdę rewelacyjny album. Jest to występ zarejestrowany 19 stycznia 2001 roku, podczas trzeciej edycji festiwalu o tej samej nazwie, który odbył się oczywiście w Rio De Janeiro. Grupa wystąpiła jako gwiazda wieczoru po występach miejscowej Sepultury i grupy Roba Halforda. Jako, że koncert odbył się na zakończenie trasy promującej album 'Brave New World', mamy aż 6 utworów z tej płyty. Jest kapitalnie sprawdzający się w roli otwieracza The Wicker Man, znakomity Ghost Of The Navigator, świetny utwór tytułowy odśpiewany razem z publicznością, czy Blood Brothers prezentujące się podczas wykonania na żywo o niebo lepiej, niż w wersjach studyjnych. A co ze starszych rzeczy? Jest niesamowita wersja The Clansman z okresu Blaze'a Bayleya, w której Bruce udowadnia, kto jest lepszym wokalistą, są zagrane z niesamowitym ogniem 2 Minutes To Midnight i Run To The Hills. Ogólne wrażenie jest rewelacyjne. Monumentalne brzmienie trzech gitar, kapitalny wokal Bruce'a i znakomicie reagująca publiczność w liczbie sięgającej dwustu tysięcy. No właśnie, publiczność... Sporo pretensji można mieć tu do Steve'a Harrisa i jego decyzji. Jakiej? Otóż w miejsca, gdzie Bruce dawał pośpiewać fanom np. podczas refrenów, Harris zdecydował o nałożeniu dodatkowych wokali np. z wcześniejszego refrenu, ponieważ według niego... publiczność niby nie reagowała należycie na to, co dzieje się na scenie. Pozostawiono jedynie nieliczne momenty, kiedy słychać samą publikę bez głosu Dickinsona. Niby taki niewinny zabieg, ale w niektórych momentach brzmi to wszystko poprostu nienaturalnie, chociażby na początku Fear Of The Dark, kiedy dwie ścieżki głosu nakładają się na siebie. Jeszcze śmieszniej jest, kiedy oglądamy wersje video tego koncertu i widzimy (np. w końcówce The Wicker Man) Bruce'a z zamkniętymi ustami, mimo że słyszymy jego głos... Efekt nienajlepszy i psuje to ogólne wrażenie. Niemniej jednak jest to chyba jeden, jedyny minus tego znakomitego albumu koncertowego. Paweł Tkaczyk The highlight of Iron Maiden's first live record in almost nine years is the crowd. I've never ever seen or heard a group of fans as enthusiastic as the two hundred fifty thousand people at the Rock in Rio festival. They go completely crazy during the best version of the anthemic "Fear of the Dark" that sends constant shivers down my spine for eight unforgettable minutes that I could listen to over and over again. The fan participation is also outstanding during less renowned tracks like the energetic rendition of "Sanctuary" where lead singer Bruce Dickinson interacts brilliantly with the unchained crowd. "The Clansman" is performed with boundless passion both by the singer and the crowd as they transform a rather calm and introspective epic into a thunderous and passionate anthem. The energetic crowd clearly has a positive impact on the whole band as well as Iron Maiden delivers one of its best performances ever. After the catchy and powerful opener "The Wicker Man" that is celebrated as much as the band's classics from the eighties, I was already out of breath. Things get even better with the passionate rendition of "Blood Brothers" that make for an emotional and haunting experience about loss and togetherness. My personal favorite is however the incredibly atmospheric yet particularly dynamic rendition of "Sign of the Cross" where one can see the whole band jumping around and going crazy just like the incredible crowd. Believe me, it's impossible to to sit or stand still while listening to this unexpected highlight. The band performance is energetic, the crowd is the best I've ever encountered and the production is vivid, raw and direct. It's difficult to say whether this live album is better than the legendary Live After Death release of the eighties that had an even better set list and more beautiful stage decorations. However, Rock in Rio's fan participation is so outstanding that you won't have a choice but to purchase this incredible release. Up the Irons! Kluseba ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Intro 2. The Wicker Man 3. Ghost Of The Navigator 4. Brave New World 5. Wrathchild 6. 2 Minutes To Midnight 7. Blood Brothers 8. Sign Of The Cross 9. The Mercenary 10. The Trooper CD 2: 1. Dream Of Mirrors 2. The Clansman 3. The Evil That Men Do 4. Fear Of The Dark 5. Iron Maiden 6. The Number Of The Beast 7. Hallowed Be Thy Name 8. Sanctuary 9. Run To The Hills ..::OBSADA::.. Vocals - Bruce Dickinson Drums - Nicko McBrain Bass - Steve Harris Lead Guitar, Rhythm Guitar - Adrian Smith, Dave Murray, Janick Gers https://www.youtube.com/watch?v=YHlLP8NyA60 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-04-07 10:21:16
Rozmiar: 272.31 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Był czas, kiedy stroniłem od wydawnictw koncertowych, stawiając ponad nie płyty studyjne. Wyjątkiem od zawsze była grupa IRON MAIDEN, których „Life After Death” uważałem za aksjomat – wzór jak powinna wyglądać koncertówka – i to zarówno w formie audio jak i wideo. Przez lata w tej materii niewiele się zmieniło, z tym że bardziej łaskawym okiem zacząłem patrzeć na zapisy koncertów. Moje ulubione zespołu z coraz bardziej przepastnymi dyskografiami, wracając do korzeni na żywo, brzmiały zazwyczaj nieco inaczej niż w wersjach pierwotnych. Obcowanie z koncertówkami zaczęło być po prostu w moim przypadku dużo bardziej ciekawe. Dość długo też „Life After Death” nie miał godnego rywala w moim prywatnym rankingu. Do czasu kiedy moją płytotekę zasilił „Rock in Rio”. Wyjątkowość tego wydawnictwa swoją genezę zawdzięcza niedawnej reaktywacji zespołu z Dickinsonem i Smithem. Niebagatelny był fakt, że nagrana wówczas płyta studyjna była po prostu kapitalna, a gro materiału na „Rock in Rio” pochodzi naturalnie z „Brave New World”. Ale jednym z czynników jest niezaprzeczalnie skok technologiczny. Pompa z jaką można było dopieścić ów koncert produkcyjnie. No i samo wydarzenie – wyjątkowe, spektakularne! Ten koncert prezentuje wszystko czym jest IRON MAIDEN! Monumentalna produkcja wizualna, światła, grafiki, potężne nagłośnienie… i metalowy zespół który daje na scenie z siebie wszystko! Dobór repertuaru? Strzał w dziesiątkę. Zespół (już wówczas) z bogatą dyskografią i mnóstwem klasyków na koncie ma zapewne nie lada zgryz aby zadowolić fanów. „Rock in Rio” zawiera, jak wspomniałem sporo nowego wówczas materiału. Po trzech kawałkach z nowej płyty przychodzi jednak czas na klasyk nad klasykami i sięgniecie wstecz do materiału z początku kariery, za sprawą „Wrathchild”. Zawsze podobało mi się że Maideni nie traktowali po macoszemu swoich korzeni, a Bruce Dickinson nie odcinał się od materiału współtworzonego przez swojego poprzednika. Zresztą tego wieczoru sięgają w te rejony ponownie za sprawą żelaznego repertuaru jakim jest „Sanctuary” i „Iron Maiden”. Miłym jest też że nie pominięto okresu działalności z Blazem i za sprawą „Sign of the Cross” oraz „Clansman” oddano hołd dwóm wcześniejszym wydawnictwom. Nie sposób również nie wspomnieć o utworach które zdefiniowały przez lata markę żelaznej dziewicy. Mamy więc oczywiście przekrojowy „voyage” i pojawiają się single niemal z każdej płyty. No bo chyba tylko „No prayer for the Dying” nie posiadało tak wyrazistego hitu. Ale oczywistym jest że nie mogło zabraknąć mocnej reprezentacji „Number of the beast”, nikt chyba nie wyobraża sobie również koncertu Maiden bez „The Trooper” czy „2 minutes to midnight”, albo „The Evil that Men Do”, czy „Fear of the Dark” który urósł do utworu bardziej charakterystycznego z wersji koncertowej niż studyjnej. A sam występ? To się po porostu świetnie ogląda. Panowie dają z siebie wszystko, zostawiają na scenie litry potu, ale uśmiechy nie schodzą z ich twarzy! To pierwsza koncertówka grupy zagrana na trzy gitary i tą przestrzeń tu słychać. Nie było bowiem konieczności rezygnacji nawet z bardziej zaawansowanych aranżacji. Scenografia, plus gumowy Eddie, wywołują uśmiech na twarzy każdego fana. To jest po prostu widowisko – to jest IRON MAIDEN! Kiedyś byłem skłonny bronić „Life After Death” własną piersią jako niedościgniony ideał. Obecnie twierdzę, że „Rock in Rio” wydany znacznie później stał się koncertowym symbolem kolejnej epoki. Jeśli jesteś fanem zespół, na pewno masz ten album na swojej półce. Jeżeli chciałbyś jednak posiadać przy sobie Maiden w pigułce, zaprezentować ich istotę komuś postronnemu… zabrać na bezludną wyspę tylko jeden album… Polecam „Rock in Rio”! Piotr Spyra Od premiery 'Rock In Rio' trwają zaciekłe dyskusje między fanami czy jest to album lepszy od kultowego, wydanego blisko 20 lat wcześniej 'Live After Death'. I faktycznie jest się o co spierać, bo to naprawdę rewelacyjny album. Jest to występ zarejestrowany 19 stycznia 2001 roku, podczas trzeciej edycji festiwalu o tej samej nazwie, który odbył się oczywiście w Rio De Janeiro. Grupa wystąpiła jako gwiazda wieczoru po występach miejscowej Sepultury i grupy Roba Halforda. Jako, że koncert odbył się na zakończenie trasy promującej album 'Brave New World', mamy aż 6 utworów z tej płyty. Jest kapitalnie sprawdzający się w roli otwieracza The Wicker Man, znakomity Ghost Of The Navigator, świetny utwór tytułowy odśpiewany razem z publicznością, czy Blood Brothers prezentujące się podczas wykonania na żywo o niebo lepiej, niż w wersjach studyjnych. A co ze starszych rzeczy? Jest niesamowita wersja The Clansman z okresu Blaze'a Bayleya, w której Bruce udowadnia, kto jest lepszym wokalistą, są zagrane z niesamowitym ogniem 2 Minutes To Midnight i Run To The Hills. Ogólne wrażenie jest rewelacyjne. Monumentalne brzmienie trzech gitar, kapitalny wokal Bruce'a i znakomicie reagująca publiczność w liczbie sięgającej dwustu tysięcy. No właśnie, publiczność... Sporo pretensji można mieć tu do Steve'a Harrisa i jego decyzji. Jakiej? Otóż w miejsca, gdzie Bruce dawał pośpiewać fanom np. podczas refrenów, Harris zdecydował o nałożeniu dodatkowych wokali np. z wcześniejszego refrenu, ponieważ według niego... publiczność niby nie reagowała należycie na to, co dzieje się na scenie. Pozostawiono jedynie nieliczne momenty, kiedy słychać samą publikę bez głosu Dickinsona. Niby taki niewinny zabieg, ale w niektórych momentach brzmi to wszystko poprostu nienaturalnie, chociażby na początku Fear Of The Dark, kiedy dwie ścieżki głosu nakładają się na siebie. Jeszcze śmieszniej jest, kiedy oglądamy wersje video tego koncertu i widzimy (np. w końcówce The Wicker Man) Bruce'a z zamkniętymi ustami, mimo że słyszymy jego głos... Efekt nienajlepszy i psuje to ogólne wrażenie. Niemniej jednak jest to chyba jeden, jedyny minus tego znakomitego albumu koncertowego. Paweł Tkaczyk The highlight of Iron Maiden's first live record in almost nine years is the crowd. I've never ever seen or heard a group of fans as enthusiastic as the two hundred fifty thousand people at the Rock in Rio festival. They go completely crazy during the best version of the anthemic "Fear of the Dark" that sends constant shivers down my spine for eight unforgettable minutes that I could listen to over and over again. The fan participation is also outstanding during less renowned tracks like the energetic rendition of "Sanctuary" where lead singer Bruce Dickinson interacts brilliantly with the unchained crowd. "The Clansman" is performed with boundless passion both by the singer and the crowd as they transform a rather calm and introspective epic into a thunderous and passionate anthem. The energetic crowd clearly has a positive impact on the whole band as well as Iron Maiden delivers one of its best performances ever. After the catchy and powerful opener "The Wicker Man" that is celebrated as much as the band's classics from the eighties, I was already out of breath. Things get even better with the passionate rendition of "Blood Brothers" that make for an emotional and haunting experience about loss and togetherness. My personal favorite is however the incredibly atmospheric yet particularly dynamic rendition of "Sign of the Cross" where one can see the whole band jumping around and going crazy just like the incredible crowd. Believe me, it's impossible to to sit or stand still while listening to this unexpected highlight. The band performance is energetic, the crowd is the best I've ever encountered and the production is vivid, raw and direct. It's difficult to say whether this live album is better than the legendary Live After Death release of the eighties that had an even better set list and more beautiful stage decorations. However, Rock in Rio's fan participation is so outstanding that you won't have a choice but to purchase this incredible release. Up the Irons! Kluseba ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Intro 2. The Wicker Man 3. Ghost Of The Navigator 4. Brave New World 5. Wrathchild 6. 2 Minutes To Midnight 7. Blood Brothers 8. Sign Of The Cross 9. The Mercenary 10. The Trooper CD 2: 1. Dream Of Mirrors 2. The Clansman 3. The Evil That Men Do 4. Fear Of The Dark 5. Iron Maiden 6. The Number Of The Beast 7. Hallowed Be Thy Name 8. Sanctuary 9. Run To The Hills ..::OBSADA::.. Vocals - Bruce Dickinson Drums - Nicko McBrain Bass - Steve Harris Lead Guitar, Rhythm Guitar - Adrian Smith, Dave Murray, Janick Gers https://www.youtube.com/watch?v=YHlLP8NyA60 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-04-07 10:17:25
Rozmiar: 856.64 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Płyta "Fear Of The Dark" to pierwsza płyta Iron Maiden, którą usłyszałem i muszę z przykrością stwierdzić, że nie od razu się na niej poznałem. Gdy ją kupiłem, zabrałem się do jej słuchania i - nie wiem, czy to biorytmy, czy też spisek jakiś wrogich mi "sił" - coś spowodowało, że mi się nie spodobała (sic!). A nawet musiało w tym być coś więcej, bo po prostu nie podjąłem próby ponownego przesłuchania. Album więc spokojnie sobie spoczywał na półce i czekał na swoją szansę. No i pewnego dnia coś mnie podkusiło, by dać mu tę szansę. Puściłem płytę... i oniemiałem. Od tego momentu aż do dnia dzisiejszego nie mogę zrozumieć, jak to się stało, że się na niej nie poznałem - i nie znalazłem wytłumaczenia, ale (cytując "The Fugitive") "Even if I find them (czyli winnych) (...) I've got to get them all to make them pay". Bo muszę przyznać, że przez jakiś czas zawsze, kiedy słuchałem tej płyty, byłem zły, że tyle czasu nieużywana, leżała u mnie na półce. Ale teraz już mi przeszło i już nie nawet nie muszę zażywać tych pigułek od pana doktora. :). Ale summa summarum najważniejsze jest, że w końcu zauważyłem jaka ta płyta jest wspaniała. Od pierwszego do ostatniego kawałka ma moc, tempo i klimat - czyli wszystko to, za co trzeba kochać Ironów. Otwarcie płyty jest zgodne z zaleceniami Hitchcocka: najpierw trzęsienie ziemi. "Be Quick Or Be Dead" to jeden z najostrzejszych numerów w historii Iron Maiden, wielka dawka energii, piekielna perkusja, falujący riff i głos Dickinsona - i naprawdę mordercze tempo, ale cóż "be quick... or be dead!". Drugi kawałek ("From Here To Eternity") to czwarta i ostatnia część sagi o Charlotcie. Ta piosenka wyszła na singlu razem z "Roll Over Vic Vella" i razem tworzą chyba najbardziej rytmiczny zestaw w historii Dziewicy. Świetne solo i ogólnie bardzo "żywe" nagranie. "Afraid To Shoot Stranger", kawałek trzeci. Bardzo klimatyczy i subtelnie wyśpiewany przez Bruce'a. Gitarowy motyw jest jednym z najfantastyczniejszych, jakie w życiu słyszałem i po dwu-trzykrotnym usłyszeniu nie da się go zapomnieć. W tym nagraniu jest wielka pasja, a dodatkowo zmiany tempa jeszcze dodają mu uroku. Po prostu fantastyczne - nic tylko zapalniczkę w górę i kołysać się w rytm... "Fear Is The Key" to dość surowe, oszczędnie zaaranżowane nagranie ze świetną solówką. Zasada kontrastu z poprzednim numerem świetnie się tu sprawdza. "Childhood's End" to z kolei zaangażowana piosenka-protest z naprawdę fantastycznym tekstem ("You see the full moon float / You watch the red sun rise / We take these things for granted / But somewhere someone's dying"). Do tego świetny riff, bębniąca perkusja i znakomity, przejęty wokal. Kolejny kawałek - "Wasting Love" - bardzo fajna ballada z przeciągłą gitarą, znów znakomitym tekstem i wspaniałym basem Harrisa. Znakomite i zaskakujące. Potem mamy "The Fugitive" - od czasu obejrzenia filmu "Ścigany" zawsze, gdy słucham tego nagrania, przypomina mi się dr Richard Kimble, uciekający przed policyjną "nagonką". Ale nic dziwnego: tytuł, tekst znakomicie oddający poczucie ciągłego zagrożenia i równie niepokojąca muzyka, ze wspaniałym wokalem Bruce'a - najpierw pełnym wyrzutu i bólu, potem nabierającym siły i w końcu żądającym zemsty - to wszystko powoduje, że takie skojarzenie jest jak najbardziej na miejscu. Wspaniała kompozycja. Potem "Chains Of Misery", drapieżna piosenka z agresywnym wokalem Dickinsona i wspaniałymi gitarami - szczególnie w dwóch ostatnimi wersach zwrotek. W następnej piosence - "Apparition" - najciekawszy jest tekst, który jest naprawdę świetny. Podobnie jak "Fear Is The Key" też jest to dość surowe nagranie, nieco w stylu Led Zeppelin. Dziesiąta pozycja to "Judas Be My Guide", które rozpoczyna przeszywające dynamiką, genialne solo gitarowe. Wokal, bas i cała reszta bardzo dynamiczna - bardzo elektryzujące nagranie. "Weekend Warrior" - znów znakomity tekst i piosenka pełna zmian tempa. Do tego ma znakomite solo i to ogólne poplątanie bardzo mi się podoba. No i ostatni, tytułowy kawałek: "Fear Of The Dark" - piosenka ma genialny klimat i nie polecam słuchania jej podczas nocnego spaceru, gdy drzewa, lampy i całe otoczenie rzuca wielokrotne cienie, a wiatr kołysząc gałęziami powoduje, że w głowie odzywa się cichy głosik podpowiadający, że tam, za tobą jest coś... ktoś jeszcze... Genialny riff, najpierw spokojny, stanowi tło dla szepczącego Bruce'a, a potem wygrywany w szaleńczym tempie, które w połączeniu ze wściekłym wokalem niemal rozszarpuje słuchacza. Wspaniałe solówki, potem lekkie zwolnienie i znów szaleńcza ostatnia zwrotka... To wielki hymn Ironów i chyba każdy fan zna to nagranie na pamięć. Nie da się ukryć, że już samo tytułowe nagranie jest tak porażające, iż wystarczyłoby na wysoką ocenę. A że i cała reszta jest podobnie rewelacyjna, to cóż można powiedzieć: na pewno jest to klasyka metalu, a cała piątka muzyków prezentuje się tutaj wspaniale. To jest po prostu jedna z najlepszych płyt, jakie w życiu słyszałem. Jedno słowo: FANTASTYCZNA. Tomasz 'YtseMan' Wącławski "Fear of the Dark" to zdecydowanie jeden z najbardziej rozpoznawalnych krążków Żelaznej Dziewicy, oczywiście za sprawą kultowego utworu tytułowego, który z czasem stał się jednym z najsłynniejszych i najbardziej cenionych z katalogu zespołu. Również za jego sprawą, "Fear of the Dark" stał się trzecim albumem, który zawojował brytyjskie listy przebojów, docierając na 1. miejsce. Niestety, jego popularność nie przełożyła się do końca na jakość materiału. Mamy tu do czynienia z dziełem udanym, lecz okropnie nierównym. A to dlatego, że zamiast trzymać się podstawowego czasu 40-50 minut Maideni nagrali dłuższy album, dopasowany do ery płyt CD, gdzie można było nagrywać nawet jednopłytowe krążki o długości 80 minut. Na szczęście, "Fear of the Dark" jest o 20 minut krótszy, choć i tak znalazło się na nim kilka niewypałów. Biorąc pod uwagę, że zespół bardzo rzadko nagrywał wcześniej słabe kawałki, można tu mówić o chwilowym spadku formy kompozytorskiej. Delikatne wpadki zdarzają się każdemu, trudno przez kilka dekad wydawać albumy na równie dobrym poziomie. Mimo to, szkoda, że nie wyselekcjonowano lepiej tego materiału, bo był potencjał na znakomite dzieło, przebijające poprzedni "No Prayer for the Dying". "Fear of the Dark" ma kilka niezaprzeczalnych plusów. Poprawiła się np. produkcja względem poprzednika. Po raz ostatni zajął się tym Martin Birch, dodatkowo w duecie ze Stevem Harrisem (w tym kontekście basista na pewno wysłuchał wtedy wielu cennych wskazówek). Z kolei Janick Gers zdążył się przez dwa lata zaklimatyzować w grupie i jego gra lepiej zgrywa się z wyczynami Dave'a Murray'a. Ponadto Gers miał odtąd w zespole wkład kompozytorski, przejmując w ten sposób rolę Adriana Smitha, czyli (współ)twórcy niektórych hitów kapeli z lat 80 (Murray nigdy nie palił się szczególnie do tworzenia). Na samym "Fear of the Dark" został podpisany pod pięcioma utworami, czyli niemal połową materiału. Wokalnie bardzo dobrze spisał się również Bruce Dickinson, mimo że podczas nagrywania był już pewnie myślami daleko poza Iron Maiden. Z płyty najbardziej znane są rozbudowane kompozycje, czyli "Afraid to Shoot Strangers" i "Fear of the Dark". Tylko one przetrwały w setliście koncertowej po odejściu Dickinsona. Pierwszy z nich to absolutnie wybitnie ułożony kawałek, z niemalże sielskimi zagrywkami na początku i pełnym pasji głosem Dickinsona. Z czasem całość nabiera coraz większej intensywności, co kumuluje się w postaci jednego z najlepszych riffów w historii Iron Maiden. Potem następuje czadowa część instrumentalna i powrót do motywów granych wcześniej. Coś wspaniałego, bardzo lubię do tego powracać. "Fear of the Dark" to rzecz na podobnym poziomie i prawdziwy klasyk, choć moim zdaniem padła ona ofiarą swojej kultowości i ogrania na koncertach. Jeśli jednak oceniać samą kompozycję - świetna robota. Odwrotnie niż w "Afraid to Shoot Strangers" zaczyna się dynamicznie i agresywnie, po czym następuje chwila wyciszenia, jednak niedługo potem panowie wracają do dynamicznego łojenia, w którym znajdziemy kilka porywających popisów gitarowych. I bardzo chwytliwy refren, znany wszystkim miłośnikom muzyki metalowej. W dalszej kolejności najbardziej rozpoznawalne są te najbardziej nietypowe dla kapeli nagrania. Do tego będące swoimi przeciwieństwami. Pierwszym jest niemal thrashowy, najszybszy w katalogu zespołu "Be Quick or Be Dead", posiadający wściekły głos Bruce'a, agresywne gitary i mocną grę sekcji rytmicznej, a mimo to zachowujący dość przebojowy charakter (w końcu był pierwszym wyborem na singiel). Prawdziwy cios. Drugi taki kawałek to "Wasting Love" - dość spokojna i niezwykła, jak na ten zespół, ballada. Ogólnie całkiem ładna i dająca pewne powiązania z późniejszą, solową twórczością Dickinsona. Wyciszone momenty kontrastują z wybuchowym refrenem, pojawia się też bardzo fajne solo gitarowe. Reszta krążka nie jest już tak ceniona czy szczególnie kojarzona, nawet wśród wielu fanów Iron Maiden. O niektórych nagraniach nie pamiętają pewnie nawet sami muzycy. A szkoda, ponieważ nawet w tym gronie można znaleźć pewne perełki. Jak "Childhood's End", niewiele tylko słabszy od "Afraid to Shoot Strangers" i "Fear of the Dark", z fajnym podkładem rytmicznym, wspaniałymi harmoniami gitarowymi i takimi samymi solówkami, należącymi do moich ulubionych. Szczególnie rewelacyjnie wypada nieoczekiwane przyspieszenie na początku solówki. To jedno z tych nagrań, gdzie słychać świetne zgranie Gersa i Murray'a, czego nie można było często powiedzieć w przypadku "No Prayer for the Dying". Cudowna rzecz, niestety niedoceniana. Okropnie bagatelizowanym utworem jest również "Judas Be My Guide". W sumie sam kiedyś za nim nie przepadałem, ale wraz z kolejnymi latami zyskał w moich oczach. Znakomity śpiew Dickinsona i dobra melodia czynią go godnym przesłuchania. Konkretne, energetyczne granie na poziomie. Opisane przeze mnie nagrania należą do tej lepszej połowy albumu, jednak i w drugiej trafiają się całkiem ciekawe rzeczy. "From Here to Eternity" to prosty, ale całkiem przyjemny, melodyjny i nie odrzucający rocker. Do pewnego momentu bardzo fajnie rozwija się też "Fear Is the Key". Początkowy motyw może się kojarzyć z zeppelinowym "Kashmirem", ale na szczęście muzycy nie popełnili plagiatu. Świetnie wypada pierwsze 210 sekund, z kolejnym pomysłowym w swojej prostocie solem, ale już późniejsza część wydaje mi się zbyt przekombinowana i chaotyczna, co niestety osłabia ogólne wrażenie. Mam również pewne zastrzeżenia co do "Weekend Warrior", ale odwrotne niż w przypadku "Fear Is the Key". Pierwsza połowa to dość banalne granie, dodatkowo w stylu podobnym do AC/DC (nawet Dickinson próbuje w pewnym stopniu naśladować barwę głosu Briana Johnsona). Na szczęście całość ratuje część instrumentalna z rewelacyjnymi solówkami Gersa i Murray'a, które i tak powinny znaleźć się w lepszej kompozycji. Zdecydowanie najsłabiej z zestawu wypada początek drugiej połowy wydawnictwa. "The Fugitive" odrzuca już od samego początku, ponieważ zdecydowanie za długo się rozkręca. Niby trwa niecałe 5 minut, a i tak ma się wrażenie, że autorzy próbowali go sztucznie wydłużyć. Ale i reszta nie wypada dużo lepiej. Mamy np. nieciekawą melodię czy niezbyt udany refren. Całkiem niezłe są popisy gitarowe, ale i tak nie zatrą ogólnego odczucia. O ile jeszcze "The Fugitive" można przy odrobinie łaski i życzliwości uznać za bardzo przeciętny wypełniacz, tak kolejne dwa nagrania są wprost koszmarne. "Chains of Misery" to okropnie nijaki, niczym niewyróżniający się kawałek z fatalnym refrenem. Słuchałem go dziesiątki razy, ale praktycznie wcale go nie pamiętam. W przypadku "The Apparition" do nijakości dochodzi dodatkowo nuda i irytacja. Mimo że trwa niecałe 4 minuty, okropnie się ciągnie, a wyczekiwanie na jego zakończenie coraz bardziej się wydłuża. Według mnie to zdecydowanie najsłabsze nagranie w całej historii kapeli. Dwa ostatnie są pozbawione jakichkolwiek walorów, jednak wszystkie trzy bardziej pasowałyby na stronę B singla, niż album, przez co bardzo osłabiają jego poziom. "Fear of the Dark" zakończył pewien etap w twórczości Iron Maiden. Szkoda tylko, że nie w nieco lepszym stylu. Nieodpowiednia selekcja materiału zaowocowała słabszym i zdecydowanie mniej równym materiałem niż wcześniej. W sytuacji wielu grup takie wydawnictwo mogłoby być ozdobą dyskografii, lecz w przypadku Iron Maiden jest to ta dolna półka. Dla mnie "Fear of the Dark" był w momencie jego wydania najsłabszym albumem zespołu. Co nie znaczy, że złym, nadal znajdziemy tu kilka definitywnie świetnych momentów, jak "Afraid to Shoot Strangers" czy "Childhood's End". Czy Maideni potrafili nagrać długi longplay, którego słucha się bez uczucia nudy i w którym nie ma przestojów? Ależ oczywiście, takim będzie następny "The X Factor" Robert Rosiński Czytając tutejsze recenzje zespołu Iron Maiden, byłem zaskoczony, że tak wiele recenzji jest już zajętych, a niemal pod każdą znajduje się multum komentarzy, które nazwałbym wręcz kontr-recenzjami. Zdania na temat dokonań Żelaznej Dziewicy są niesamowicie podzielone, co mnie bardzo ujęło. Niemal każda płyta ma swoich wielbicieli i tych, którzy nawet w klasykach znajdą jakieś słabe punkty. Ale nie pojmuje czemu w tak aktywnej zakładce, jaką jest Iron Maiden zabrakło recenzji "Fear Of The Dark"? Czyżby był to tak nieistotny album w dyskografii brytyjskiej legendy heavy metalu? Ostatnie wydawnictwo nagrane z Brucem (oczywiście aż do powrotu "Brave New World), wielka trasa promująca płytę podczas której powstał koncertowy "Live At Donington", aż wreszcie tytułowy utwór, który do dziś jest jednym z najatrakcyjniejszych punktów koncertów IM. Czy to mało? A może ten album wzbudza tak wielkie kontrowersje, że po prostu nikt nie waży się wyrazić swojej opinii o nim? Czy ja zatem również powinienem się bać kontr-recenzji? Trudno, zaryzykuję. Na dobrą sprawę "Fear Of The Dark" to pierwszy album Żelaznej Dziewicy, który usłyszałem i pierwszy który nabyłem w sklepie. Ale swoje obiektywne podejście do niego mam i nie zamierzam się kierować jakimś sentymentem. Więc oto co mam do napisania Na początek istny killer, który nie nadaje się nigdzie indziej jak właśnie na otwarcie - "Be Quick Or Be Dead". Rozpędzona perkusja i drapieżny śpiew Bruce'a, który na tej płycie pokazał swoją "ciemniejszą" stronę, która dawała się we znaki na poprzednim "No Prayer For The Dying". Jednak teraz spotęgowana przy muzyce pokroju "Be Quick Or Be Dead" ma większe pole do popisu. Dalej ogień nie przygasa przy przebojowym, wesołym "From Here To Eternity". Po tym chwila zwolnienia w genialnym "Afraid To Shoot Strangers". Ten utwór to poezja. Przez niespełna 2:45 min, ogarnia nas wspaniały tajemniczy klimat, po czym wchodzi piękna melodia gitarowa, aż w końcu wszystko nabiera pędu i duet Murray/Gers może pokazać na co go stać. Następnie mroczny, powolny "Fear Is The Key", w którym Bruce śpiewa już swoim starym głosem, a gitarzyści serwują nam solówki o iście egipskim klimacie. Średnio/szybki "Childhood's End" jest już trochę słabszy jednak posiada bardzo przyjemny klimat, no i oczywiście radujące serce solówy. Teraz już totalne zwolnienie w postaci przepięknej ballady "Wasting Love", która weług mnie w całej dyskografii Żelaznej Dziewicy nie ma sobie równych. Do tej pory albumu słucha się na prawdę przyjemnie, jednak od następnej pozycji "The Fugitive", zaczynają się drobne komplikacje. Wstęp całkiem w porządku, klimatyczna zwrotka, która w pewnym momencie przyspiesza i kiedy słuchacza wystarczy już tylko dobić nagle pojawia się ten zwalniający tempo, zupełnie nietrafiony refren. Po zgrzycie w tak ważnym miejscu utworu, nawet solówki nie przywracają właściwego porządku. Po co to zwolnienie ja się pytam? Czy kolejny track - "Chains Of Misery" otrze łzy? Nie! Mamy za to kolejny przeciętny numer w średnim tempie, niczym specjalnym się nie wyróżniający... no może solówką, ale to raczej standard. Potem jeszcze wolniejszy "The Apparition", w którym kompletnie nie słyszę nic ciekawego. Za to "Judas be my guide", utwór krótki, ale za to jak rzeczowy, miażdży całą poprzedzającą go trójkę. Genialny wstęp, szybkie tempo i przemelodyjny refren. Według mnie zapomniany i niedoceniany, jeden z moich ulubionych utworów Iron Maiden. "Weekend Warrior" chyba Dziewica kupiła od braci Young. Zarówno riffy jak i wokal diabelnie przypominają jakiś standardowy utwór AC/DC. Całość utrzymana w wesołym klimacie, jak na australijski rock przystało. Było by bardzo fajnie, gdyby darowali już sobie ostatnia zwrotkę i po solówce od razu przeszli na refren, bo po 5 minutach już się robi nudno. Panie i Panowie oto dobrnęliśmy do tytułowej pozycji, której pozwolę sobie poświęcić nowy akapit, bo ostatni utwór nie ma sobie równych. Absolutny klasyk nad klasykami, arcydzieło heavy metalowe, kompozycja, która śmiało może konkurować z największymi dokonaniami Żelaznej Dziewicy, a kto wie, czy nie bije wszystkich na głowę - "Fear Of The Dark"! Ten utwór to istny heavy metalowy hymn, kopalnia melodii do krzyczenia przez publikę podczas koncertów. 7 minut fantastycznej muzyki, w której nie sposób wyliczyć momentów, które pożerają słuchacza. Od początku do końca klimat i heavy metalowa werwa sąsiadują ze sobą. Gitary Murraya i Gersa topią nas w morzu przewspaniałych, zapadających w pamięć solówek, a Bruce balansuje pomiędzy ciszą a metalową charyzmą. Warto też wspomnieć o użytych klawiszach, na których gra Michael Kenney. Cóż za wspaniałe zwieńczenie albumu. Nadeszła pora to podsumować. Jak można z łatwością policzyć, "Fear Of The Dark" zawiera 12 utworów, co aż po dzień dzisiejszy stanowi rekordową liczbę kompozycji na albumie długogrającym w ich dyskografii. Z jednej strony fajnie, ale z drugiej 3 z nich można by spokojnie wyciąć i wyszło by arcydzieło. Występują utwory genialne, do których będę wracał z pewnością i na szczęście jest takich większość, ale niestety znalazły się także słabiaki, które jak na złość występują jeden po drugim ("Fugitive", "Chains Of Misery", "Apparition"). Dodatkowo czasami męczy to powolne lub średnie tempo. Mało szybszej jazdy typu "Be Quick Or Be Dead", czy nawet "Judas Be My Guide". Po za kilkoma wybrykami w kompozycjach, do muzyków nie można się jednak doczepić. Bruce w kapitalnej formie, jego wokale brzmią drapieżnie jak nigdy w zespole. Janick i Dave tworzą duet absolutnie nie gorszy od tego z Adrianem, ale no cóż umiejętności trzeba też umieć sprzedać. Uważam "Fear Of The Dark" za album bardzo dobry, najlepszy między "Seventh Son Of The Seventh Son", a "Brave New World". Ale na miano klasyka pokroju "The Number Of The Beast", raczej nie zasługuje. A zatem bardzo dobry. Blackout ..::TRACK-LIST::.. 1. Be Quick Or Be Dead 2. From Here To Eternity 3. Afraid To Shoot Strangers 4. Fear Is The Key 5. Childhood's End 6. Wasting Love 7. The Fugitive 8. Chains Of Misery 9. The Apparition 10. Judas Be My Guide 11. Weekend Warrior 12. Fear Of The Dark ..::OBSADA::.. Bruce Dickinson - vocals Dave Murray - guitars Janick Gers - guitars Steve Harris - bass Nicko McBrain - drums Additional musicians: Michael Kenney - keyboards https://www.youtube.com/watch?v=bePCRKGUwAY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-31 15:59:28
Rozmiar: 136.94 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Płyta "Fear Of The Dark" to pierwsza płyta Iron Maiden, którą usłyszałem i muszę z przykrością stwierdzić, że nie od razu się na niej poznałem. Gdy ją kupiłem, zabrałem się do jej słuchania i - nie wiem, czy to biorytmy, czy też spisek jakiś wrogich mi "sił" - coś spowodowało, że mi się nie spodobała (sic!). A nawet musiało w tym być coś więcej, bo po prostu nie podjąłem próby ponownego przesłuchania. Album więc spokojnie sobie spoczywał na półce i czekał na swoją szansę. No i pewnego dnia coś mnie podkusiło, by dać mu tę szansę. Puściłem płytę... i oniemiałem. Od tego momentu aż do dnia dzisiejszego nie mogę zrozumieć, jak to się stało, że się na niej nie poznałem - i nie znalazłem wytłumaczenia, ale (cytując "The Fugitive") "Even if I find them (czyli winnych) (...) I've got to get them all to make them pay". Bo muszę przyznać, że przez jakiś czas zawsze, kiedy słuchałem tej płyty, byłem zły, że tyle czasu nieużywana, leżała u mnie na półce. Ale teraz już mi przeszło i już nie nawet nie muszę zażywać tych pigułek od pana doktora. :). Ale summa summarum najważniejsze jest, że w końcu zauważyłem jaka ta płyta jest wspaniała. Od pierwszego do ostatniego kawałka ma moc, tempo i klimat - czyli wszystko to, za co trzeba kochać Ironów. Otwarcie płyty jest zgodne z zaleceniami Hitchcocka: najpierw trzęsienie ziemi. "Be Quick Or Be Dead" to jeden z najostrzejszych numerów w historii Iron Maiden, wielka dawka energii, piekielna perkusja, falujący riff i głos Dickinsona - i naprawdę mordercze tempo, ale cóż "be quick... or be dead!". Drugi kawałek ("From Here To Eternity") to czwarta i ostatnia część sagi o Charlotcie. Ta piosenka wyszła na singlu razem z "Roll Over Vic Vella" i razem tworzą chyba najbardziej rytmiczny zestaw w historii Dziewicy. Świetne solo i ogólnie bardzo "żywe" nagranie. "Afraid To Shoot Stranger", kawałek trzeci. Bardzo klimatyczy i subtelnie wyśpiewany przez Bruce'a. Gitarowy motyw jest jednym z najfantastyczniejszych, jakie w życiu słyszałem i po dwu-trzykrotnym usłyszeniu nie da się go zapomnieć. W tym nagraniu jest wielka pasja, a dodatkowo zmiany tempa jeszcze dodają mu uroku. Po prostu fantastyczne - nic tylko zapalniczkę w górę i kołysać się w rytm... "Fear Is The Key" to dość surowe, oszczędnie zaaranżowane nagranie ze świetną solówką. Zasada kontrastu z poprzednim numerem świetnie się tu sprawdza. "Childhood's End" to z kolei zaangażowana piosenka-protest z naprawdę fantastycznym tekstem ("You see the full moon float / You watch the red sun rise / We take these things for granted / But somewhere someone's dying"). Do tego świetny riff, bębniąca perkusja i znakomity, przejęty wokal. Kolejny kawałek - "Wasting Love" - bardzo fajna ballada z przeciągłą gitarą, znów znakomitym tekstem i wspaniałym basem Harrisa. Znakomite i zaskakujące. Potem mamy "The Fugitive" - od czasu obejrzenia filmu "Ścigany" zawsze, gdy słucham tego nagrania, przypomina mi się dr Richard Kimble, uciekający przed policyjną "nagonką". Ale nic dziwnego: tytuł, tekst znakomicie oddający poczucie ciągłego zagrożenia i równie niepokojąca muzyka, ze wspaniałym wokalem Bruce'a - najpierw pełnym wyrzutu i bólu, potem nabierającym siły i w końcu żądającym zemsty - to wszystko powoduje, że takie skojarzenie jest jak najbardziej na miejscu. Wspaniała kompozycja. Potem "Chains Of Misery", drapieżna piosenka z agresywnym wokalem Dickinsona i wspaniałymi gitarami - szczególnie w dwóch ostatnimi wersach zwrotek. W następnej piosence - "Apparition" - najciekawszy jest tekst, który jest naprawdę świetny. Podobnie jak "Fear Is The Key" też jest to dość surowe nagranie, nieco w stylu Led Zeppelin. Dziesiąta pozycja to "Judas Be My Guide", które rozpoczyna przeszywające dynamiką, genialne solo gitarowe. Wokal, bas i cała reszta bardzo dynamiczna - bardzo elektryzujące nagranie. "Weekend Warrior" - znów znakomity tekst i piosenka pełna zmian tempa. Do tego ma znakomite solo i to ogólne poplątanie bardzo mi się podoba. No i ostatni, tytułowy kawałek: "Fear Of The Dark" - piosenka ma genialny klimat i nie polecam słuchania jej podczas nocnego spaceru, gdy drzewa, lampy i całe otoczenie rzuca wielokrotne cienie, a wiatr kołysząc gałęziami powoduje, że w głowie odzywa się cichy głosik podpowiadający, że tam, za tobą jest coś... ktoś jeszcze... Genialny riff, najpierw spokojny, stanowi tło dla szepczącego Bruce'a, a potem wygrywany w szaleńczym tempie, które w połączeniu ze wściekłym wokalem niemal rozszarpuje słuchacza. Wspaniałe solówki, potem lekkie zwolnienie i znów szaleńcza ostatnia zwrotka... To wielki hymn Ironów i chyba każdy fan zna to nagranie na pamięć. Nie da się ukryć, że już samo tytułowe nagranie jest tak porażające, iż wystarczyłoby na wysoką ocenę. A że i cała reszta jest podobnie rewelacyjna, to cóż można powiedzieć: na pewno jest to klasyka metalu, a cała piątka muzyków prezentuje się tutaj wspaniale. To jest po prostu jedna z najlepszych płyt, jakie w życiu słyszałem. Jedno słowo: FANTASTYCZNA. Tomasz 'YtseMan' Wącławski "Fear of the Dark" to zdecydowanie jeden z najbardziej rozpoznawalnych krążków Żelaznej Dziewicy, oczywiście za sprawą kultowego utworu tytułowego, który z czasem stał się jednym z najsłynniejszych i najbardziej cenionych z katalogu zespołu. Również za jego sprawą, "Fear of the Dark" stał się trzecim albumem, który zawojował brytyjskie listy przebojów, docierając na 1. miejsce. Niestety, jego popularność nie przełożyła się do końca na jakość materiału. Mamy tu do czynienia z dziełem udanym, lecz okropnie nierównym. A to dlatego, że zamiast trzymać się podstawowego czasu 40-50 minut Maideni nagrali dłuższy album, dopasowany do ery płyt CD, gdzie można było nagrywać nawet jednopłytowe krążki o długości 80 minut. Na szczęście, "Fear of the Dark" jest o 20 minut krótszy, choć i tak znalazło się na nim kilka niewypałów. Biorąc pod uwagę, że zespół bardzo rzadko nagrywał wcześniej słabe kawałki, można tu mówić o chwilowym spadku formy kompozytorskiej. Delikatne wpadki zdarzają się każdemu, trudno przez kilka dekad wydawać albumy na równie dobrym poziomie. Mimo to, szkoda, że nie wyselekcjonowano lepiej tego materiału, bo był potencjał na znakomite dzieło, przebijające poprzedni "No Prayer for the Dying". "Fear of the Dark" ma kilka niezaprzeczalnych plusów. Poprawiła się np. produkcja względem poprzednika. Po raz ostatni zajął się tym Martin Birch, dodatkowo w duecie ze Stevem Harrisem (w tym kontekście basista na pewno wysłuchał wtedy wielu cennych wskazówek). Z kolei Janick Gers zdążył się przez dwa lata zaklimatyzować w grupie i jego gra lepiej zgrywa się z wyczynami Dave'a Murray'a. Ponadto Gers miał odtąd w zespole wkład kompozytorski, przejmując w ten sposób rolę Adriana Smitha, czyli (współ)twórcy niektórych hitów kapeli z lat 80 (Murray nigdy nie palił się szczególnie do tworzenia). Na samym "Fear of the Dark" został podpisany pod pięcioma utworami, czyli niemal połową materiału. Wokalnie bardzo dobrze spisał się również Bruce Dickinson, mimo że podczas nagrywania był już pewnie myślami daleko poza Iron Maiden. Z płyty najbardziej znane są rozbudowane kompozycje, czyli "Afraid to Shoot Strangers" i "Fear of the Dark". Tylko one przetrwały w setliście koncertowej po odejściu Dickinsona. Pierwszy z nich to absolutnie wybitnie ułożony kawałek, z niemalże sielskimi zagrywkami na początku i pełnym pasji głosem Dickinsona. Z czasem całość nabiera coraz większej intensywności, co kumuluje się w postaci jednego z najlepszych riffów w historii Iron Maiden. Potem następuje czadowa część instrumentalna i powrót do motywów granych wcześniej. Coś wspaniałego, bardzo lubię do tego powracać. "Fear of the Dark" to rzecz na podobnym poziomie i prawdziwy klasyk, choć moim zdaniem padła ona ofiarą swojej kultowości i ogrania na koncertach. Jeśli jednak oceniać samą kompozycję - świetna robota. Odwrotnie niż w "Afraid to Shoot Strangers" zaczyna się dynamicznie i agresywnie, po czym następuje chwila wyciszenia, jednak niedługo potem panowie wracają do dynamicznego łojenia, w którym znajdziemy kilka porywających popisów gitarowych. I bardzo chwytliwy refren, znany wszystkim miłośnikom muzyki metalowej. W dalszej kolejności najbardziej rozpoznawalne są te najbardziej nietypowe dla kapeli nagrania. Do tego będące swoimi przeciwieństwami. Pierwszym jest niemal thrashowy, najszybszy w katalogu zespołu "Be Quick or Be Dead", posiadający wściekły głos Bruce'a, agresywne gitary i mocną grę sekcji rytmicznej, a mimo to zachowujący dość przebojowy charakter (w końcu był pierwszym wyborem na singiel). Prawdziwy cios. Drugi taki kawałek to "Wasting Love" - dość spokojna i niezwykła, jak na ten zespół, ballada. Ogólnie całkiem ładna i dająca pewne powiązania z późniejszą, solową twórczością Dickinsona. Wyciszone momenty kontrastują z wybuchowym refrenem, pojawia się też bardzo fajne solo gitarowe. Reszta krążka nie jest już tak ceniona czy szczególnie kojarzona, nawet wśród wielu fanów Iron Maiden. O niektórych nagraniach nie pamiętają pewnie nawet sami muzycy. A szkoda, ponieważ nawet w tym gronie można znaleźć pewne perełki. Jak "Childhood's End", niewiele tylko słabszy od "Afraid to Shoot Strangers" i "Fear of the Dark", z fajnym podkładem rytmicznym, wspaniałymi harmoniami gitarowymi i takimi samymi solówkami, należącymi do moich ulubionych. Szczególnie rewelacyjnie wypada nieoczekiwane przyspieszenie na początku solówki. To jedno z tych nagrań, gdzie słychać świetne zgranie Gersa i Murray'a, czego nie można było często powiedzieć w przypadku "No Prayer for the Dying". Cudowna rzecz, niestety niedoceniana. Okropnie bagatelizowanym utworem jest również "Judas Be My Guide". W sumie sam kiedyś za nim nie przepadałem, ale wraz z kolejnymi latami zyskał w moich oczach. Znakomity śpiew Dickinsona i dobra melodia czynią go godnym przesłuchania. Konkretne, energetyczne granie na poziomie. Opisane przeze mnie nagrania należą do tej lepszej połowy albumu, jednak i w drugiej trafiają się całkiem ciekawe rzeczy. "From Here to Eternity" to prosty, ale całkiem przyjemny, melodyjny i nie odrzucający rocker. Do pewnego momentu bardzo fajnie rozwija się też "Fear Is the Key". Początkowy motyw może się kojarzyć z zeppelinowym "Kashmirem", ale na szczęście muzycy nie popełnili plagiatu. Świetnie wypada pierwsze 210 sekund, z kolejnym pomysłowym w swojej prostocie solem, ale już późniejsza część wydaje mi się zbyt przekombinowana i chaotyczna, co niestety osłabia ogólne wrażenie. Mam również pewne zastrzeżenia co do "Weekend Warrior", ale odwrotne niż w przypadku "Fear Is the Key". Pierwsza połowa to dość banalne granie, dodatkowo w stylu podobnym do AC/DC (nawet Dickinson próbuje w pewnym stopniu naśladować barwę głosu Briana Johnsona). Na szczęście całość ratuje część instrumentalna z rewelacyjnymi solówkami Gersa i Murray'a, które i tak powinny znaleźć się w lepszej kompozycji. Zdecydowanie najsłabiej z zestawu wypada początek drugiej połowy wydawnictwa. "The Fugitive" odrzuca już od samego początku, ponieważ zdecydowanie za długo się rozkręca. Niby trwa niecałe 5 minut, a i tak ma się wrażenie, że autorzy próbowali go sztucznie wydłużyć. Ale i reszta nie wypada dużo lepiej. Mamy np. nieciekawą melodię czy niezbyt udany refren. Całkiem niezłe są popisy gitarowe, ale i tak nie zatrą ogólnego odczucia. O ile jeszcze "The Fugitive" można przy odrobinie łaski i życzliwości uznać za bardzo przeciętny wypełniacz, tak kolejne dwa nagrania są wprost koszmarne. "Chains of Misery" to okropnie nijaki, niczym niewyróżniający się kawałek z fatalnym refrenem. Słuchałem go dziesiątki razy, ale praktycznie wcale go nie pamiętam. W przypadku "The Apparition" do nijakości dochodzi dodatkowo nuda i irytacja. Mimo że trwa niecałe 4 minuty, okropnie się ciągnie, a wyczekiwanie na jego zakończenie coraz bardziej się wydłuża. Według mnie to zdecydowanie najsłabsze nagranie w całej historii kapeli. Dwa ostatnie są pozbawione jakichkolwiek walorów, jednak wszystkie trzy bardziej pasowałyby na stronę B singla, niż album, przez co bardzo osłabiają jego poziom. "Fear of the Dark" zakończył pewien etap w twórczości Iron Maiden. Szkoda tylko, że nie w nieco lepszym stylu. Nieodpowiednia selekcja materiału zaowocowała słabszym i zdecydowanie mniej równym materiałem niż wcześniej. W sytuacji wielu grup takie wydawnictwo mogłoby być ozdobą dyskografii, lecz w przypadku Iron Maiden jest to ta dolna półka. Dla mnie "Fear of the Dark" był w momencie jego wydania najsłabszym albumem zespołu. Co nie znaczy, że złym, nadal znajdziemy tu kilka definitywnie świetnych momentów, jak "Afraid to Shoot Strangers" czy "Childhood's End". Czy Maideni potrafili nagrać długi longplay, którego słucha się bez uczucia nudy i w którym nie ma przestojów? Ależ oczywiście, takim będzie następny "The X Factor" Robert Rosiński Czytając tutejsze recenzje zespołu Iron Maiden, byłem zaskoczony, że tak wiele recenzji jest już zajętych, a niemal pod każdą znajduje się multum komentarzy, które nazwałbym wręcz kontr-recenzjami. Zdania na temat dokonań Żelaznej Dziewicy są niesamowicie podzielone, co mnie bardzo ujęło. Niemal każda płyta ma swoich wielbicieli i tych, którzy nawet w klasykach znajdą jakieś słabe punkty. Ale nie pojmuje czemu w tak aktywnej zakładce, jaką jest Iron Maiden zabrakło recenzji "Fear Of The Dark"? Czyżby był to tak nieistotny album w dyskografii brytyjskiej legendy heavy metalu? Ostatnie wydawnictwo nagrane z Brucem (oczywiście aż do powrotu "Brave New World), wielka trasa promująca płytę podczas której powstał koncertowy "Live At Donington", aż wreszcie tytułowy utwór, który do dziś jest jednym z najatrakcyjniejszych punktów koncertów IM. Czy to mało? A może ten album wzbudza tak wielkie kontrowersje, że po prostu nikt nie waży się wyrazić swojej opinii o nim? Czy ja zatem również powinienem się bać kontr-recenzji? Trudno, zaryzykuję. Na dobrą sprawę "Fear Of The Dark" to pierwszy album Żelaznej Dziewicy, który usłyszałem i pierwszy który nabyłem w sklepie. Ale swoje obiektywne podejście do niego mam i nie zamierzam się kierować jakimś sentymentem. Więc oto co mam do napisania Na początek istny killer, który nie nadaje się nigdzie indziej jak właśnie na otwarcie - "Be Quick Or Be Dead". Rozpędzona perkusja i drapieżny śpiew Bruce'a, który na tej płycie pokazał swoją "ciemniejszą" stronę, która dawała się we znaki na poprzednim "No Prayer For The Dying". Jednak teraz spotęgowana przy muzyce pokroju "Be Quick Or Be Dead" ma większe pole do popisu. Dalej ogień nie przygasa przy przebojowym, wesołym "From Here To Eternity". Po tym chwila zwolnienia w genialnym "Afraid To Shoot Strangers". Ten utwór to poezja. Przez niespełna 2:45 min, ogarnia nas wspaniały tajemniczy klimat, po czym wchodzi piękna melodia gitarowa, aż w końcu wszystko nabiera pędu i duet Murray/Gers może pokazać na co go stać. Następnie mroczny, powolny "Fear Is The Key", w którym Bruce śpiewa już swoim starym głosem, a gitarzyści serwują nam solówki o iście egipskim klimacie. Średnio/szybki "Childhood's End" jest już trochę słabszy jednak posiada bardzo przyjemny klimat, no i oczywiście radujące serce solówy. Teraz już totalne zwolnienie w postaci przepięknej ballady "Wasting Love", która weług mnie w całej dyskografii Żelaznej Dziewicy nie ma sobie równych. Do tej pory albumu słucha się na prawdę przyjemnie, jednak od następnej pozycji "The Fugitive", zaczynają się drobne komplikacje. Wstęp całkiem w porządku, klimatyczna zwrotka, która w pewnym momencie przyspiesza i kiedy słuchacza wystarczy już tylko dobić nagle pojawia się ten zwalniający tempo, zupełnie nietrafiony refren. Po zgrzycie w tak ważnym miejscu utworu, nawet solówki nie przywracają właściwego porządku. Po co to zwolnienie ja się pytam? Czy kolejny track - "Chains Of Misery" otrze łzy? Nie! Mamy za to kolejny przeciętny numer w średnim tempie, niczym specjalnym się nie wyróżniający... no może solówką, ale to raczej standard. Potem jeszcze wolniejszy "The Apparition", w którym kompletnie nie słyszę nic ciekawego. Za to "Judas be my guide", utwór krótki, ale za to jak rzeczowy, miażdży całą poprzedzającą go trójkę. Genialny wstęp, szybkie tempo i przemelodyjny refren. Według mnie zapomniany i niedoceniany, jeden z moich ulubionych utworów Iron Maiden. "Weekend Warrior" chyba Dziewica kupiła od braci Young. Zarówno riffy jak i wokal diabelnie przypominają jakiś standardowy utwór AC/DC. Całość utrzymana w wesołym klimacie, jak na australijski rock przystało. Było by bardzo fajnie, gdyby darowali już sobie ostatnia zwrotkę i po solówce od razu przeszli na refren, bo po 5 minutach już się robi nudno. Panie i Panowie oto dobrnęliśmy do tytułowej pozycji, której pozwolę sobie poświęcić nowy akapit, bo ostatni utwór nie ma sobie równych. Absolutny klasyk nad klasykami, arcydzieło heavy metalowe, kompozycja, która śmiało może konkurować z największymi dokonaniami Żelaznej Dziewicy, a kto wie, czy nie bije wszystkich na głowę - "Fear Of The Dark"! Ten utwór to istny heavy metalowy hymn, kopalnia melodii do krzyczenia przez publikę podczas koncertów. 7 minut fantastycznej muzyki, w której nie sposób wyliczyć momentów, które pożerają słuchacza. Od początku do końca klimat i heavy metalowa werwa sąsiadują ze sobą. Gitary Murraya i Gersa topią nas w morzu przewspaniałych, zapadających w pamięć solówek, a Bruce balansuje pomiędzy ciszą a metalową charyzmą. Warto też wspomnieć o użytych klawiszach, na których gra Michael Kenney. Cóż za wspaniałe zwieńczenie albumu. Nadeszła pora to podsumować. Jak można z łatwością policzyć, "Fear Of The Dark" zawiera 12 utworów, co aż po dzień dzisiejszy stanowi rekordową liczbę kompozycji na albumie długogrającym w ich dyskografii. Z jednej strony fajnie, ale z drugiej 3 z nich można by spokojnie wyciąć i wyszło by arcydzieło. Występują utwory genialne, do których będę wracał z pewnością i na szczęście jest takich większość, ale niestety znalazły się także słabiaki, które jak na złość występują jeden po drugim ("Fugitive", "Chains Of Misery", "Apparition"). Dodatkowo czasami męczy to powolne lub średnie tempo. Mało szybszej jazdy typu "Be Quick Or Be Dead", czy nawet "Judas Be My Guide". Po za kilkoma wybrykami w kompozycjach, do muzyków nie można się jednak doczepić. Bruce w kapitalnej formie, jego wokale brzmią drapieżnie jak nigdy w zespole. Janick i Dave tworzą duet absolutnie nie gorszy od tego z Adrianem, ale no cóż umiejętności trzeba też umieć sprzedać. Uważam "Fear Of The Dark" za album bardzo dobry, najlepszy między "Seventh Son Of The Seventh Son", a "Brave New World". Ale na miano klasyka pokroju "The Number Of The Beast", raczej nie zasługuje. A zatem bardzo dobry. Blackout ..::TRACK-LIST::.. 1. Be Quick Or Be Dead 2. From Here To Eternity 3. Afraid To Shoot Strangers 4. Fear Is The Key 5. Childhood's End 6. Wasting Love 7. The Fugitive 8. Chains Of Misery 9. The Apparition 10. Judas Be My Guide 11. Weekend Warrior 12. Fear Of The Dark ..::OBSADA::.. Bruce Dickinson - vocals Dave Murray - guitars Janick Gers - guitars Steve Harris - bass Nicko McBrain - drums Additional musicians: Michael Kenney - keyboards https://www.youtube.com/watch?v=bePCRKGUwAY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-31 15:54:41
Rozmiar: 443.25 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. „Somewhere In Time” jest krążkiem który budzi we mnie mnóstwo dobrych wspomnień i pozytywnych emocji . Słuchając tej płyty przypominam sobie lata nastoletniej młodości kiedy to w upalne, letnie noce otwierałem okno swojego pokoju na ostatnim piętrze wieżowca w którym zamieszkiwałem długie lata i gapiłem się w gwiezdne niebo słuchając „kosmicznych” dźwięków zawartych na tym albumie marząc przy tym o wspaniałej, pełnej przygód przyszłości…. No cóż. Co było to minęło i nie wróci. Latka lecą. Nie spełniły się też wszystkie marzenia. Pozostały wspomnienia. A jeśli wspominać … to najlepiej przy dźwiękach „Somewhere In Time”. Przejdźmy do samego albumu i muzyki. Druga połowa lat 80 to dla Iron Maiden okres ugruntowania swojej wysokiej pozycji na światowym rynku muzycznym. Żelazna Dziewica przeistoczyła się w megagwiazdę grającą wyczerpujące trasy koncertowe, przez co zespół zaprzestał wydawać swoje albumy studyjne co rok, jak to czynił do tej pory. Coś za coś. Dając siebie fanom na koncertach muzycy mieli coraz mniej czasu na tworzenie nowych kompozycji. Świat mógł zachwycić się „Somewhere In Time” dopiero w roku 1986, czyli dwa lata po ukazaniu się poprzedzającego go „Powerslave”. „Somewhere In Time” to album przełomowy w karierze Brytyjczyków. Zespół pracując nad materiałem rozpoczął poszukiwania nowego brzmienia eksperymentując z syntezatorami i przestrzennymi efektami gitarowymi, co po ukazaniu się krążka doprowadziło wielu ortodoksów z ciasnymi mózgami do palpitacji serc i histerycznych reakcji. Zespołowi zarzucono odejście od korzeni, pójście na łatwiznę w celu zdobycia szerszych kręgów publiczności i zwiększenia sprzedaży płyt. Moim zdaniem eksperymenty brzmieniowe okazały się udane i otrzymaliśmy w prezencie album, którego do dziś można słuchać z przyjemnością. Krążek doskonale zniósł próbę czasu a te najbardziej „komercyjne” utwory („Heaven Can Wait” i „Wasted Years” ) jeszcze długo będą wykonywane na kolejnych światowych trasach zespołu przyprawiając kolejne pokolenia żarliwych fanów o wypieki na twarzach. W zasadzie to wszelkie opinie i obawy ortodoksów należałoby o kant d…. roztrzaskać. Owszem. Jest tu nowe, może trochę zmiękczone delayami i chorusami, przestrzenne, jakby futurystyczne brzmienie, doskonale zresztą komponujące się z klimatem okładki, jednak nadal mamy tu do czynienia z rasowym Iron Maiden . Gdyby tak pozbawić wszystkich przestrzennych efektów taki np. „Caught Somewhere In Time” i zarejestrować go podobnie jak utwory z lat 83 czy 84 to okazałoby się, iż doskonale nadaje się on do umieszczenia na „Piece Of Mind” czy „Powerslave”. Zgodzę się, iż „Wasted Years” i „Sea Of Madness” mają może troszkę piosenkowy charakter ale czy przypadkiem „2 Minutes To Midnight” nie był kochany przez fanów za to samo? „Ooo ooooooo ooo ooooo” w „Heaven Can Wait” – czyż nie uwielbiacie tego podśpiewywać na koncertach? Albo te syntezatory?? Niech mi ktoś powie, że to nie pasuje to odeślę go do psychologa…. Absolutnie nie razi mnie lajtowość „Stranger In A Strange Land” . Ja tę lajtowość wręcz uwielbiam. Na „Killers” też mieliśmy „Prodigal Son” i świat się z tego powodu nie zawalił. To że początek „The Loneliness Of The Long Distance Runner” wbija się na długo w pamięć uważam za zaletę i jest to zasługa kompozytora a nie marketingowe czary mary grubasów w garniturach z EMI. Zespół podtrzymał jeszcze jedną dobrą tradycję i nagrał kolejną suitę . „Alexander The Great” uważam za dzieło doskonałe i nigdy nie mogłem zrozumieć dlaczego nie jest wykonywane na koncertach. Mam nadzieję, iż kiedyś Harrisowi przyjdzie do głowy pomysł aby urozmaicić troszkę setlistę, panowie odkurzą pamięć i poćwiczą ten wspaniały utwór. Warto dodać, iż największy wpływ na kreowanie brzmienia i stylu Iron Maiden na płycie „Somewhere In Time” miał jak zwykle szef zespołu – Steve Harris i gitarzysta Adrian Smith („Wasted Years” , „Sea Of Madness” , „Stranger In A Strange Land”) którego smak i kunszt kompozytorski znacząco wpływa na styl zespołu. Trzeba też wspomnieć iż nad „Deja Vu” Steve Harris popracował razem z Davem Murray`em. Bruce Dickinson miał w tym okresie nieco odmienne zdanie na temat drogi jaką powinien podążać zespół, to też na tej płycie nie znalazła się ani jedna jego kompozycja. Ponieważ mam do tej płyty wielki sentyment, uważam ją za znaczącą w dorobku Iron Maiden i z radością obserwuję jak doskonale broni się w walce z upływającym czasem daję dychę ! I bez dyskusji !!! Garfield Ze starożytnych piramid zdobiących „Poweslave” Iron Maiden odbyło długą drogę w czasie, by na swoim następnym albumie „Somewhere In Time” pojawić się w kosmicznej przyszłości. Eddie ze sfinksa przeistoczył się w robota, a muzycy zrobili sobie zdjęcie na jakimś kosmicznym pojeździe. Czas jest też motywem pierwszego „Caught Somewhere In Time”, ale w dalszej części teksty dotyczą różnych tematów, a na koniec nawet znów wracamy do starożytności. Z punktu widzenia upływającego czasu należy też interpretować „Wasted Years”. Jest to jeden z najwspanialszych i najbardziej urokliwych przebojów Iron Maiden. Ujmuje nostalgią za przemijającą i spędzoną w trasie młodością, opiewa podróżniczy trud i tęsknotę za minionymi czasami. Ma jednak morał, aby podnieść głowę i cieszyć się z tego co jest teraz. Wyróżnia się chwytliwymi gitarami i niesamowitym śpiewem Bruce’a, który w tym utworze wznosi się na kosmiczne wyżyny swoich możliwości: „So understand…” Coś wspaniałego. Po takim szlagierze zupełnie nie odstaje jednak „Sea Of Madness”. Tu również refren powala swoją śpiewnością i unosi wysoko do nieba, zresztą nie tylko w przenośni, ale i dosłownie: „Like the eagle and the dove fly so high on wings above…” Te dwa numery to moja ulubiona parka z tego albumu, ale na tym wcale emocje się nie kończą. „Heaven Can Wait” nie ma już tak porywającego refrenu, ale za to ma zrobiony pod koncertową publiczkę chórek, ochoczo wyśpiewywany przez fanów na całym świecie. Prosty i melodyjny, idealny do gromkiego nucenia: „Ooo ooooooo ooo…” „The Loneliness Of The Long Distance Runner” jest szybki i mocny, ale w swojej wymowie przypomina nieco tego samotnego ancient marinera, tym razem jednak przemierzającego lądy, a nie morza. Więcej spokoju jest w rozciągłym i nostalgicznym „Stranger In A Strange Land”, zaś „Deja-Vu” jest znowu szybszym i bardziej melodyjnym gitarowo oraz wokalnie kawałkiem. Numer może mniej znany, ale bardzo fajny, dla mnie jeden z lepszych na płycie. I tak dochodzimy do ostatniej, najdłuższej i najbardziej monumentalnej pozycji, opiewającej historyczne czyny Aleksandra Wielkiego. Utwór zaczyna się jego deklamowanym cytatem, wykonywanym przez Grahama Chapmana, aktora najbardziej znanego z „Latającego Cyrku Monty Pythona”. A wszystko to jest podane oczywiście w znakomitej oprawie muzycznej. Utwory są długie i przesiąknięte wyśmienitym gitarowym graniem. Rozbudowane fragmenty instrumentalne ciągną się w nich dostatnio, przechodząc z obficie płynących melodii w bujne solówki i z powrotem. Bardzo wyraźnie jest wyeksponowany bas. Cała heavymetalowa orkiestra pracuje na najwyższych obrotach i wydaje z siebie wszystko to co ma w sobie najlepszego. Genialny śpiew Bruce’a dopełnia tego dzieła i współtworzy kolejną doskonałą i wiekopomną płytę w dyskografii wielkiego Iron Maiden. Wujas Android stojący w szerokim rozkroku. Z jego ciała wystają różnobarwne kable, tworząc całkowicie nienaturalne połączenie z napiętymi, syntetycznymi mięśniami. Celownik przysłaniający lewą część twarzy przed chwilą był w użyciu, o czym świadczy dymiąca broń mocno zaciśnięta w prawej dłoni. Ale jeszcze dobitniejszym dowodem użycia celownika jest zaciskająca się w agonalnym skurczu dłoń należąca do innego androida.... Za plecami zwycięzcy przelatuje pojazd, a przebijający się przez chmury księżyc pomaga dziesiątkom neonów oświetlić ponure i mroczne ulice Miasta Przyszłości... Tak przedstawiająca się okładka płyty "Somewhere In Time" (który to tytuł dodatkowo wypisany jest stylizowanymi na "komputerowe" literami) - do pewnego stopnia zapowiada, czego można spodziewać się po tej płycie Iron Maiden. Zarzuty o kopiowanie samych siebie na kolejnych albumach, które pojawiły się po wydaniu "Piece Of Mind", nie za bardzo :) spodobały się Ironom. Nic więc dziwnego, że postanowili nagrać płytę odmienną od poprzednich, by pokazać antagonistom swoją klasę. I o ile "Somewhere..." jednym może się podobać, a innym nieco mniej, to nikt nie może zaprzeczyć, że album ma swój szalenie specyficzny klimat. Klimat ten w dużej mierze tworzą zastosowane po raz pierwszy przez Iron Maiden syntezatory, które szczególnie w kilku nagraniach ("Caught Somewhere In Time", "Heaven Can Wait") są bardzo dobrze słyszalne. Płytę otwiera niemal-tytułowe :) "Caught Somewhere In Time", które jak dla mnie nie jest powalające. Po całkiem ciekawym gitarowo-syntezatorowym początku wchodzi perkusja, najpierw spokojna, potem nieco żywsza. Kawałek ma fajny, rozbudowany bridge i ciekawą część instrumentalną ze świetną sekcją. I choć niby wszystko jest w porządku, to jednak jest w tym numerze pewna monotonia, szczególnie mocno bijąca z refrenu. Po tym przeciętnym początku pora na "Wasted Years" - jedną z najbardziej chwytliwych kompozycji w historii Maiden. Świetny gitarowy motyw, piekielnie melodyjny refren i znakomite solo. Sam tekst także jest dość ciekawy, choć w sumie mało oryginalny - mówi o patrzeniu w przyszłość, zamiast ciągłego oglądania się na lata minione. Naprawdę dobre nagranie, które nota bene zostało pierwszym singlem z płyty i odniosło całkiem spory sukces komercyjny. Trzeci kawałek w odróżnieniu od bardzo "gładkiego" poprzednika rozpoczyna się bardzo postrzępionym, gęstym riffem, któremu towarzyszy buczący bas. Specyficzna surowość jest bardzo ciekawa, znakomite są także solówki. Najbardziej jednak zapadł mi w pamięć krótki fragment, gdy następuje zwolnienie tempa - znakomita, bardzo delikatna gitara towarzyszy smutnemu śpiewowi Bruca "It's madness/ The sun don't shine....". Po "Morzu Szaleństwa" mamy najbardziej dynamiczny kawałek na płycie - "Heaven Can Wait". Mroczny początek przerywa kanonada na perkusji i drapieżny bas. A potem wchodzi genialny wokal Dickinsona, który śpiewa nieprawdopodobnie zajadle i dynamicznie. Świetna także, jest tu perkusja, która co chwile zmienia rytm i szybkość. Do tego mamy jeszcze jakby stworzone na koncerty "Oooh, oooh" ze znakomitą gitarą w tle. No i nie można zapomnieć o świetnych solówkach wygrywanych przez Adriana i Dave'a. Piąty kawałek to "The Loneliness Of The Long Distance Runner", rozpoczynający się bardzo nastrojową, jakby rozmarzoną partią gitarową. Zaraz wchodzi jednak galopująca perkusja, świetny bas i porwany wokal Bruce'a. Bardzo lubię ten numer, ale muszę przyznać, że chyba jest nieco za długi - mógłby sporo zyskać, gdyby go skrócić gdzieś o minutę (choć z drugiej strony to przecież "long distance" :) ). Następny w kolejności jest drugi singiel z płyty - "Stranger In A Strange Land". Wyraźny bas Harrisa, ciekawe riffy i niezmiernie klimatyczne zwolnienie nie są w stanie zmienić tego, że jakoś nie przepadam za tą piosenką. Brakuje mi tu tego "czegoś", co porywa w przypadku większości Maidenowskich nagrań. Numer siedem to "Deja-vu". Dla odmiany ten kawałek należy do moich ulubionych, jeśli chodzi o ten album. Szybka gra Nicko, pulsujący bas i znakomite riffy powodują, że numer aż pulsuje energią. Do tego świetny wokal Bruce'a, który przechodzi od mrocznego szeptu, do wysoko wyśpiewanych linijek, cały czas robiąc to w sposób szalenie zajadły. Płytę zamyka epicki "Alexander The Great". O tej piosence mogę napisać to, co już kiedyś napisałem o "Quest For Fire": muzyka świetna, ale tekst pozostawia nieco do życzenia. Przez kolejne wyśpiewywane linijki Harris znakomicie świerzbi bas, Nicko okłada perkusję, a gitary wygrywają kolejne ciekawe motywy. Sam tekst jednak jest zbyt sztywny i bezpośredni - padają historyczne fakty, daty i miejsca bitew, co niespecjalnie mi się podoba. Za to nad samą partią instrumentalną można piać z zachwytu - miarowa perkusja schowana pod nabierającymi dynamiki "bliźniaczymi" gitarami, które w końcu wychodzą na pierwszy plan wygrywając jedną wspaniałą solówkę za drugą. A w tle ciągle męczący swój bas Harris. Ten fragment jest po prostu genialny i świetnie oddaje klimat czasów Aleksandra Wielkiego. Ech, gdyby nie tekst, to byłby to jednen z moich ulubionych utworów. Chociaż na płycie (z mojego punktu widzenia) bywa nierówno i świetne nagrania ("Heaven Can Wait", "Deja-vu") przeplatają się z nieco słabszymi ("Stranger In A Strange Land", "Caught Somewhere In Time"), to płyta jest bardzo ciekawa i wyraźnie odróżnia się na tle innych Ironowskich albumów. Sporo jest tu ciekawych i zaskakujących rozwiązań, do tego dochodzi intrygujący klimat. No i nie można zapomnieć, że płyta ta na pewno była bardzo ważnym punktem w muzycznym rozwoju Dziewicy. Tomasz 'YtseMan' Wącławski Wydany w 1986 roku album Somewhere in Time tym różni się od poprzednich pięciu studyjnych płyt Iron Maiden, iż, primo, użyto na nim po raz pierwszy dźwięku dobywanego z pomocą syntezatora gitarowego, oraz secundo - było to wydawnictwo znacznie słabsze od wcześniejszych. Płyta zaczyna się bardzo dobrze, galopującym, bezkompromisowym Caught Somewhere in Time. Po wysokim poziomie tego utworu można byłoby spodziewać się świetnej płyty, na miarę Piece Of Mind i Powerslave. Podobnie jednak, jak płyta ta jest słabsza od swych poprzedniczek, tak i kawałek drugi prezentuje się zdecydowanie gorzej niźli pierwszy. Po jego wysłuchaniu uznałem, że to pewnie jeden z mniej reprezentatywnych numerów tego albumu, okazało się jednak później, iż wprost przeciwnie – to jeden z numerów lepszych. Bowiem utwór trzeci, Sea of Madness, zapowiadający się zaiście wspaniale, ze świetnym gitarowym riffem i pięknym basem Harrisa, w miarę swego trwania rozczarowuje, ostatecznie jawiąc się jako przeciętny. A szkoda, gdyż, po prawdzie, mógłby to być jeden z najlepszych kawałków stworzonych przez Iron Maiden. Z kolei refren utworu czwartego, Heaven Can Wait, jest tak żenujący, podobnie jak niespodziewany chórek w jego dalszej części, że numer ten, podobnie jak kolejny, „łupankowy” The Loneliness of the Long Distance Runner, warto byłoby puścić w niepamięć, gdyby nie to, że jest to niemożliwe – jego zapis już utrwalono. „Szóstka”, Stranger in a Strange Land, nawiązująca tytułem do słynnej powieści wybitnego pisarza science fiction Roberta A. Heinleina, to utwór brzmiący jak jeden z wielu tanich rockowych przebojów lat 80., natomiast o następnym, Deja-Vu, nie warto nawet wspominać. Poza pierwszym kawałkiem płytę tę ratuje jeszcze (i jedynie!) kończący ją Alexander the Great, dobry, lecz nie świetny, choć na takowy miałby on zadatki. Przez niepotrzebną patetyczność jednak i przez nazbyt „seriożne” potraktowanie postaci wielkiego macedońskiego wodza, utwór ten nie wzbił się na wyżyny Maidenowej wielkości, tak jakby podjęty temat za bardzo muzyków usztywnił, ograniczył, uniemożliwiając im szerokie rozpostarcie skrzydeł wszak ich jakże kreatywnej wyobraźni. Jeśliby po Caught Somewhere in Time umieścić Alexander the Great i dalej już pozostawić niezmieniony szyk utworów umieszczonych na tym albumie, to można by było napisać, iż z numeru na numer jest to płyta coraz gorsza, oraz, że to całe szczęście, iż nie znalazło się na niej jeszcze więcej kawałków. Nie jest ona jednak beznadziejna, z pewnością nie, albowiem Iron Maiden zawarło na niej jeszcze trochę ciekawych i mocnych elementów, do dzisiaj mogących stanowić inspirację dla innych zespołów. Krzysztof Niweliński Na "Somewhere in Time" muzycy postanowili nieco odświeżyć swoje brzmienie. Co prawda, odrzucony został pomysł Bruce'a Dickinsona, aby wzorem "Led Zeppelin III" nagrać album w połowie akustyczny, ale zdecydowano się na inne nietypowe rozwiązanie - wykorzystanie syntezatorów gitarowych. Brzmienie albumu stało się przez to nieco bardziej plastikowe, nawet jeśli użycie syntezatorów jest tu bardziej dyskretne, niż na wydanym w tym samym roku albumie "Turbo" Judas Priest. Kompozycyjnie jest niestety dość średnio. Na plus wyróżnia się przebój "Wasted Years", dobry melodyjnie i oparty na naprawdę świetnej linii basu Steve'a Harrisa. Drugi singiel, "Stranger in a Strange Land", już tak dobrego wrażenia nie robi, głównie przez sztampowy refren z wyjącym Dickinsonem. Wśród fanów wielką popularnością cieszy się finałowy "Alexander the Great" - kolejny z tych rozbudowanych utworów, z nawet udanym, balladowym wstępem, ale później powtarzający do znudzenia ograne patenty i zawierający naprawdę nieznośną dawkę patosu. Zupełnie przeciętnie wypadają natomiast takie kawałki, jak "Caught Somewhere in Time", "The Loneliness of the Long Distance Runner" i "Deja-Vu", a toporny "Sea of Madness" od kompletnej nijakości ratuje tylko zaskakujące, popowe przejście. Niesamowicie żałosnym kawałkiem jest natomiast "Heaven Can Wait" z okropnie irytującym refrenem i paskudną, piłkarską wokalizą. Fajnie, że zespół próbował urozmaicić czymś swoją muzykę. Szkoda, że praktycznie nic to nie wniosło. Zmieniło się trochę brzmienie (na gorsze), a poza tym zespół wciąż powtarza te same patenty, przy okazji tworząc coraz mniej udane kompozycje Paweł Pałasz ..::TRACK-LIST::.. 1. Caught Somewhere In Time 2. Wasted Years 3. Sea Of Madness 4. Heaven Can Wait 5. The Loneliness Of The Long Distance Runner 6. Stranger In A Strange Land 7. Deja-Vu 8. Alexander The Great ..::OBSADA::.. Vocals - Bruce Dickinson Lead Guitar, Rhythm Guitar, Synthesizer [Guitar Synth] - Dave Murray Lead Guitar, Rhythm Guitar, Synthesizer [Guitar Synth], Backing Vocals - Adrian Smith Bass, Synthesizer [Bass Synth] - Steve Harris Drums - Nicko McBrain https://www.youtube.com/watch?v=PzUI3-lJmEA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-31 08:22:58
Rozmiar: 120.23 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. „Somewhere In Time” jest krążkiem który budzi we mnie mnóstwo dobrych wspomnień i pozytywnych emocji . Słuchając tej płyty przypominam sobie lata nastoletniej młodości kiedy to w upalne, letnie noce otwierałem okno swojego pokoju na ostatnim piętrze wieżowca w którym zamieszkiwałem długie lata i gapiłem się w gwiezdne niebo słuchając „kosmicznych” dźwięków zawartych na tym albumie marząc przy tym o wspaniałej, pełnej przygód przyszłości…. No cóż. Co było to minęło i nie wróci. Latka lecą. Nie spełniły się też wszystkie marzenia. Pozostały wspomnienia. A jeśli wspominać … to najlepiej przy dźwiękach „Somewhere In Time”. Przejdźmy do samego albumu i muzyki. Druga połowa lat 80 to dla Iron Maiden okres ugruntowania swojej wysokiej pozycji na światowym rynku muzycznym. Żelazna Dziewica przeistoczyła się w megagwiazdę grającą wyczerpujące trasy koncertowe, przez co zespół zaprzestał wydawać swoje albumy studyjne co rok, jak to czynił do tej pory. Coś za coś. Dając siebie fanom na koncertach muzycy mieli coraz mniej czasu na tworzenie nowych kompozycji. Świat mógł zachwycić się „Somewhere In Time” dopiero w roku 1986, czyli dwa lata po ukazaniu się poprzedzającego go „Powerslave”. „Somewhere In Time” to album przełomowy w karierze Brytyjczyków. Zespół pracując nad materiałem rozpoczął poszukiwania nowego brzmienia eksperymentując z syntezatorami i przestrzennymi efektami gitarowymi, co po ukazaniu się krążka doprowadziło wielu ortodoksów z ciasnymi mózgami do palpitacji serc i histerycznych reakcji. Zespołowi zarzucono odejście od korzeni, pójście na łatwiznę w celu zdobycia szerszych kręgów publiczności i zwiększenia sprzedaży płyt. Moim zdaniem eksperymenty brzmieniowe okazały się udane i otrzymaliśmy w prezencie album, którego do dziś można słuchać z przyjemnością. Krążek doskonale zniósł próbę czasu a te najbardziej „komercyjne” utwory („Heaven Can Wait” i „Wasted Years” ) jeszcze długo będą wykonywane na kolejnych światowych trasach zespołu przyprawiając kolejne pokolenia żarliwych fanów o wypieki na twarzach. W zasadzie to wszelkie opinie i obawy ortodoksów należałoby o kant d…. roztrzaskać. Owszem. Jest tu nowe, może trochę zmiękczone delayami i chorusami, przestrzenne, jakby futurystyczne brzmienie, doskonale zresztą komponujące się z klimatem okładki, jednak nadal mamy tu do czynienia z rasowym Iron Maiden . Gdyby tak pozbawić wszystkich przestrzennych efektów taki np. „Caught Somewhere In Time” i zarejestrować go podobnie jak utwory z lat 83 czy 84 to okazałoby się, iż doskonale nadaje się on do umieszczenia na „Piece Of Mind” czy „Powerslave”. Zgodzę się, iż „Wasted Years” i „Sea Of Madness” mają może troszkę piosenkowy charakter ale czy przypadkiem „2 Minutes To Midnight” nie był kochany przez fanów za to samo? „Ooo ooooooo ooo ooooo” w „Heaven Can Wait” – czyż nie uwielbiacie tego podśpiewywać na koncertach? Albo te syntezatory?? Niech mi ktoś powie, że to nie pasuje to odeślę go do psychologa…. Absolutnie nie razi mnie lajtowość „Stranger In A Strange Land” . Ja tę lajtowość wręcz uwielbiam. Na „Killers” też mieliśmy „Prodigal Son” i świat się z tego powodu nie zawalił. To że początek „The Loneliness Of The Long Distance Runner” wbija się na długo w pamięć uważam za zaletę i jest to zasługa kompozytora a nie marketingowe czary mary grubasów w garniturach z EMI. Zespół podtrzymał jeszcze jedną dobrą tradycję i nagrał kolejną suitę . „Alexander The Great” uważam za dzieło doskonałe i nigdy nie mogłem zrozumieć dlaczego nie jest wykonywane na koncertach. Mam nadzieję, iż kiedyś Harrisowi przyjdzie do głowy pomysł aby urozmaicić troszkę setlistę, panowie odkurzą pamięć i poćwiczą ten wspaniały utwór. Warto dodać, iż największy wpływ na kreowanie brzmienia i stylu Iron Maiden na płycie „Somewhere In Time” miał jak zwykle szef zespołu – Steve Harris i gitarzysta Adrian Smith („Wasted Years” , „Sea Of Madness” , „Stranger In A Strange Land”) którego smak i kunszt kompozytorski znacząco wpływa na styl zespołu. Trzeba też wspomnieć iż nad „Deja Vu” Steve Harris popracował razem z Davem Murray`em. Bruce Dickinson miał w tym okresie nieco odmienne zdanie na temat drogi jaką powinien podążać zespół, to też na tej płycie nie znalazła się ani jedna jego kompozycja. Ponieważ mam do tej płyty wielki sentyment, uważam ją za znaczącą w dorobku Iron Maiden i z radością obserwuję jak doskonale broni się w walce z upływającym czasem daję dychę ! I bez dyskusji !!! Garfield Ze starożytnych piramid zdobiących „Poweslave” Iron Maiden odbyło długą drogę w czasie, by na swoim następnym albumie „Somewhere In Time” pojawić się w kosmicznej przyszłości. Eddie ze sfinksa przeistoczył się w robota, a muzycy zrobili sobie zdjęcie na jakimś kosmicznym pojeździe. Czas jest też motywem pierwszego „Caught Somewhere In Time”, ale w dalszej części teksty dotyczą różnych tematów, a na koniec nawet znów wracamy do starożytności. Z punktu widzenia upływającego czasu należy też interpretować „Wasted Years”. Jest to jeden z najwspanialszych i najbardziej urokliwych przebojów Iron Maiden. Ujmuje nostalgią za przemijającą i spędzoną w trasie młodością, opiewa podróżniczy trud i tęsknotę za minionymi czasami. Ma jednak morał, aby podnieść głowę i cieszyć się z tego co jest teraz. Wyróżnia się chwytliwymi gitarami i niesamowitym śpiewem Bruce’a, który w tym utworze wznosi się na kosmiczne wyżyny swoich możliwości: „So understand…” Coś wspaniałego. Po takim szlagierze zupełnie nie odstaje jednak „Sea Of Madness”. Tu również refren powala swoją śpiewnością i unosi wysoko do nieba, zresztą nie tylko w przenośni, ale i dosłownie: „Like the eagle and the dove fly so high on wings above…” Te dwa numery to moja ulubiona parka z tego albumu, ale na tym wcale emocje się nie kończą. „Heaven Can Wait” nie ma już tak porywającego refrenu, ale za to ma zrobiony pod koncertową publiczkę chórek, ochoczo wyśpiewywany przez fanów na całym świecie. Prosty i melodyjny, idealny do gromkiego nucenia: „Ooo ooooooo ooo…” „The Loneliness Of The Long Distance Runner” jest szybki i mocny, ale w swojej wymowie przypomina nieco tego samotnego ancient marinera, tym razem jednak przemierzającego lądy, a nie morza. Więcej spokoju jest w rozciągłym i nostalgicznym „Stranger In A Strange Land”, zaś „Deja-Vu” jest znowu szybszym i bardziej melodyjnym gitarowo oraz wokalnie kawałkiem. Numer może mniej znany, ale bardzo fajny, dla mnie jeden z lepszych na płycie. I tak dochodzimy do ostatniej, najdłuższej i najbardziej monumentalnej pozycji, opiewającej historyczne czyny Aleksandra Wielkiego. Utwór zaczyna się jego deklamowanym cytatem, wykonywanym przez Grahama Chapmana, aktora najbardziej znanego z „Latającego Cyrku Monty Pythona”. A wszystko to jest podane oczywiście w znakomitej oprawie muzycznej. Utwory są długie i przesiąknięte wyśmienitym gitarowym graniem. Rozbudowane fragmenty instrumentalne ciągną się w nich dostatnio, przechodząc z obficie płynących melodii w bujne solówki i z powrotem. Bardzo wyraźnie jest wyeksponowany bas. Cała heavymetalowa orkiestra pracuje na najwyższych obrotach i wydaje z siebie wszystko to co ma w sobie najlepszego. Genialny śpiew Bruce’a dopełnia tego dzieła i współtworzy kolejną doskonałą i wiekopomną płytę w dyskografii wielkiego Iron Maiden. Wujas Android stojący w szerokim rozkroku. Z jego ciała wystają różnobarwne kable, tworząc całkowicie nienaturalne połączenie z napiętymi, syntetycznymi mięśniami. Celownik przysłaniający lewą część twarzy przed chwilą był w użyciu, o czym świadczy dymiąca broń mocno zaciśnięta w prawej dłoni. Ale jeszcze dobitniejszym dowodem użycia celownika jest zaciskająca się w agonalnym skurczu dłoń należąca do innego androida.... Za plecami zwycięzcy przelatuje pojazd, a przebijający się przez chmury księżyc pomaga dziesiątkom neonów oświetlić ponure i mroczne ulice Miasta Przyszłości... Tak przedstawiająca się okładka płyty "Somewhere In Time" (który to tytuł dodatkowo wypisany jest stylizowanymi na "komputerowe" literami) - do pewnego stopnia zapowiada, czego można spodziewać się po tej płycie Iron Maiden. Zarzuty o kopiowanie samych siebie na kolejnych albumach, które pojawiły się po wydaniu "Piece Of Mind", nie za bardzo :) spodobały się Ironom. Nic więc dziwnego, że postanowili nagrać płytę odmienną od poprzednich, by pokazać antagonistom swoją klasę. I o ile "Somewhere..." jednym może się podobać, a innym nieco mniej, to nikt nie może zaprzeczyć, że album ma swój szalenie specyficzny klimat. Klimat ten w dużej mierze tworzą zastosowane po raz pierwszy przez Iron Maiden syntezatory, które szczególnie w kilku nagraniach ("Caught Somewhere In Time", "Heaven Can Wait") są bardzo dobrze słyszalne. Płytę otwiera niemal-tytułowe :) "Caught Somewhere In Time", które jak dla mnie nie jest powalające. Po całkiem ciekawym gitarowo-syntezatorowym początku wchodzi perkusja, najpierw spokojna, potem nieco żywsza. Kawałek ma fajny, rozbudowany bridge i ciekawą część instrumentalną ze świetną sekcją. I choć niby wszystko jest w porządku, to jednak jest w tym numerze pewna monotonia, szczególnie mocno bijąca z refrenu. Po tym przeciętnym początku pora na "Wasted Years" - jedną z najbardziej chwytliwych kompozycji w historii Maiden. Świetny gitarowy motyw, piekielnie melodyjny refren i znakomite solo. Sam tekst także jest dość ciekawy, choć w sumie mało oryginalny - mówi o patrzeniu w przyszłość, zamiast ciągłego oglądania się na lata minione. Naprawdę dobre nagranie, które nota bene zostało pierwszym singlem z płyty i odniosło całkiem spory sukces komercyjny. Trzeci kawałek w odróżnieniu od bardzo "gładkiego" poprzednika rozpoczyna się bardzo postrzępionym, gęstym riffem, któremu towarzyszy buczący bas. Specyficzna surowość jest bardzo ciekawa, znakomite są także solówki. Najbardziej jednak zapadł mi w pamięć krótki fragment, gdy następuje zwolnienie tempa - znakomita, bardzo delikatna gitara towarzyszy smutnemu śpiewowi Bruca "It's madness/ The sun don't shine....". Po "Morzu Szaleństwa" mamy najbardziej dynamiczny kawałek na płycie - "Heaven Can Wait". Mroczny początek przerywa kanonada na perkusji i drapieżny bas. A potem wchodzi genialny wokal Dickinsona, który śpiewa nieprawdopodobnie zajadle i dynamicznie. Świetna także, jest tu perkusja, która co chwile zmienia rytm i szybkość. Do tego mamy jeszcze jakby stworzone na koncerty "Oooh, oooh" ze znakomitą gitarą w tle. No i nie można zapomnieć o świetnych solówkach wygrywanych przez Adriana i Dave'a. Piąty kawałek to "The Loneliness Of The Long Distance Runner", rozpoczynający się bardzo nastrojową, jakby rozmarzoną partią gitarową. Zaraz wchodzi jednak galopująca perkusja, świetny bas i porwany wokal Bruce'a. Bardzo lubię ten numer, ale muszę przyznać, że chyba jest nieco za długi - mógłby sporo zyskać, gdyby go skrócić gdzieś o minutę (choć z drugiej strony to przecież "long distance" :) ). Następny w kolejności jest drugi singiel z płyty - "Stranger In A Strange Land". Wyraźny bas Harrisa, ciekawe riffy i niezmiernie klimatyczne zwolnienie nie są w stanie zmienić tego, że jakoś nie przepadam za tą piosenką. Brakuje mi tu tego "czegoś", co porywa w przypadku większości Maidenowskich nagrań. Numer siedem to "Deja-vu". Dla odmiany ten kawałek należy do moich ulubionych, jeśli chodzi o ten album. Szybka gra Nicko, pulsujący bas i znakomite riffy powodują, że numer aż pulsuje energią. Do tego świetny wokal Bruce'a, który przechodzi od mrocznego szeptu, do wysoko wyśpiewanych linijek, cały czas robiąc to w sposób szalenie zajadły. Płytę zamyka epicki "Alexander The Great". O tej piosence mogę napisać to, co już kiedyś napisałem o "Quest For Fire": muzyka świetna, ale tekst pozostawia nieco do życzenia. Przez kolejne wyśpiewywane linijki Harris znakomicie świerzbi bas, Nicko okłada perkusję, a gitary wygrywają kolejne ciekawe motywy. Sam tekst jednak jest zbyt sztywny i bezpośredni - padają historyczne fakty, daty i miejsca bitew, co niespecjalnie mi się podoba. Za to nad samą partią instrumentalną można piać z zachwytu - miarowa perkusja schowana pod nabierającymi dynamiki "bliźniaczymi" gitarami, które w końcu wychodzą na pierwszy plan wygrywając jedną wspaniałą solówkę za drugą. A w tle ciągle męczący swój bas Harris. Ten fragment jest po prostu genialny i świetnie oddaje klimat czasów Aleksandra Wielkiego. Ech, gdyby nie tekst, to byłby to jednen z moich ulubionych utworów. Chociaż na płycie (z mojego punktu widzenia) bywa nierówno i świetne nagrania ("Heaven Can Wait", "Deja-vu") przeplatają się z nieco słabszymi ("Stranger In A Strange Land", "Caught Somewhere In Time"), to płyta jest bardzo ciekawa i wyraźnie odróżnia się na tle innych Ironowskich albumów. Sporo jest tu ciekawych i zaskakujących rozwiązań, do tego dochodzi intrygujący klimat. No i nie można zapomnieć, że płyta ta na pewno była bardzo ważnym punktem w muzycznym rozwoju Dziewicy. Tomasz 'YtseMan' Wącławski Wydany w 1986 roku album Somewhere in Time tym różni się od poprzednich pięciu studyjnych płyt Iron Maiden, iż, primo, użyto na nim po raz pierwszy dźwięku dobywanego z pomocą syntezatora gitarowego, oraz secundo - było to wydawnictwo znacznie słabsze od wcześniejszych. Płyta zaczyna się bardzo dobrze, galopującym, bezkompromisowym Caught Somewhere in Time. Po wysokim poziomie tego utworu można byłoby spodziewać się świetnej płyty, na miarę Piece Of Mind i Powerslave. Podobnie jednak, jak płyta ta jest słabsza od swych poprzedniczek, tak i kawałek drugi prezentuje się zdecydowanie gorzej niźli pierwszy. Po jego wysłuchaniu uznałem, że to pewnie jeden z mniej reprezentatywnych numerów tego albumu, okazało się jednak później, iż wprost przeciwnie – to jeden z numerów lepszych. Bowiem utwór trzeci, Sea of Madness, zapowiadający się zaiście wspaniale, ze świetnym gitarowym riffem i pięknym basem Harrisa, w miarę swego trwania rozczarowuje, ostatecznie jawiąc się jako przeciętny. A szkoda, gdyż, po prawdzie, mógłby to być jeden z najlepszych kawałków stworzonych przez Iron Maiden. Z kolei refren utworu czwartego, Heaven Can Wait, jest tak żenujący, podobnie jak niespodziewany chórek w jego dalszej części, że numer ten, podobnie jak kolejny, „łupankowy” The Loneliness of the Long Distance Runner, warto byłoby puścić w niepamięć, gdyby nie to, że jest to niemożliwe – jego zapis już utrwalono. „Szóstka”, Stranger in a Strange Land, nawiązująca tytułem do słynnej powieści wybitnego pisarza science fiction Roberta A. Heinleina, to utwór brzmiący jak jeden z wielu tanich rockowych przebojów lat 80., natomiast o następnym, Deja-Vu, nie warto nawet wspominać. Poza pierwszym kawałkiem płytę tę ratuje jeszcze (i jedynie!) kończący ją Alexander the Great, dobry, lecz nie świetny, choć na takowy miałby on zadatki. Przez niepotrzebną patetyczność jednak i przez nazbyt „seriożne” potraktowanie postaci wielkiego macedońskiego wodza, utwór ten nie wzbił się na wyżyny Maidenowej wielkości, tak jakby podjęty temat za bardzo muzyków usztywnił, ograniczył, uniemożliwiając im szerokie rozpostarcie skrzydeł wszak ich jakże kreatywnej wyobraźni. Jeśliby po Caught Somewhere in Time umieścić Alexander the Great i dalej już pozostawić niezmieniony szyk utworów umieszczonych na tym albumie, to można by było napisać, iż z numeru na numer jest to płyta coraz gorsza, oraz, że to całe szczęście, iż nie znalazło się na niej jeszcze więcej kawałków. Nie jest ona jednak beznadziejna, z pewnością nie, albowiem Iron Maiden zawarło na niej jeszcze trochę ciekawych i mocnych elementów, do dzisiaj mogących stanowić inspirację dla innych zespołów. Krzysztof Niweliński Na "Somewhere in Time" muzycy postanowili nieco odświeżyć swoje brzmienie. Co prawda, odrzucony został pomysł Bruce'a Dickinsona, aby wzorem "Led Zeppelin III" nagrać album w połowie akustyczny, ale zdecydowano się na inne nietypowe rozwiązanie - wykorzystanie syntezatorów gitarowych. Brzmienie albumu stało się przez to nieco bardziej plastikowe, nawet jeśli użycie syntezatorów jest tu bardziej dyskretne, niż na wydanym w tym samym roku albumie "Turbo" Judas Priest. Kompozycyjnie jest niestety dość średnio. Na plus wyróżnia się przebój "Wasted Years", dobry melodyjnie i oparty na naprawdę świetnej linii basu Steve'a Harrisa. Drugi singiel, "Stranger in a Strange Land", już tak dobrego wrażenia nie robi, głównie przez sztampowy refren z wyjącym Dickinsonem. Wśród fanów wielką popularnością cieszy się finałowy "Alexander the Great" - kolejny z tych rozbudowanych utworów, z nawet udanym, balladowym wstępem, ale później powtarzający do znudzenia ograne patenty i zawierający naprawdę nieznośną dawkę patosu. Zupełnie przeciętnie wypadają natomiast takie kawałki, jak "Caught Somewhere in Time", "The Loneliness of the Long Distance Runner" i "Deja-Vu", a toporny "Sea of Madness" od kompletnej nijakości ratuje tylko zaskakujące, popowe przejście. Niesamowicie żałosnym kawałkiem jest natomiast "Heaven Can Wait" z okropnie irytującym refrenem i paskudną, piłkarską wokalizą. Fajnie, że zespół próbował urozmaicić czymś swoją muzykę. Szkoda, że praktycznie nic to nie wniosło. Zmieniło się trochę brzmienie (na gorsze), a poza tym zespół wciąż powtarza te same patenty, przy okazji tworząc coraz mniej udane kompozycje Paweł Pałasz ..::TRACK-LIST::.. 1. Caught Somewhere In Time 2. Wasted Years 3. Sea Of Madness 4. Heaven Can Wait 5. The Loneliness Of The Long Distance Runner 6. Stranger In A Strange Land 7. Deja-Vu 8. Alexander The Great ..::OBSADA::.. Vocals - Bruce Dickinson Lead Guitar, Rhythm Guitar, Synthesizer [Guitar Synth] - Dave Murray Lead Guitar, Rhythm Guitar, Synthesizer [Guitar Synth], Backing Vocals - Adrian Smith Bass, Synthesizer [Bass Synth] - Steve Harris Drums - Nicko McBrain https://www.youtube.com/watch?v=PzUI3-lJmEA SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-31 08:16:42
Rozmiar: 393.84 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
Podobnie jak nowy SAXON, bez pierdolenia, klasycznie i cudownie! ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Afterlife: 1. In The Beginning (01:31) 2. End Of Illusions (03:48) 3. Under A Black Crown (04:00) 4. Afterlife (03:45) 5. Dead Man's Eyes (03:24) 6. Mortal (04:04) 7. Toxic Waves (03:36) 8. Waterwar (03:42) 9. Justice Will Be Mine (04:35) 10. Shadow World (03:22) 11. Life Among The Ruins (04:06) CD 2 - Lifelines: 1. Cold Desire (03:59) 2. Root Of Our Evil (04:02) 3. Curse The Night (03:34) 4. One World (04:24) 5. It's All Too Much (05:11) 6. Dying To Live (04:51) 7. The Flood (03:56) 8. Lifelines (09:54) 9. Interlude (02:43) 10. In The End (03:23) https://www.youtube.com/watch?v=vmiJqf3ppWw SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-30 11:23:24
Rozmiar: 1.06 GB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Cóż można napisać o takiej płycie jak „Powerslave”? To wydawnictwo kultowe, jedna najbardziej zasłużonych pozycji w katalogu światowego heavy metalu. IRON MAIDEN w tym przypadku wspiął się na wyżyny. Oprócz genialnej okładki, album zawiera muzykę, która odbiła się szerokim echem i w sumie nie ma się czemu dziwić – to wyjątkowa płyta i tyle! Marcin Magiera Album „Powerslave” to dogmat w świecie metalu. Nie tylko tego klasycznego spod znaku NWOBHM. Ten longplay zainspirował rzeszę późniejszych czołowych reprezentantów gatunku, a materiał zawarty na krążku był coverowany zarówno w studiu jak i na scenie setki, jeśli nie tysiące razy przez legiony innych wykonawców. Nawet pewnego rodzaju wtórność między poszczególnymi kompozycjami została tak sprytnie zamaskowana, że nie sposób jej nie zauważyć bez dokładnego wskazania palcem. Album jest szczególnie ważny dla polskich fanów grupy: to właśnie na trasie promującej „Powerslave” grupa po raz pierwszy dotarła z koncertami do kraju nad Wisłą. Patryk Pawelec Do płyty Powerslave mam stosunek wręcz emocjonalny. No bo proszę sobie wyobrazić czym dla nastoletniego fana rockowej muzyki mógł być pierwszy „zachodni” album w domowej kolekcji. W dodatku kupiony za horrendalne pieniądze, po całorocznym oszczędzaniu. Zdecydowanie była to bardzo dobra inwestycja. Iron Maiden aktualnie prezentował szczytową formię. Cała ich koncepcja heavy metalu sprawdziła się w 100%. Utwory nie tylko kipiały energią ale też były przebojowo melodyjne. Komiksowa otoczka z Eddiem w roli głównej dopełniała całości. Aha jeszcze świetnie wymyślone logo. Wszystko się toczyło jakby według dobrze napisanego biznes planu. Za wszystkim stał Steve Harris wielki fan Wishbone Ash i UFO i to jest słyszalne na pierwszych płytach Maiden. Powerslave jest pozbawiona słabych punktów. W całości wciągająca, od wspaniałego, odlotowo wojowniczego Aces High do monumentalnego Rime Of The Ancient Mariner, który jest dowodem że Harris jest niezwykle inteligentnym i oczytanym twórcą „metalowych” numerów. Witold Żogała Jeśli zaczepisz na ulicy długowłosych ubranych w czarne T-shirty ludzi i spytasz o czasy świetności Maiden większość z nich wskaże czas od przybycia do odejścia Dickinsona. Oczywiście im późniejszy okres rozważamy, tym zdania te będą bardziej podzielone. Bo a to ktoś będzie kręcił nosem na klawisze na 7th son, albo na wypalenie twórcze na no prayer. Ale na pewno każdy będzie darzył estymą cztery pierwsze albumy tego okresu. Powerslave to mocny przedstawiciel twórczości zespołu. A takie nieśmiertelne hity jak otwierające płytę aces high i 2 minutes to midnight należą do klasyki i sam zespół nie wyobraża sobie koncertu bez nich. Grupa ewidentnie była na fali. Co zresztą poskutkowało monumentalną trasą i rejestracją na niej genialnej koncertówki. Ja do swoich ulubieńców zaliczę również dwa kawałki wieńczące płytę. Choć lubię też i wyluzowane back in the vilage czy flash of the blade, instrumental z kolei jest w porządku. Piotr Spyra Dla fanatyka Iron Maiden będzie to kolejna boska płyta ulubieńców. Dla antagonisty kolejny twór podobny do poprzednich i następnych. A dla mnie jest to po prostu świetny, brawurowo zagrany krążek, typowy dla New Wave Of British Heavy Metal. Woland ..::TRACK-LIST::.. 1. Aces High 4:32 2. 2 Minutes To Midnight 6:03 3. Losfer Words (Big 'Orra) 4:15 4. Flash Of The Blade 4:05 5. The Duellists 6:07 6. Back In The Village 5:02 7. Powerslave 7:11 8. Rime Of The Ancient Mariner 13:39 ..::OBSADA::.. Bass - Steve Harris Drums - Nicko McBrain Guitar - Adrian Smith, Dave Murray Vocals - Bruce Dickinson https://www.youtube.com/watch?v=Xg9aQvjMS60 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-27 20:20:02
Rozmiar: 121.20 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Cóż można napisać o takiej płycie jak „Powerslave”? To wydawnictwo kultowe, jedna najbardziej zasłużonych pozycji w katalogu światowego heavy metalu. IRON MAIDEN w tym przypadku wspiął się na wyżyny. Oprócz genialnej okładki, album zawiera muzykę, która odbiła się szerokim echem i w sumie nie ma się czemu dziwić – to wyjątkowa płyta i tyle! Marcin Magiera Album „Powerslave” to dogmat w świecie metalu. Nie tylko tego klasycznego spod znaku NWOBHM. Ten longplay zainspirował rzeszę późniejszych czołowych reprezentantów gatunku, a materiał zawarty na krążku był coverowany zarówno w studiu jak i na scenie setki, jeśli nie tysiące razy przez legiony innych wykonawców. Nawet pewnego rodzaju wtórność między poszczególnymi kompozycjami została tak sprytnie zamaskowana, że nie sposób jej nie zauważyć bez dokładnego wskazania palcem. Album jest szczególnie ważny dla polskich fanów grupy: to właśnie na trasie promującej „Powerslave” grupa po raz pierwszy dotarła z koncertami do kraju nad Wisłą. Patryk Pawelec Do płyty Powerslave mam stosunek wręcz emocjonalny. No bo proszę sobie wyobrazić czym dla nastoletniego fana rockowej muzyki mógł być pierwszy „zachodni” album w domowej kolekcji. W dodatku kupiony za horrendalne pieniądze, po całorocznym oszczędzaniu. Zdecydowanie była to bardzo dobra inwestycja. Iron Maiden aktualnie prezentował szczytową formię. Cała ich koncepcja heavy metalu sprawdziła się w 100%. Utwory nie tylko kipiały energią ale też były przebojowo melodyjne. Komiksowa otoczka z Eddiem w roli głównej dopełniała całości. Aha jeszcze świetnie wymyślone logo. Wszystko się toczyło jakby według dobrze napisanego biznes planu. Za wszystkim stał Steve Harris wielki fan Wishbone Ash i UFO i to jest słyszalne na pierwszych płytach Maiden. Powerslave jest pozbawiona słabych punktów. W całości wciągająca, od wspaniałego, odlotowo wojowniczego Aces High do monumentalnego Rime Of The Ancient Mariner, który jest dowodem że Harris jest niezwykle inteligentnym i oczytanym twórcą „metalowych” numerów. Witold Żogała Jeśli zaczepisz na ulicy długowłosych ubranych w czarne T-shirty ludzi i spytasz o czasy świetności Maiden większość z nich wskaże czas od przybycia do odejścia Dickinsona. Oczywiście im późniejszy okres rozważamy, tym zdania te będą bardziej podzielone. Bo a to ktoś będzie kręcił nosem na klawisze na 7th son, albo na wypalenie twórcze na no prayer. Ale na pewno każdy będzie darzył estymą cztery pierwsze albumy tego okresu. Powerslave to mocny przedstawiciel twórczości zespołu. A takie nieśmiertelne hity jak otwierające płytę aces high i 2 minutes to midnight należą do klasyki i sam zespół nie wyobraża sobie koncertu bez nich. Grupa ewidentnie była na fali. Co zresztą poskutkowało monumentalną trasą i rejestracją na niej genialnej koncertówki. Ja do swoich ulubieńców zaliczę również dwa kawałki wieńczące płytę. Choć lubię też i wyluzowane back in the vilage czy flash of the blade, instrumental z kolei jest w porządku. Piotr Spyra Dla fanatyka Iron Maiden będzie to kolejna boska płyta ulubieńców. Dla antagonisty kolejny twór podobny do poprzednich i następnych. A dla mnie jest to po prostu świetny, brawurowo zagrany krążek, typowy dla New Wave Of British Heavy Metal. Woland ..::TRACK-LIST::.. 1. Aces High 4:32 2. 2 Minutes To Midnight 6:03 3. Losfer Words (Big 'Orra) 4:15 4. Flash Of The Blade 4:05 5. The Duellists 6:07 6. Back In The Village 5:02 7. Powerslave 7:11 8. Rime Of The Ancient Mariner 13:39 ..::OBSADA::.. Bass - Steve Harris Drums - Nicko McBrain Guitar - Adrian Smith, Dave Murray Vocals - Bruce Dickinson https://www.youtube.com/watch?v=Xg9aQvjMS60 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-27 20:16:17
Rozmiar: 383.22 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Słowaccy magowie czarnego heavy metalu w trzeciej odsłonie, czyli „Krupinské ohne”. Dla niektórych zespołów to najważniejsza płyta i świadczy o ich kreatywności. A czy Malokarpatan przeszedł pomyślnie test „trójki” – postaram się w telegraficznym skrócie opisać. Powiem tak: po pierwszym odsłuchu cisnąłem płytę na półkę i nie miałem ochoty do niej wracać. Po pierwszym utworze „V brezových hájech poblíž Babinej zjavoval sa nám podsvetný velmož”, który trwa ponad 13 minut stwierdziłem, że coś mi tu nie gra. Za dużo wątków, z których każdy prowadził donikąd. Cała płyta wleciała jednym uchem i drugim wyleciała. Czar prysnął jak bańka mydlana, a myślałem, że po tak doskonałym „Nordkarpatenland” będzie już tylko lepiej. Po czasie stwierdziłem, że dam jej drugą, a nawet trzecią szansę. I całe szczęście, bo zacząłem powoli dostrzegać jej urok! Po krótkim intro i gitarowym rzeźbieniu powoli rusza karawana ze swoim Magnatem. Chór, gitara akustyczna, diabelski wyziew na pogłosie, a wszystko zmierza w kierunku Bathory za czasów „Hamerheart”. Z czasem nabiera rozpędu, zmienia kierunek jazdy i wjeżdża na dwór księcia, gdzie zabawa trwa w najlepsze. „Ze semena viselcuov čarovný koren povstáva” to speed metal skrojony według pradawnej receptury, która została opracowana w latach ’80 (nad całą płytą unosi się diabelska aureola wspaniałych lat ’80). Ach te cudowne riffy i spokojne melodie wplecione gdzieś w środku utworu. „Na černém kuoni sme lítali firmamentem”, czyli podróż na czarnym koniu po niebiosach. Krótki wstęp na syntezatorze, kilka uderzeń w tarabany i ruszyli z kopyta jak stado dzikich koni po lesie. Takie galopady to ja kocham, a ten kawałek w szczególności z miłym dla ucha przerywnikiem, który kojarzy mi się z … czymś błogim. „Filipojakubská noc na Štangarígelských skalách”, czyli zastała nas już noc na Štangarígelských wzgórzach. I znów ten upiorny dźwięk syntezatora, który raczej nie wróży nic dobrego. Tutaj leśni ludzie poszli bardziej w kierunku melodyjnego black metalu i to łykam jak pierwsze płyty Quorthona. I powoli zbliżamy się do końca płyty – „Krupinské ohne poštyrikráte teho roku vzplanuli”. Pali się cały Krupin, ogień trawi wszystko, co napotka na swej drodze i to jest chyba ten moment, gdzie muszę przyznać, że to jest najlepszy utwór na płycie. Świetne wokalizy począwszy od recytacji, a skończywszy na dziwnych zaśpiewach (sam się złapałem na próbie nucenia pod nosem Krupinskie ohne łłeeeeoooooooo). Nie będę się tutaj dłużej rozwodził nad zawartością tego krążka, płyta jednak mi weszła i zapewne zostanie jeszcze na długo w moim odtwarzaczu. Na zakończenie dodam, że album brzmi jakby został nagrany gdzieś na łonie natury. Wszystko brzmi bardzo surowo i naturalnie. Analogowe brzmienie bez dodatku polepszaczy, konserwantów, spulchniaczy czy innych cudów techniki. Po prostu czyste BIO. Malokarpatan udowodnił, że stać ich na napisanie świetnej muzyki, którą otacza mgiełka tajemniczości. Leśni ludzie ze Słowacji potrafią w black metal z heavy metalowym zacięciem. Polecam. Pianka na piwku Słowacy z MALOKARPATAN po raz kolejny udowadniają, że doskonale czują esencję i ducha prawdziwego black metalu. Tego z lat osiemdziesiątych, gdy podziały gatunkowe nie były jeszcze tak wyraźne, a od monotonnego piłowania na jednej strunie i nieustannej kanonady blastów ważniejsze było tworzenie sugestywnego klimatu. Nie to, że czepiam się dzisiejszej kondycji gatunku - cieszę się wszelako, że działają zespoły, które tak wiernie hołdują tradycji, a jednocześnie tworzą coś nowego i do tego z każdym albumem potwierdzają swą unikalną tożsamość. "Krupinské Ohne" jest czymś znacznie więcej, niż sumą swych składowych. W końcu znajdziemy tu nieco starego Bathory, szczyptę upiornej atmosfery kultowego Tormentor czy Mortuary Drape, gdzieniegdzie bezpośrednie skojarzenia z naszym rodzimym Katem i nie dające się uniknąć porównanie z pochodzącym z podobnego kręgu kulturowego Master's Hammer. Koniec końców jest to jednak MALOKARPATAN - który dziś już nie powinien zostać pomylony z jakąkolwiek inną hordą - nagrywający zajebisty album koncepcyjny skąpany w sosie lokalnego folkloru. Mniam. Debiutanckie "Stridžie Dni" nacechowane były surowizną i pijacką atmosferą słowackiej wsi, następujący po nich "Nordkarpatenland" to dla odmiany zestaw heavymetalowych szlagierów z całą masą świetnych riffów odnoszących się do złotych lat gatunku. Trzeci, tegoroczny album wydaje się być na pierwszy rzut oka zgrabnym kompromisem między tymi dwoma podejściami, a jednocześnie błędem byłoby zaszufladkowanie go w ten sposób. Postawię sprawę jasno - to materiał zdecydowanie bardziej rozbudowany i monumentalny od poprzednich, a zarazem najlepszy w dorobku grupy. Różnice widać już na wierzchu - tylko pięć utworów i to nierzadko obracających się w okolicach 10 minut czasu trwania (!). Łatwo można było to spieprzyć - nie będzie odkryciem Ameryki, jeśli powiem, że ta charakterystyczna mieszanka black/heavy/speed metalu najlepiej sprawdza się w krótszych formach. A jednak się udało! Otwierający całość "V Brezových Hájech Poblíž Babinej Zjavoval Sa Nám Podsvetný Velmož" (tytuły kompozycji jak zwykle są fenomenalne) w pierwszych minutach naznaczony jest silnym piętnem "Twilight of the Gods" wiadomo kogo. Podniosłe chóry stanowią świetną inaugurację do przygody, w jakiej właśnie zaczyna uczestniczyć słuchacz, a w tle wybrzmiewają szarpnięcia za struny gitary klasycznej. Zgodnie z informacją w dołączonej do albumu książeczce - i to z nią w ręku polecam słuchać tego albumu - przenosimy się do Krupiny, gdzie w XVII wieku dotarła burza prześladowań rzekomych czarownic, w wyniku której na stosach spłonęło kilkadziesiąt kobiet. Kolejne kompozycje to wędrówka poprzez mroczne knieje i zaułki tegoż regionu, gdzie pod osłoną nocy gromadzą się wiedźmy by spiskować z diabłem i odprawiać swoje rytuały. Historię pokazaną w tekstach utworów śledzimy z ich perspektywy i widzimy na przykład, jak zakopują w grobie korzeń mandragory, coby ten potem służył im w przeprowadzaniu aktów czarnej magii. Całość kończy się oczywiście poprzedzonymi torturami procesem. Krupińskie ognie płoną, ale duch zakazanej wiedzy przetrwa jeszcze długo w podziemiu i dzikich lasach... I w takim właśnie tonie utrzymane są "Krupinské Ohne". Muzyka i teksty tworzą nierozerwalną całość i choć same kompozycje są oczywiście świetne same w sobie, to po stokroć zyskują gdy zanurzymy się w snutą przez zespół opowieść. Długi czas trwania utworów dobrze wkomponowuje się w to podejście i pozwala tekstom nieśpiesznie płynąć. Pojawiające się znacznie częściej niż dotychczas folkowe przerywniki pełnią funkcję introdukcji jakiegoś dziejącego się w tle wydarzenia, niejednokrotnie decydując o zmianie miejsca akcji. Jeśli chodzi o same kompozycje, to album jest bardzo spójny, równy i zdecydowanie do słuchania w całości, co nie powinno dziwić w przypadku takiego konceptu. We wspomnianym już otwieraczu, zdecydowanie najbardziej wielowątkowym i rozbudowanym, początkowo nie do końca podobały mi się przejścia między poszczególnymi partiami - brakowało mi czegoś w rodzaju "flow", niezachwianej płynności, jednak z bookletem w ręku całość nabiera sensu i składa się do kupy. Ten utwór, podobnie jak wieńczący całość "Krupinské Ohne Poštyrikráte Teho Roku Vzplanuli" z dziarskimi zaśpiewami w refrenie (oraz świetnym wstępem wyjętym rodem z czeskiego Młota na czarownice z 1969, który nawiasem mówiąc polecam w ramach lektury uzupełniającej), to dwa spoiwa które łatwo z automatu wyróżnić, jednak to co jest pomiędzy ani trochę nie odstaje poziomem. Świetny jest więc i "Ze Semena Viselcuov Čarovný Koren Povstáva", chyba najbardziej "skoczny" i przebojowy ze wszystkich utworów, z fenomenalną solówką przechodzącą w doomową, opatrzoną sabbathowskim riffem końcówkę. W podobnie entuzjastycznym tonie mogę wyrazić się o "Filipojakubskiej Nocy Na Štangarígelských Skalách", zaczynającej się bardzo klimatycznie i naznaczonej romantycznym duchem paktu z diabłem, by potem zamienić się w dynamiczny utwór naznaczony riffami spod znaku Celtyckiego Mrozu. Zaprawdę równa jest to płyta, bez słabego momentu. 48 minut mija jak z bicza strzelił! MALOKARPATAN, choć już pierwszym albumem pokazał prawdziwą klasę, swoją trójką potwierdza, że jest jednym z czołowych przedstawicieli współczesnego black metalu, a już na pewno jednym z bardziej rozpoznawalnych. Dokładnie tak - mimo że czysto muzycznie można tu snuć akademickie rozważania o dominacji rasowego heavy czy speed metalu - to pod względem pierwotnej esencji goście wyciskają 100% i są znacznie bardziej autentyczni niż cała zgraja "prawdziwych" zespołów. Dla mnie jest to czysta bomba i niezmiernie ciekawi mnie, w jakim kierunku panowie pójdą na kolejnej płycie. Deathhammer Malokarpatan established itself as a force to be reckoned in the true metal underground with Nordkarpatenland released back in 2017 and I was expecting great things with their followup. Due to their departure of their lead singer, someone else from their own lineup filled the spot so no cohesion problem there. I had the chance to see them live when they played the Covenant Festival in Montréal and it just confirmed that there’s something special going on with the Slovakian band. I’ve been listening to this album for months now and it will be hard to beat as far as 2020 releases are concerned. There’s nothing I didn’t like here. They’re playing what could be hastily described as black/heavy metal but all in all, they’re fairly unique in both spirit and execution. That mix of elements created one of my favorite combination of styles since Demontage’s The Principal Extinction. In theory, it might be easy to combine both the atmospheric grasp of black metal and the power of heavy metal riffs and leads but it’s not that simple. There’s the same uncompromising approach to songwriting in Krolok, their “pure” black metal twin brother. Both don’t have to choose being atmosphere and fun, catchy riffing. Anyhow, “Flying Above Ancient Ruins” is also worth your time and has the best artwork for black metal of the decade done by the same artist as Krupinksé Ohne. They also made things harder for themselves by writing longer songs than before and packing them to the brim. That album has half the songs for the same duration but the mastering and the editing made the record an exploratory and massive masterpiece. We often talk about the third album of a band is important and it’s the case here. I feel it establishes their sound better than ever. To diversify their classic Czechoslovakian sound recalling Master’s Hammer or Root, Malokarpatan includes a fair share of prog rock recalling Yes or Rush, some folky Slavic overtones and classical music (such as the intro of the album) and it’s wonderful. At times, it feels like listening to a grown up version of Opeth. The leads and riffs flow well, the keyboards are conveniently arranged and placed within the songs. The vocals are cavernous, mysterious and evokes the ugly beauty of Slovakian haunted forests. There’s some clean vocals here and there but the heavy metal aspect of the band is built within the instrumental aspect of their identity. Unlike most bands trying their hands at long songs or at mixing metal genres together, their transitions between the slow and the fast, the heavy and the light are done effortlessly. The fourth song “Filipojakubská noc na Štangarígel” starts with a contemplative introduction before transitioning into a At the Heart of Winter-esque attack on your senses. Like their spooky artwork showcasing some sort of devilish confused warlock, Malokarpatan is an eccentric entity full of meticulous homages to what makes metal so peculiar and great. The album is a resounding success and essential album to start the decade with. Metantoine ..::TRACK-LIST::.. 1. V brezových hájech poblíž Babinej zjavoval sa nám podsvetný velmož 13:02 2. Ze semena viselcuov čarovný koren povstáva 09:46 3. Na černém kuoni sme lítali firmamentem 06:57 4. Filipojakubská noc na Štangarígelských skalách 07:51 5. Krupinské ohne poštyrikráte teho roku vzplanuli 10:42 ..::OBSADA::.. Adam S. Malokarpatan - Guitars, Keyboards, Songwriting, Lyrics HV von Krolok - Vocals Peter Motorfuck - Bass Miroslav Slavfist - Drums Aldaron - Guitars https://www.youtube.com/watch?v=t0MGEOKUqUY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-22 17:28:01
Rozmiar: 112.45 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Słowaccy magowie czarnego heavy metalu w trzeciej odsłonie, czyli „Krupinské ohne”. Dla niektórych zespołów to najważniejsza płyta i świadczy o ich kreatywności. A czy Malokarpatan przeszedł pomyślnie test „trójki” – postaram się w telegraficznym skrócie opisać. Powiem tak: po pierwszym odsłuchu cisnąłem płytę na półkę i nie miałem ochoty do niej wracać. Po pierwszym utworze „V brezových hájech poblíž Babinej zjavoval sa nám podsvetný velmož”, który trwa ponad 13 minut stwierdziłem, że coś mi tu nie gra. Za dużo wątków, z których każdy prowadził donikąd. Cała płyta wleciała jednym uchem i drugim wyleciała. Czar prysnął jak bańka mydlana, a myślałem, że po tak doskonałym „Nordkarpatenland” będzie już tylko lepiej. Po czasie stwierdziłem, że dam jej drugą, a nawet trzecią szansę. I całe szczęście, bo zacząłem powoli dostrzegać jej urok! Po krótkim intro i gitarowym rzeźbieniu powoli rusza karawana ze swoim Magnatem. Chór, gitara akustyczna, diabelski wyziew na pogłosie, a wszystko zmierza w kierunku Bathory za czasów „Hamerheart”. Z czasem nabiera rozpędu, zmienia kierunek jazdy i wjeżdża na dwór księcia, gdzie zabawa trwa w najlepsze. „Ze semena viselcuov čarovný koren povstáva” to speed metal skrojony według pradawnej receptury, która została opracowana w latach ’80 (nad całą płytą unosi się diabelska aureola wspaniałych lat ’80). Ach te cudowne riffy i spokojne melodie wplecione gdzieś w środku utworu. „Na černém kuoni sme lítali firmamentem”, czyli podróż na czarnym koniu po niebiosach. Krótki wstęp na syntezatorze, kilka uderzeń w tarabany i ruszyli z kopyta jak stado dzikich koni po lesie. Takie galopady to ja kocham, a ten kawałek w szczególności z miłym dla ucha przerywnikiem, który kojarzy mi się z … czymś błogim. „Filipojakubská noc na Štangarígelských skalách”, czyli zastała nas już noc na Štangarígelských wzgórzach. I znów ten upiorny dźwięk syntezatora, który raczej nie wróży nic dobrego. Tutaj leśni ludzie poszli bardziej w kierunku melodyjnego black metalu i to łykam jak pierwsze płyty Quorthona. I powoli zbliżamy się do końca płyty – „Krupinské ohne poštyrikráte teho roku vzplanuli”. Pali się cały Krupin, ogień trawi wszystko, co napotka na swej drodze i to jest chyba ten moment, gdzie muszę przyznać, że to jest najlepszy utwór na płycie. Świetne wokalizy począwszy od recytacji, a skończywszy na dziwnych zaśpiewach (sam się złapałem na próbie nucenia pod nosem Krupinskie ohne łłeeeeoooooooo). Nie będę się tutaj dłużej rozwodził nad zawartością tego krążka, płyta jednak mi weszła i zapewne zostanie jeszcze na długo w moim odtwarzaczu. Na zakończenie dodam, że album brzmi jakby został nagrany gdzieś na łonie natury. Wszystko brzmi bardzo surowo i naturalnie. Analogowe brzmienie bez dodatku polepszaczy, konserwantów, spulchniaczy czy innych cudów techniki. Po prostu czyste BIO. Malokarpatan udowodnił, że stać ich na napisanie świetnej muzyki, którą otacza mgiełka tajemniczości. Leśni ludzie ze Słowacji potrafią w black metal z heavy metalowym zacięciem. Polecam. Pianka na piwku Słowacy z MALOKARPATAN po raz kolejny udowadniają, że doskonale czują esencję i ducha prawdziwego black metalu. Tego z lat osiemdziesiątych, gdy podziały gatunkowe nie były jeszcze tak wyraźne, a od monotonnego piłowania na jednej strunie i nieustannej kanonady blastów ważniejsze było tworzenie sugestywnego klimatu. Nie to, że czepiam się dzisiejszej kondycji gatunku - cieszę się wszelako, że działają zespoły, które tak wiernie hołdują tradycji, a jednocześnie tworzą coś nowego i do tego z każdym albumem potwierdzają swą unikalną tożsamość. "Krupinské Ohne" jest czymś znacznie więcej, niż sumą swych składowych. W końcu znajdziemy tu nieco starego Bathory, szczyptę upiornej atmosfery kultowego Tormentor czy Mortuary Drape, gdzieniegdzie bezpośrednie skojarzenia z naszym rodzimym Katem i nie dające się uniknąć porównanie z pochodzącym z podobnego kręgu kulturowego Master's Hammer. Koniec końców jest to jednak MALOKARPATAN - który dziś już nie powinien zostać pomylony z jakąkolwiek inną hordą - nagrywający zajebisty album koncepcyjny skąpany w sosie lokalnego folkloru. Mniam. Debiutanckie "Stridžie Dni" nacechowane były surowizną i pijacką atmosferą słowackiej wsi, następujący po nich "Nordkarpatenland" to dla odmiany zestaw heavymetalowych szlagierów z całą masą świetnych riffów odnoszących się do złotych lat gatunku. Trzeci, tegoroczny album wydaje się być na pierwszy rzut oka zgrabnym kompromisem między tymi dwoma podejściami, a jednocześnie błędem byłoby zaszufladkowanie go w ten sposób. Postawię sprawę jasno - to materiał zdecydowanie bardziej rozbudowany i monumentalny od poprzednich, a zarazem najlepszy w dorobku grupy. Różnice widać już na wierzchu - tylko pięć utworów i to nierzadko obracających się w okolicach 10 minut czasu trwania (!). Łatwo można było to spieprzyć - nie będzie odkryciem Ameryki, jeśli powiem, że ta charakterystyczna mieszanka black/heavy/speed metalu najlepiej sprawdza się w krótszych formach. A jednak się udało! Otwierający całość "V Brezových Hájech Poblíž Babinej Zjavoval Sa Nám Podsvetný Velmož" (tytuły kompozycji jak zwykle są fenomenalne) w pierwszych minutach naznaczony jest silnym piętnem "Twilight of the Gods" wiadomo kogo. Podniosłe chóry stanowią świetną inaugurację do przygody, w jakiej właśnie zaczyna uczestniczyć słuchacz, a w tle wybrzmiewają szarpnięcia za struny gitary klasycznej. Zgodnie z informacją w dołączonej do albumu książeczce - i to z nią w ręku polecam słuchać tego albumu - przenosimy się do Krupiny, gdzie w XVII wieku dotarła burza prześladowań rzekomych czarownic, w wyniku której na stosach spłonęło kilkadziesiąt kobiet. Kolejne kompozycje to wędrówka poprzez mroczne knieje i zaułki tegoż regionu, gdzie pod osłoną nocy gromadzą się wiedźmy by spiskować z diabłem i odprawiać swoje rytuały. Historię pokazaną w tekstach utworów śledzimy z ich perspektywy i widzimy na przykład, jak zakopują w grobie korzeń mandragory, coby ten potem służył im w przeprowadzaniu aktów czarnej magii. Całość kończy się oczywiście poprzedzonymi torturami procesem. Krupińskie ognie płoną, ale duch zakazanej wiedzy przetrwa jeszcze długo w podziemiu i dzikich lasach... I w takim właśnie tonie utrzymane są "Krupinské Ohne". Muzyka i teksty tworzą nierozerwalną całość i choć same kompozycje są oczywiście świetne same w sobie, to po stokroć zyskują gdy zanurzymy się w snutą przez zespół opowieść. Długi czas trwania utworów dobrze wkomponowuje się w to podejście i pozwala tekstom nieśpiesznie płynąć. Pojawiające się znacznie częściej niż dotychczas folkowe przerywniki pełnią funkcję introdukcji jakiegoś dziejącego się w tle wydarzenia, niejednokrotnie decydując o zmianie miejsca akcji. Jeśli chodzi o same kompozycje, to album jest bardzo spójny, równy i zdecydowanie do słuchania w całości, co nie powinno dziwić w przypadku takiego konceptu. We wspomnianym już otwieraczu, zdecydowanie najbardziej wielowątkowym i rozbudowanym, początkowo nie do końca podobały mi się przejścia między poszczególnymi partiami - brakowało mi czegoś w rodzaju "flow", niezachwianej płynności, jednak z bookletem w ręku całość nabiera sensu i składa się do kupy. Ten utwór, podobnie jak wieńczący całość "Krupinské Ohne Poštyrikráte Teho Roku Vzplanuli" z dziarskimi zaśpiewami w refrenie (oraz świetnym wstępem wyjętym rodem z czeskiego Młota na czarownice z 1969, który nawiasem mówiąc polecam w ramach lektury uzupełniającej), to dwa spoiwa które łatwo z automatu wyróżnić, jednak to co jest pomiędzy ani trochę nie odstaje poziomem. Świetny jest więc i "Ze Semena Viselcuov Čarovný Koren Povstáva", chyba najbardziej "skoczny" i przebojowy ze wszystkich utworów, z fenomenalną solówką przechodzącą w doomową, opatrzoną sabbathowskim riffem końcówkę. W podobnie entuzjastycznym tonie mogę wyrazić się o "Filipojakubskiej Nocy Na Štangarígelských Skalách", zaczynającej się bardzo klimatycznie i naznaczonej romantycznym duchem paktu z diabłem, by potem zamienić się w dynamiczny utwór naznaczony riffami spod znaku Celtyckiego Mrozu. Zaprawdę równa jest to płyta, bez słabego momentu. 48 minut mija jak z bicza strzelił! MALOKARPATAN, choć już pierwszym albumem pokazał prawdziwą klasę, swoją trójką potwierdza, że jest jednym z czołowych przedstawicieli współczesnego black metalu, a już na pewno jednym z bardziej rozpoznawalnych. Dokładnie tak - mimo że czysto muzycznie można tu snuć akademickie rozważania o dominacji rasowego heavy czy speed metalu - to pod względem pierwotnej esencji goście wyciskają 100% i są znacznie bardziej autentyczni niż cała zgraja "prawdziwych" zespołów. Dla mnie jest to czysta bomba i niezmiernie ciekawi mnie, w jakim kierunku panowie pójdą na kolejnej płycie. Deathhammer Malokarpatan established itself as a force to be reckoned in the true metal underground with Nordkarpatenland released back in 2017 and I was expecting great things with their followup. Due to their departure of their lead singer, someone else from their own lineup filled the spot so no cohesion problem there. I had the chance to see them live when they played the Covenant Festival in Montréal and it just confirmed that there’s something special going on with the Slovakian band. I’ve been listening to this album for months now and it will be hard to beat as far as 2020 releases are concerned. There’s nothing I didn’t like here. They’re playing what could be hastily described as black/heavy metal but all in all, they’re fairly unique in both spirit and execution. That mix of elements created one of my favorite combination of styles since Demontage’s The Principal Extinction. In theory, it might be easy to combine both the atmospheric grasp of black metal and the power of heavy metal riffs and leads but it’s not that simple. There’s the same uncompromising approach to songwriting in Krolok, their “pure” black metal twin brother. Both don’t have to choose being atmosphere and fun, catchy riffing. Anyhow, “Flying Above Ancient Ruins” is also worth your time and has the best artwork for black metal of the decade done by the same artist as Krupinksé Ohne. They also made things harder for themselves by writing longer songs than before and packing them to the brim. That album has half the songs for the same duration but the mastering and the editing made the record an exploratory and massive masterpiece. We often talk about the third album of a band is important and it’s the case here. I feel it establishes their sound better than ever. To diversify their classic Czechoslovakian sound recalling Master’s Hammer or Root, Malokarpatan includes a fair share of prog rock recalling Yes or Rush, some folky Slavic overtones and classical music (such as the intro of the album) and it’s wonderful. At times, it feels like listening to a grown up version of Opeth. The leads and riffs flow well, the keyboards are conveniently arranged and placed within the songs. The vocals are cavernous, mysterious and evokes the ugly beauty of Slovakian haunted forests. There’s some clean vocals here and there but the heavy metal aspect of the band is built within the instrumental aspect of their identity. Unlike most bands trying their hands at long songs or at mixing metal genres together, their transitions between the slow and the fast, the heavy and the light are done effortlessly. The fourth song “Filipojakubská noc na Štangarígel” starts with a contemplative introduction before transitioning into a At the Heart of Winter-esque attack on your senses. Like their spooky artwork showcasing some sort of devilish confused warlock, Malokarpatan is an eccentric entity full of meticulous homages to what makes metal so peculiar and great. The album is a resounding success and essential album to start the decade with. Metantoine ..::TRACK-LIST::.. 1. V brezových hájech poblíž Babinej zjavoval sa nám podsvetný velmož 13:02 2. Ze semena viselcuov čarovný koren povstáva 09:46 3. Na černém kuoni sme lítali firmamentem 06:57 4. Filipojakubská noc na Štangarígelských skalách 07:51 5. Krupinské ohne poštyrikráte teho roku vzplanuli 10:42 ..::OBSADA::.. Adam S. Malokarpatan - Guitars, Keyboards, Songwriting, Lyrics HV von Krolok - Vocals Peter Motorfuck - Bass Miroslav Slavfist - Drums Aldaron - Guitars https://www.youtube.com/watch?v=t0MGEOKUqUY SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-22 17:24:21
Rozmiar: 334.89 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...( Info )...
Gatunek: Heavy Metal Kraj: Poland (Pisz/Orzysz) Data wydania: 1993 Jakość: Mp3@320kbps ...( Opis )... Włodzimierz Czykieta - wokal Piotr Glazer "Garbac" - bas Sławomir Sikora - perkusja Janusz Wykowski "Dzabat" - gitara ...( TrackList )... Intro - 0:00 Więzień Czasu - 1:25, Dwugłowy Anioł - 6:32, Guru - 11:47, Krzycz Ile Chcesz - 16:42, Szklany Bóg - 20:18, Martwe Ulice - 24:40, Kac - 28:38 Wędrowiec - 33:07, Koncert - 40:28,
Seedów: 17
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-21 20:38:17
Rozmiar: 111.21 MB
Peerów: 49
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. 'Myślę, że dźwiękowo jest to jeden z naszych najlepszych albumów. Ma naprawdę surowe i żywe brzmienie, a jeśli skompresowalibyśmy całkowity czas pracy nad nim, to wyszłyby nam maksymalnie cztery tygodnie. Nic nie jest tu przekombinowane. Nie zrobiliśmy nawet zbyt dużo poprawek, większość nagrań to po prostu nasza gra. Brzmienie gitar jest potężne i surowe zarazem. Naprawdę bardzo podoba mi się ten materiał.' BIFF BYFORD SAXON są niczym dobrze naoliwiona maszyna. Za nic mają zmieniające się mody, za nic mają upływający czas. Niezmiennie od lat łoją heavy metal i nie mają najmniejszego zamiaru zwolnić. Z nowym muzykiem na pokładzie (większość partii gitar zagrał Brian Tatler, który zastąpił Paula Quinna) zaprezentowali album „Hell, Fire and Damnation”, którym udowadniają sobie i wielu równolatkom, że wiek to tylko liczba. Na płycie, po krótkim mrocznym intro, z udziałem aktora Briana Blesseda króluje heavy metal najwyższych lotów. Są hiciarskie galopady, są i utwory utrzymane w średnich tempach. Nośny, tytułowy „Hell, Fire And Damnation” był znany już wcześniej, ale mamy tu więcej ognistego grania w postaci chociażby „Fire And Steel”, „Kubla Khan And The Merchant Of Venice” czy zamykającego całość „Super Charger”. Na drugim biegunie są nieco spokojniejsze kompozycje jak znakomity, ocierający się niemal o hard rock „Madame Guillotine”, „There’s Something In Roswell” (o kosmitach nie tylko Hypocrisy może śpiewać) czy ciężki „Witches Of Salem”. Wiele wniósł wspominamy nowy gitarzysta. Podobnie jak Richie Faulkner był ożywczym oddechem dla Judas Priest, tak tutaj podobną rolę odegrał Brian Tatler. Gitary są znakomite (co nie oznacza, że wcześniej było źle, bo było bardzo dobrze) – co świeża krew to jednak świeża krew! Na koniec okładka. Ta zdobiąca poprzedni krążek „Carpe Diem” była delikatnie mówiąc przeciętna. Tym razem mamy rasowy obrazek godny legendy heavy metalu! Piotr Michalski ..::TRACK-LIST::.. 1. The Prophecy 2. Hell, Fire And Damnation 3. Madame Guillotine 4. Fire And Steel 5. There's Something In Roswell 6. Kubla Khan And The Merchant Of Venice 7. Pirates Of The Airwaves 8. 1066 9. Witches Of Salem 10. Super Charger ..::OBSADA::.. Vocals - Biff Byford Voice [Spoken Voice] - Brian Blessed (tracks: 1) Drums - Nigel Glockler Guitar - Brian Tatler, Doug Scarratt Guitar [Additional Guitars] - Paul Quinn (tracks: 4, 10) Bass - Nibbs Carter https://www.youtube.com/watch?v=UvJ1T_tGSBc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-19 19:36:06
Rozmiar: 98.28 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. 'Myślę, że dźwiękowo jest to jeden z naszych najlepszych albumów. Ma naprawdę surowe i żywe brzmienie, a jeśli skompresowalibyśmy całkowity czas pracy nad nim, to wyszłyby nam maksymalnie cztery tygodnie. Nic nie jest tu przekombinowane. Nie zrobiliśmy nawet zbyt dużo poprawek, większość nagrań to po prostu nasza gra. Brzmienie gitar jest potężne i surowe zarazem. Naprawdę bardzo podoba mi się ten materiał.' BIFF BYFORD SAXON są niczym dobrze naoliwiona maszyna. Za nic mają zmieniające się mody, za nic mają upływający czas. Niezmiennie od lat łoją heavy metal i nie mają najmniejszego zamiaru zwolnić. Z nowym muzykiem na pokładzie (większość partii gitar zagrał Brian Tatler, który zastąpił Paula Quinna) zaprezentowali album „Hell, Fire and Damnation”, którym udowadniają sobie i wielu równolatkom, że wiek to tylko liczba. Na płycie, po krótkim mrocznym intro, z udziałem aktora Briana Blesseda króluje heavy metal najwyższych lotów. Są hiciarskie galopady, są i utwory utrzymane w średnich tempach. Nośny, tytułowy „Hell, Fire And Damnation” był znany już wcześniej, ale mamy tu więcej ognistego grania w postaci chociażby „Fire And Steel”, „Kubla Khan And The Merchant Of Venice” czy zamykającego całość „Super Charger”. Na drugim biegunie są nieco spokojniejsze kompozycje jak znakomity, ocierający się niemal o hard rock „Madame Guillotine”, „There’s Something In Roswell” (o kosmitach nie tylko Hypocrisy może śpiewać) czy ciężki „Witches Of Salem”. Wiele wniósł wspominamy nowy gitarzysta. Podobnie jak Richie Faulkner był ożywczym oddechem dla Judas Priest, tak tutaj podobną rolę odegrał Brian Tatler. Gitary są znakomite (co nie oznacza, że wcześniej było źle, bo było bardzo dobrze) – co świeża krew to jednak świeża krew! Na koniec okładka. Ta zdobiąca poprzedni krążek „Carpe Diem” była delikatnie mówiąc przeciętna. Tym razem mamy rasowy obrazek godny legendy heavy metalu! Piotr Michalski ..::TRACK-LIST::.. 1. The Prophecy 2. Hell, Fire And Damnation 3. Madame Guillotine 4. Fire And Steel 5. There's Something In Roswell 6. Kubla Khan And The Merchant Of Venice 7. Pirates Of The Airwaves 8. 1066 9. Witches Of Salem 10. Super Charger ..::OBSADA::.. Vocals - Biff Byford Voice [Spoken Voice] - Brian Blessed (tracks: 1) Drums - Nigel Glockler Guitar - Brian Tatler, Doug Scarratt Guitar [Additional Guitars] - Paul Quinn (tracks: 4, 10) Bass - Nibbs Carter https://www.youtube.com/watch?v=UvJ1T_tGSBc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-19 19:32:54
Rozmiar: 319.67 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Wydany w bardzo atrakcyjnej okładce pojedynczy, LIMITOWANY DO 500 EGZEMPLARZY hiszpański CD, zawierający doskonale brzmiący (profesjonalna transmisja radiowa), 80-minutowy występ zarejestrowany w lipcu 1981 roku, podczas trasy promującej album 'Point Of Entry'. Kapitalny zestaw nagrań z bardzo potężnym brzmieniem. Absolutna petarda!!! ..::TRACK-LIST::.. 1. Solar Angels 2. Heading Out To The Highway 3. Diamond And Rust 4. Grinder 5. Hell Bent For Leather 6. Sinner 7. Beyond The Realms Of Death 8. Desert Plains 9. Hot Rockin’ 10. You Don’t Have To Be Old To Be Wise 11. Victim Of Changes 12. The Green Manalishi (With The Two Pronged Crown) 13. Breaking The Law 14. Living After Midnight 15. Tyrant Recorded live during 'World Wide Blitz Tour' at The Palladium, New York, NY on 22nd July 1981. ..::OBSADA::.. Rob Halford - Lead vocals Glenn Tipton - Lead/rhythm guitar and background vocals K.K. Downing - Rhythm/lead guitar and background vocals Ian Hill - Bass and background vocals Dave Holland - Drums https://www.youtube.com/watch?v=XEvlgiMpL-w SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-18 18:03:05
Rozmiar: 178.84 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Wydany w bardzo atrakcyjnej okładce pojedynczy, LIMITOWANY DO 500 EGZEMPLARZY hiszpański CD, zawierający doskonale brzmiący (profesjonalna transmisja radiowa), 80-minutowy występ zarejestrowany w lipcu 1981 roku, podczas trasy promującej album 'Point Of Entry'. Kapitalny zestaw nagrań z bardzo potężnym brzmieniem. Absolutna petarda!!! ..::TRACK-LIST::.. 1. Solar Angels 2. Heading Out To The Highway 3. Diamond And Rust 4. Grinder 5. Hell Bent For Leather 6. Sinner 7. Beyond The Realms Of Death 8. Desert Plains 9. Hot Rockin’ 10. You Don’t Have To Be Old To Be Wise 11. Victim Of Changes 12. The Green Manalishi (With The Two Pronged Crown) 13. Breaking The Law 14. Living After Midnight 15. Tyrant Recorded live during 'World Wide Blitz Tour' at The Palladium, New York, NY on 22nd July 1981. ..::OBSADA::.. Rob Halford - Lead vocals Glenn Tipton - Lead/rhythm guitar and background vocals K.K. Downing - Rhythm/lead guitar and background vocals Ian Hill - Bass and background vocals Dave Holland - Drums https://www.youtube.com/watch?v=XEvlgiMpL-w SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 43
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-18 17:59:18
Rozmiar: 578.14 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Tak bardzo się bałem, że ta płyta nie spełni moich wzniosłych oczekiwań i nie zaspokoi metalowej fantazji, jaką stworzyłem sobie głowie... Na szczęście okazało się, iż to wspaniała płyta, a słuchając tytułowego kawałka, z rozkoszą cofam się do czasów 'Walls of Jericho' Helloween. Wspaniałe doświadczenie! Calgary heavy metal five-piece Traveler received consistently favorable coverage from our beloved Huck n Roll since their self-titled debut dropped in 2019. With Huck’s retirement just over a year ago, somehow Traveler ended up in the land ov Ken. While the hands of Steel are primed to wield this kind of heavy metal with grace, poise, and POWERS, rest assured that I am versatile, strong, and more than capable of handling these wares. Thus, Traveler’s imminent third launch Prequel to Madness earns a session in my court. While comparisons to Iron Maiden and Judas Priest are often inevitable wherever heavy metal roams, Traveler feels much more aligned to please fans of modern 80s-inspired contemporaries such as Riot City and LiveWire. All of the fixings—piercing wails, screeching solos, thunderous riffs, thrashy beats, catchy verses, epic story—pile on top a strong foundation of traditionally informed heavy metal, varnished with a modern gloss to form the end product entitled Prequel to Madness. Where previous efforts suffered for overlong track-by-track bloat, Prequel to Madness cinches all but two of these nine tracks to less than five minutes, netting thirty-nine minutes of total runtime. Yet, none of their trademark exuberance and enthusiasm wanes in the slightest. With this third salvo of unrelenting, high-octane jams under their belt, Traveler keep the energy thrumming in top gear so that you, too, might revel in righteous throwback metal, without a care in the world. Joyful, vital, infectious: these are Prequel to Madness’ core traits. While instrumental opener “Mayday” really deserved to be fleshed out into a proper song rather than serving as a mere introduction, there’s no denying how effectively it jams a high dose of adrenaline into my body to prepare me for what’s to come. Early in the album’s run, boisterous triple threat “Dark Skull,” “The Law,” and “Rebels of Earth” rip and roar through chest-pumping, hair-raising, muscle-building anthems of adventure and WICTORY. “Dark Skull” marches forth with killer choruses, cruisin’ groove, and shredding solos for days. Meanwhile, “The Law” impresses with a rapid-fire machine-gun vocal delivery that is matched step by step by staccato rhythms and chugging riffs. Last, but not least, “Rebels of Earth” earns its five-minute runtime with nonstop engagement courtesy of some tasty guitar work, indelible choruses, and smart song transitions. Throughout the album’s tight span, few, if any, songs break the momentum generated by these early standouts. Instead, latecomers such as epic closer “Prequel to Madness” ensure that if anything, the album’s fiery personality burns even brighter with speedy lead licks, triumphant lines, and wild high notes aplenty. As fun and wonderfully frenzied as Prequel to Madness undoubtedly is, its unhinged vocals hold it back. Ironically, this is most evident by the presence of one outlier, “No Fate,” which features a sudden shift in vocal timbre and style that at once impresses and derails. I get so used to the rough, but stratospherically high range heard up to this point, seven songs in, that to hear this Greyhawk-esque clean baritone without warning totally knocks me out of immersion. Nonetheless, as I come back to the record knowing that detour is waiting for me, I yearn for more of it scattered around to break up the constant sky-high wails and high-reverb powerhouse belts. In another instance, I can’t help but compare many of these vocals to those found in Riot City’s first album. While they provide a tantalizing, dangerous, and adrenaline-fueled vitality to bouncy songs like “Rebels of Earth” and “Heavy Hearts,” they also feel reckless in a way I find hard to love over time. A shot of Rob Halford’s renowned vocal refinement and precision would have made easy Song o’ the Year contenders out of those same selections. All in all, Traveler’s third offering is as solid a heavy metal record as they come. Prequel to Madness guarantees a good time, not a long time, as Traveler finally nailed the sweet spot creating exciting, tightly written tunes. If you don’t mind a little vocal wildness, or hell, if that’s what you’re looking for in the first place, then this album is tailor-made for you! KENSTROSITY ..::TRACK-LIST::.. 1. Mayday 01:14 2. Take The Wheel 03:35 3. Dark Skull 03:57 4. The Law 03:28 5. Rebels of Earth 05:11 6. Heavy Hearts 04:18 7. No Fate 04:24 8. Vagrants of Time 04:59 9. Prequel To Madness 07:17 ..::OBSADA::.. Vocals - JP Abboud Guitars - Toryin Schadlich/Matt Ries Drums - Chad Vallier/Nolan Benedetti Bass - Dave Arnold/Jake Wendt https://www.youtube.com/watch?v=TZNZySHqzNc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-17 17:16:00
Rozmiar: 95.37 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Tak bardzo się bałem, że ta płyta nie spełni moich wzniosłych oczekiwań i nie zaspokoi metalowej fantazji, jaką stworzyłem sobie głowie... Na szczęście okazało się, iż to wspaniała płyta, a słuchając tytułowego kawałka, z rozkoszą cofam się do czasów 'Walls of Jericho' Helloween. Wspaniałe doświadczenie! Calgary heavy metal five-piece Traveler received consistently favorable coverage from our beloved Huck n Roll since their self-titled debut dropped in 2019. With Huck’s retirement just over a year ago, somehow Traveler ended up in the land ov Ken. While the hands of Steel are primed to wield this kind of heavy metal with grace, poise, and POWERS, rest assured that I am versatile, strong, and more than capable of handling these wares. Thus, Traveler’s imminent third launch Prequel to Madness earns a session in my court. While comparisons to Iron Maiden and Judas Priest are often inevitable wherever heavy metal roams, Traveler feels much more aligned to please fans of modern 80s-inspired contemporaries such as Riot City and LiveWire. All of the fixings—piercing wails, screeching solos, thunderous riffs, thrashy beats, catchy verses, epic story—pile on top a strong foundation of traditionally informed heavy metal, varnished with a modern gloss to form the end product entitled Prequel to Madness. Where previous efforts suffered for overlong track-by-track bloat, Prequel to Madness cinches all but two of these nine tracks to less than five minutes, netting thirty-nine minutes of total runtime. Yet, none of their trademark exuberance and enthusiasm wanes in the slightest. With this third salvo of unrelenting, high-octane jams under their belt, Traveler keep the energy thrumming in top gear so that you, too, might revel in righteous throwback metal, without a care in the world. Joyful, vital, infectious: these are Prequel to Madness’ core traits. While instrumental opener “Mayday” really deserved to be fleshed out into a proper song rather than serving as a mere introduction, there’s no denying how effectively it jams a high dose of adrenaline into my body to prepare me for what’s to come. Early in the album’s run, boisterous triple threat “Dark Skull,” “The Law,” and “Rebels of Earth” rip and roar through chest-pumping, hair-raising, muscle-building anthems of adventure and WICTORY. “Dark Skull” marches forth with killer choruses, cruisin’ groove, and shredding solos for days. Meanwhile, “The Law” impresses with a rapid-fire machine-gun vocal delivery that is matched step by step by staccato rhythms and chugging riffs. Last, but not least, “Rebels of Earth” earns its five-minute runtime with nonstop engagement courtesy of some tasty guitar work, indelible choruses, and smart song transitions. Throughout the album’s tight span, few, if any, songs break the momentum generated by these early standouts. Instead, latecomers such as epic closer “Prequel to Madness” ensure that if anything, the album’s fiery personality burns even brighter with speedy lead licks, triumphant lines, and wild high notes aplenty. As fun and wonderfully frenzied as Prequel to Madness undoubtedly is, its unhinged vocals hold it back. Ironically, this is most evident by the presence of one outlier, “No Fate,” which features a sudden shift in vocal timbre and style that at once impresses and derails. I get so used to the rough, but stratospherically high range heard up to this point, seven songs in, that to hear this Greyhawk-esque clean baritone without warning totally knocks me out of immersion. Nonetheless, as I come back to the record knowing that detour is waiting for me, I yearn for more of it scattered around to break up the constant sky-high wails and high-reverb powerhouse belts. In another instance, I can’t help but compare many of these vocals to those found in Riot City’s first album. While they provide a tantalizing, dangerous, and adrenaline-fueled vitality to bouncy songs like “Rebels of Earth” and “Heavy Hearts,” they also feel reckless in a way I find hard to love over time. A shot of Rob Halford’s renowned vocal refinement and precision would have made easy Song o’ the Year contenders out of those same selections. All in all, Traveler’s third offering is as solid a heavy metal record as they come. Prequel to Madness guarantees a good time, not a long time, as Traveler finally nailed the sweet spot creating exciting, tightly written tunes. If you don’t mind a little vocal wildness, or hell, if that’s what you’re looking for in the first place, then this album is tailor-made for you! KENSTROSITY ..::TRACK-LIST::.. 1. Mayday 01:14 2. Take The Wheel 03:35 3. Dark Skull 03:57 4. The Law 03:28 5. Rebels of Earth 05:11 6. Heavy Hearts 04:18 7. No Fate 04:24 8. Vagrants of Time 04:59 9. Prequel To Madness 07:17 ..::OBSADA::.. Vocals - JP Abboud Guitars - Toryin Schadlich/Matt Ries Drums - Chad Vallier/Nolan Benedetti Bass - Dave Arnold/Jake Wendt https://www.youtube.com/watch?v=TZNZySHqzNc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-17 17:10:59
Rozmiar: 301.12 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
..::INFO::..
Invincible Shield to dziewiętnasty album studyjny angielskiego zespołu heavy metalowego Judas Priest, wydany 6 marca 2024 roku przez Sony w Japonii, a dwa dni później na całym świecie za pośrednictwem Columbia i Epic Records. Title: Invincible Shield Artist: Judas Priest Country: Wielka Brytania Year: 2024 Genre: Heavy Metal Format / Codec: MP3 Audio bitrate: 320 Kbps ..::TRACK-LIST::.. 1.Panic Attack 2.The Serpent and the King 3.Invincible Shield 4.Devil in Disguise 5.Gates of Hell 6.Crown of Horns 7.As God Is My Witness 8.Trial by Fire 9.Escape from Reality 10.Sons of Thunder 11.Giants in the Sky 12.Fight of Your Life 13.Vicious Circle 14.The Lodger https://www.youtube.com/watch?v=HwMZ20ZVZeE
Seedów: 135
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-15 20:56:31
Rozmiar: 156.68 MB
Peerów: 74
Dodał: ertvon
Opis
...( Info )...
Gatunek: Heavy-metal Wydanie: Columbia ℗ Sony Music Entertainment UK Limited Czas trwania: 01:03:54 ...( Opis )... Judas Priest – brytyjska grupa heavymetalowa założona w 1969 roku w Birmingham (hrabstwo West Midlands) w Anglii, znana głównie z dwóch gitar prowadzących i dysponującego bardzo dużą skalą głosu wokalisty. Sprzedano ponad 50 mln płyt i innych nośników dźwięku z utworami zespołu. Po początkowych problemach z wytwórnią i wielu zmianach w składzie, grupa osiągnęła znaczny komercyjny sukces w latach 80. i stała się silną inspiracją dla muzyków New Wave of British Heavy Metal i thrashmetalowców. W roku 1989 członkowie zostali oskarżeni o umieszczanie w tekstach utworów przekazów podprogowych, które miały być przyczyną samobójstwa dwóch młodych ludzi, jednakże zostali uniewinnieni. Skład zespołu często ulegał zmianie, wliczając w to liczne zmiany perkusisty w latach 70. i chwilowe odejście wokalisty Roba Halforda na początku lat 90. W 2011 zespół rozpoczął pożegnalne, światowe tournée oraz ogłosił, że nowego albumu należy oczekiwać pod koniec 2012 roku, jednak na początku lipca, gitarzysta, Richie Faulkner powiedział, że premiery należy oczekiwać na początku 2013 roku. Siedemnasty album studyjny grupy Redeemer of Souls, miał premierę w lipcu 2014, a ostatni Firepower w 2018 roku. ...( TrackList )... 01. Panic Attack (5:26) 02. The Serpent and the King (4:20) 03. Invincible Shield (6:21) 04. Devil in Disguise (4:47) 05. Gates of Hell (4:38) 06. Crown of Horns (5:46) 07. As God is my Witness (4:36) 08. Trial By Fire (4:21) 09. Escape From Reality (4:25) 10. Sons of Thunder (2:59) 11. Giants in the Sky (5:04) 12. Fight of Your Life (4:20) 13. Vicious Circle (3:01) 14. The Lodger (3:53) ...( Dane Techniczne )... Przykładowego utworu Format : FLAC at 1.898 kb/s Length : 73,8 MiB for 5 min 25s 987 ms Audio #0 : FLAC at 1.879 kb/s Infos : 2 kanały, 48,0 kHz
Seedów: 289
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-03-10 11:29:37
Rozmiar: 860.41 MB
Peerów: 28
Dodał: Uploader
|